Æskan - 01.01.1923, Side 4

2n
Æ S K A N
,vo þöT vogni vöI
Eftir Sigrid Michelet.
*****
[ARL litli var svangur; alveg
hræðilega hungraður! Hon-
um leið reglulega illa, þó
hann ætti nú að vera far-
inu að venjast við það.
Alt af var tómahljóð í maganum á
honum síðan hún mamma hans dó
og hann kom til hennar maddömu
Jensen, og síðan voru nú liðin
tvö ár.
Karl gat aldrei hugsað til hennar
mömmu sinnar svo að ekki kæmi
kökkur í hálsinn á honum og hvernig
sem hann reyndi að verjast, komu
þá tárin alt af fram í augun á honum.
Ó, hún ástkæra og ágæta móðir
hans. Bezti vinurinn hans í heimin-
um, sem hafði kent honum alt sem
fagurt var og gott og verið svo fram-
úrskarandi hyggin og dugleg.
En að Guð skyldi nú taka hana
frá honum. Það gat hann ómögulega
skilið, hvernig svo sem hann braut
heilann um það. Eins og þeim hafði
lika liðið vel saman; eða hve honum
hafði gengið vel að læra þegar hún
hjálpaði honum til, t. d. boðorðin.
Móðir hans hafði sagt honum, að
fjórða boðorðið nægði næstum því
eitt, því sá sem elskaði föður og
móður og leitaðist við að gera þeim
alt til geðs, hann gæti hvorki stolið,
sagt ósatt, né talað ljótt, eða gert
nokkuð það, sem væri ljótt eða ó-
sæmilegt. — Og þá, þegar hún yfir-
gaf hann og hann lá á hnjánum og
grúfði sig niður í rúmið hennar og
hélt í grönnu hendina á henni, hafði
hún strokið blíðlega yfir kollinn á
honum í andarslitrunum og hvíslað
í eyra hans: »Svo að þér vegni vel —«.
Rau orð höfðu brent sig inn í sálu
hans, svo að hann mundi aldrei
gleyma þeim.
Hann vissi vel, hvað móðir hans
átti við með þessum orðum. Ekki
eingöngu það, að hann skyldi vera
góður og dugandi drengur, sem bæði
ryddi sjálfum sér braut og hjálpaði
öðrum, heldur einnig að hann skyldi
vaxa að vizku og náð hjá Guði, svo
hann gæti mætt henni og föður sín-
um á himnum að Iokum.
Faðir hans hafði verið járnbraut-
arþjónn, en var dáinn fyrir mörgum
árum af járnbrautarslysi. Þá var Karl
ekki nema tveggja ára gamall.
Maddama Jensen var nú ekki eig-
inlega vond kona; en það versta var
að hann fékk svo hræðilega lítið að
borða og var látinn sofa aleinn í
litlu skoti uppi á kolsvörtu loftinu,
þar sem vindurinn næddi óhindrað
í gegnum allar rifur og mýsnar hlupu
um gólfið eins og ekkert væri um að
vera. Þvottavatnið hans var frosið í
skálinni allan veturinn, svo hann átti
bágt með að halda sér hreinum, en
stöku sinnum gat hann náð sér í
volgan dropa af eldavélinni til þess
að þíða það með. Hann mátti til að
vera hreinn, því það hafði móðir
hans lagt svo mikla áherzlu á.
— Mamma. — Ó, elsku rnamma!
En á sumrin lék alt í lyndi hvað
þetta snerti, því þá gat hann baðað
sig í sjónum svo ol't sem hann vildi,
því hann var orðinn syndur eins og
selur. Eini ókosturinn við það var
sá, að hann varð alt af enn þá hungr-
aðri en áður eftir baðið, og svo stóð
nú einmitt á fyrir honum. Garnirnar