Æskan - 01.01.1926, Síða 5

Æ S K A N
B
Hann var í grárri treyju; hún var belg-
víð á honum. Hann var í svörtum bux-
um, en þær voru svo stuttar, að þær
náðu ekki nema ofan á miðjan legg.
»En sú dauðans ófreskja! Aldrei hefi
ég nú séð annað eins!« sagði einhver
af strákunum.
það var stóra, ólöguiega, prjónaða
ullarhettan hans Egils, sem hann átti við.
Og svo var skríkt og flissað og hleg-
ið um alla kenslustofuna. Egill skildi,
að þau voru að hlæja að honum og þá
roðnaði hann. Hann þokaði sér þá
undan, svo að hann var nærri dottinn
út af bekknum. Og hvar átti hann að
fela sig? Hvar átti liann að finna sér
afdrep fyrir þessum hláturshviðum, sem
á honum dundu.
Pað dró nú samt aftur úr þessum
hviðum, þó ekki væri það mikið. Þau
fóru þá öll að einblína á hann og
virða hann grandgæfilega fyrir sér frá
hvirfli til ilja.
Pau sáu að hann hafði geysistóra
flókaskó á fótunum; það voru inni-
skórnir hennar ömmu hans, hennar
Billu sem hann kallaði; lá þá nærri að
hláturinn gysi upp að nýju.
En þveginn var hann samt og
greiddur og allir voru lepparnir hans
heilir og hreinir. En krakkarnir tóku
nú ekki mikið eftir því. Þau tóku eftir
öðru, sem þeim þótti ákafiega skringi-
legt: lepparnir hans voru stagaöir og
bættir með allavega litum bótum og
þræði.
»Hann hefir víst náð í mislita kyrtil-
inn hans Jósefs«, sagði einhver slrákur-
inn.
»Hvaðan ertu?« spurði annar.
»Frá Bakka«, sagði Egill undur lágt.
»Frá Bakka? Við erum engu nær«,
sagði Níels frá Norður-Garði. »Ertu frá
Flóka-Bakka, Kúa-Bakka, eða Grisa-
Bakka? Eða hvað?«
Níels var mesta langvía, ekki eldri
drengur. 1*811 kölluðu hann »Lífslengd-
ina«, svona í sinn hóp, þau þorðu
sjaldan að segja það upphátt, því að
Niels var talinn sterkastur allra skóla-
drengjanna, og harðhentur var hann og
óvæginn við alla þá, sem honum voru
minni máttar. Honum fanst hann vera
orðinn fullorðinn karlmaður; hárómað-
ur var hann og stórorður; hann þóttist
hafa fullgilda ástæðu til þess, þar sem
hann var ríkismanns sonur.
Egill fór að gráta.
»Hvað heitir þú?« sagði Ólafur frá Ási,
einn af skóladrengjunum. Höfuðið á hon-
um var eins og hnykill, ásjónan hlátur-
mild, augun snör og gletnisleg. Hann var
mestur ærÍDgi og glettugosi í skólanum.
Enginn komst til jafns við hann um
það að snúa sig út úr öllum sínum
strákapörum og spjara sig, ef hann
komst í hann krappan. —
»Geturðu ekki svarað drengur?«
»það er villimaður. Hú! Varið þið
ykkur á honum. Hann er mannaveið-
ari til þess að flá af þeim höfuðskinnin.
Hvar er beltið þitt? Hann þorir ekki
að sýna höfuðskinnin! Hann hefir þau
líklega í gríðarstóru topphúfunni sinni!«
»Nei, það er Japani. Sjáið þið ekki,
hvað hann er gulbleikur á litinn og
skáeygur? Hann lifir á sníglum. Ó, ef það
hefði verið sumar núna, þá skyldum við
hafa tínt handa honum vænan málsverð
af brekkusníglum og kufungum!«
»Það er hann Egill frá Bakka«, sagði
þá einhver, »hann á heima upp í regin-
fjöllum og hefir aldrei komið til manna-
bygða fyrrkc.
»En nú skulum viö menta þig, dreng-
ur minn«, sagði Níels langi. »Komdu
hingað, þá skulum við kenna þér landa-
fræði þegar í stað. Komdu! Nú hvað er
þetta! í*ú vilt ekki koma! Ég skal nú
samt ekki hætta, fyr en ég er búinn að
koma þér á réttan stað, óvitinn þinn«.
(Framh.).
SL