Æskan - 01.05.1919, Side 4

36
ÆSKAN
þú ekki einu sinni verið drengur
líka? Og þú veizt það bezt sjálfur,
hvernig drengir eru á þessum aldri.
Það er alveg ótrúlegt, sem þeim gelur
dotlið í hug að gera, hvar sem þeir
fara eða eru staddir. Eða er það
ekki æði margt og skrítið, sem stund-
um kemur upp úr vösum drengja?
Hugsaðu út í það. Er það ekki rélt,
sem ég segi?«
Malarinn kinkaði kolli til sam-
þykkis. — Hann minlist nú bernsku
sinnar, en á honum sannaðist hið
fornkveðna, að fáir vilja sína barn-
æsku muna. Pess vegna var hann
svona harðúðugur við börn.
»l?ú kannast þá við, að ég liafi
á réttu að standa«, mælti konan.
»Drengurinn hefir einhvern vegir.n
náð i þetta gamla hljóðfæri, og nú,
er honum var nauðugur einn kostur,
að fara að heiinan, þá vildi liann
ekki fyrir nokkurn mun skilja það
eftir; hann hafði tekið því ástfóstri
við það. Þetta er nú alt og sumt.
Það er æði hart fyrir dreng á lians
aldri, að verða að fara lil bráðókunn-
ugra manna og leita sér atvinnu hjá
þeim og fá svo máske allskonar ó-
not i ofanálag eða illar viðtökur.
Eg segi þér nú alveg eins og mér
býr í brjósti: mig langar mjög til að
taka drenginn. Það er nóg handa
lionum að gera hérna á búinu, og
ef liann reynist eins vel og hann er
líklegur til, þá líður ekki langt um
áður en þú getur lekið hann þér til
aðstoðar við mylnuna«.
»Jæja, það er nú svo. Þú ætlar þá
undir eins að taka þennan flökku-
dreng í þjónustu þína, — dreng, sem
ég veit ekki minstu deili á. Ég hefi
þegar hugboð um, hvernig það muni
fara«, mælti malarinn, en liann var
ekki eins ómjúkur í máli og áður.
Kona hans var líka nýbúin að vekja
alhygli hans á því, að dréngurinn
væri enginn flökkusöngvari, og svo
hafði hann sjálfur tekið eftir því, að
honum varð svo starsýnt á mylnu-
lijólið. Þetta tvent bar til þess, að
malaranum varð hlýrra í huga til
litla gestsins. Konan tók þegar eftir
því, að skap mannsins hennar liafði
breytzt til batnaðar og vissi, að hún
hafði nú sama sem unnið málið.
Þetta varð henni svo mikil gleði, að
lalsvert af glaðlyndi því, sem hún
álli í fyrri daga, vaknaði nú af nj'ju
hjá henni, og hún fór að segja manni
sinum frá því, sem gerst hafði fyrr-
um og nú. — Tíminn leið nú svo
fljótt, að þeim varð bilt við, þegar
þau litu á klukkuna og sáu, að komið
var langt fram yfir háttatíma. —
Morguninn eftir fór Jörundur litli
snemma á fætur, eins og hann var
vanur að gera heima í fjallakolinu.
Hann stóð ferðbúinn úti á blaði og
beið eftir því, að hann sæi húsmóð-
urina, til þess að hann gæli þakkað
henni fyrir næturgreiðann og fengið
aftur gígjuna sína lijá henni.
En það var malarinn, sem kom
fyrstur út. Honum féll vel í geð, að
Jörundur var svona snemma á fól-
um, og svaraði fremur hlýlega morg-
unkveðju hans.
»Gaklu inn«, sagði hann við Jör-
und, »og þá gefur konan mín þér
eilthvað að borða«.
Jörundur lél ekki segja sér það
tvisvar. Hurðin var opin og konan
heyrði fótatak Jörundar.
»Komdu bara inn til mín«, sagði
hún. »Sezlu hérna við hliðina á mér
við borðið, því að þú átt að vera
áfram hérna hjá okkur. Við höfum
nóg handa þér að gera og ég her
það traust til þín, að þú gerir það
alt, sem við getum heimlað af þér
með sanngirni«. (Framii.).