Æskan - 01.09.1918, Blaðsíða 7

Æ S K A N
71
slreittist við af öllum kröftum og
grét því meira. Mamma Ieit þá al-
varlega lil hinna systkinanna og svo
beygði hún sig niður að litla drengn-
um sínum og hvíslaði blílt í eyrað
á honum: »Hjartans þakkir fyrir af-
mælisgjöfina, elsku drengurinn minn.
Þú ættir bara að vita, hvað mér þólti
vænt um að fá molana. Það er ein-
mitt svona brjóslsykur, sem ég hefi
svo oft óskað mér«.
Byrgir Iitli sneri sér nú við lil
hálfs og horfði beint í augu mömmu
sinnar. Mamma var alt af eins, alt
af gal hann reitt sig á liana — hún
var bezt allra. Og í sömu andránni
lagði hann hendurnar um háls henni.
Mamma þrýsli honum fast að sér.
Þessum afmælisdagsmorgni gleymdu
þau vísl aldrei, hvorki mamma né
Byrgir.
Barnslegt traust.
ERÐAMENN, er ferðuðust um
Sviss, vildu ganga upp á hátt
fjall, en fundu ekki veginn
þangað. Þá bar þá að hirðingjakofa
einum. far var enginn heima, nema
lílil dóttir liirðingjans, á að gizka 11
ára að aldri. Hinir ókunnu menn
háðu hana að fylgja sér upp fjallið
og gerði liún það fúslega. Hún gekk
lélt og íimlega á undan þeim og var
auðséð, að hún hafði tekið sér það
verk á hendur, er hún var fy 11 iIega
fær um að leysa af hendi. Þau bar
að þverhníptum slalli og ux.u óvana-
lega falleg blóm utan í honum. Ferða-
mennina langaði að ná þeim, en
enginn þorði að klifra eftir þeim.
Þeir spurðu litlu stúlkuna, livort hún
vildi sækja þau. Hún leil niður og
hristi höfuðið. Þeir buðu henni tvo
gljáandi silfurpeninga fyrír, og var
það slór upphæð fyrir fátækt barn,
en hún þekti hættuna og lét ekki
freislast. Þeir buðu henni að hinda
utan um hana kaðal og halda þannig
í hann, að hún gæti ekki dottið.
Hún leit snögglega framan í ókunnu
mennina og svaraði svo ákveðið:
»Ég vildi gjarnan gera það, ef
faðir minn héldi í kaðalinn«.
Og með því stóðst hún freislinguna
— lnin treysli sér að eins í liöndum
föður síns.
Það var trú, það var traust.
Bara að allir væru jafntrúaðir og
fullir trúnaðartrausts sem þessi lilla
hirðingjastúlka.
Lauslcga þýtt af Svölu.
" DÆGRADVOL.

Mainiauafiiagátnr.
1. Hef cg bræðra heiti tólf
hcr i Sindra kænu
lokuð inn í tej'nihólf —
ljúki’ ujip hörnin vænuí
Einn er mjög í aldri forn,
annar hrennur löngutn,
þriðji hlæs í liróðrarhorn,
liýrist fjórði’ í dröngum.
Ofl i fornöld fyrðum sá
fimti sendi skeyti,
sjötti vcldur sverða-þrá,
sævar einn her heili.
Áttundi er ófrýnn mjög
og niundi glaður,
tíundi um láð og lög
leikur örskotsliraður.
Ellcfti á inni’ í hól,
okkar sjónum dulið,
tólfti skrýðist klakakjól.
— Kvæðið er nú þulið. Örn.
Ýinisboiinr nafuorð.
2. H——r, f--d--, s--n--, --á-,
s---p-, h - - ð - -, þ--g-,
v-1--, a---r, t--g-, --1,
t-l-a, r--u-, u - - i.
II. II.