Æskan - 01.05.1919, Qupperneq 7

Æ S K A N
39
Channing og hreiðrið,
HVO segir hinn nafnfrægi
spekingur og mannvinur í
i Ameríku, W. Channing, sem
j ritað heíir bók um þræl-
dóm (»On SIavery«, Boslon 1835),
frá í minnisritum sínum:
»Guði sé lof fyrir, að ég hefi aldrei
deytt nokkurn fugl. Hvað lílill ormur
sem væri, þá gæli ég ekki fengið af
mér að stiga ofan á hann, þó hann
yrði fyrir fólum mér. Hann hefir
sama rétt til þess að njóta lifsins eins
og ég; skaparinn hefir gefið honum
lífið eins og mér.
Ég man enn eftir atviki, sem kom
fyrir mig í æsku og hefir hafl áhrif
á hugsunarhátt minn í öllu lífi mínu.
Einu sinni fann ég hreiður á ekrum
föður míns og í því voru fjórir ör-
smáir ungar. Þeim voru eigi farnar
að vaxa fjaðrir, og opnuðu þeir ginin,
þegar ég kom til þeirra. Ég hélt, að
þeir væru svangir, og gaf þeim því
nokkra mola af tvíböku, sem ég hafði
í vasa mínum. Síðan gaf ég þeim hið
sama á hverjum degi. Jafnskjólt sem
skólatímarnir voru búnir, fór ég til
hreiðursins og gat setið þar lieila
tíma í einu og skemt mér við að
liorfa á ungana. En nú voru þeir
orðnir fiðraðir og nærri því lleygir.
En einn morgun, þegar ég að vanda
gekk til hreiðursins, lágu litlu ung-
arnir allir dauðir í því og hafði þeim
verið misþyrmt . hræðilega. Blóðslett-
urnar voru á grasinu alt í kring. —
Fuglarnir, foreldrar unganna, sátu á
trjágrein þar nærri og tístu aumk-
unarlega. Fegar ég sá þelta, fór ég
að gráta beizklega, enda var ég þá
barn að aldri. Mér fanst eins og for-
eldrarnir skoðuðu mig orsök í ógæfu
þeirra og við það varð liarmur minn
enn þá meiri. Eg hefði feginn viljað
hugga þá og taka þátt í raunum
þeirra. Aldrei mun ég gleyma, hvað
ég þá fann lil. Fessu sorglega atviki
hefi ég aldrei gleymt, og meðan ég
lifi, mun ég hafa andslygð á hvers
konar grimd, sem menn sýna skyn-
lausum skepnum«.
Sigríður Njálsdóllir scndi.
Frá barnastúkunum.
»EilífðítiIjlómiö« nr. 28 á Sauðárkróki
fagnaði afmæli sinu 1. febr. síðastl. Hefir
slíkur afmælisfögnuður verið lialdinn i
sama mund á hverju ári nú um margra
ára skeið. — Viðsladdir voru nú um 100
manns. — Söngllokkur barna og unglinga
innanstúku, undir stjórn Ragnars G. Jóns-
sonar, hafði æft allmörg lög, er sungin
voru milli þess er hörnin voru að söng-
leikjum, dansi og öðrum leikjum. Leikinn
var einnig lílill gamanleikur. Forstöðu-
nefnd samkomunnar, stjórnað afKristjáni
Magnússyni, hafði með ágætri aðstoð og
lijálpfýsi ýmsra kvenna, sem eru vinir
stúkunnar, annast santkomunni góðar
veitingar. — Endaði barnasamkoman svo
með erindi gæzlumanns (Jón f*. Björnsson
kennari). Benti hann á hina ábyrgðar-
þrungnu afstöðu nútiðar til framtíðar,
hinnar starfandi kynslóðar til liinna kom-
andi, og hvernig lifandi tilfinning þess
þyrfti jafnan að birtast i trúarlegum og
siðfcrðislegum uppeldisslörfum hverrar
kynslóðar, ef mannlífið ætti að legrast og
göfgast. Benti í því efni á starf Reglunnar.
Stúkan er nú 17 ára, — vaxin út frá
»Gleym mér eigi«. Er nú einna fjölmenn-
ust. lfefir um 70 fclaga. Oft starfað með
talsverðum áhuga og ljöri, eigi sízt í vct-
ur. Guð auki henni enn þroska með aldri
og gefi störfum »Eilífðarblómsins« eilífð-
argildi!
Reykjiivíluir-stúkuriuu' liéldu allar sam-
eiginlegan fund á sumardaginn fyrsta.
Ilafði 5 manna nefnd úr Unglingaráðinu
undirbúið hann. Var umdæmis-gæzlum.
Ilelgi Halberg fundarstjóri, en í hin em-
bættin voru skipaðir ýmsir félagar stúkn-
anna. Fjölmenn upptaka fór þar fram;
gengu 11 inn í Æskuna, 6 í Svövujjog 5 i
Unnur. Var salurinn svo þétl skipaður
sem liægt var, og mun þar liafa vcrið
mikið á þriðja liundrað manns saman
komið. — Jón Guðmundsson verzlunarm.
söng nokkur sumarlög. Itichard Beckstud.
art. talaði um sumarkomuna, blómin og
börnin. Isleifur Jónsson skólastjóri las
upp sögu um dreng, sem var mikill’dýra-
vinur, Póra Borgþórsdóttir (smámcy) las
upp sögu um litinn lúðurþeytara. — Aö
lokum var leikinn dálitill gamanleikur,
»Oft er í liolti lieyrandi nær«.
»Æskan« hélt hálíðlegt þrjálíu og þriggja