Æskan - 01.01.1926, Qupperneq 9

Æ S K A N
7
út fyrir það og þá var hann hólpinn,
en hann féll samstundis í ómegin.
Eyvindur liggur svo meðvitundarlaus
eins og liðið lík þar sem hann var
kominn og börnin standa yfir honum
skelkuð og ráðalaus.
Óli smiður kom þá til þeirra og
spurði, hvað um væri að vera. Sögðu
börnin honum það og tók hann Eyvind
þá upp og bar hann inn í smiðju lil
sín, lagði hann þar á bekk og baðaði
andlit hans úr köldu vatni. Eyvindur
raknaði þá fljótt við og opnaði aug-
un; stóð Friðrik þá yfir honum skæl-
andi og hélt í hendina á honum.
Þegar Eyvindur kom í skólann dag-
inn eftir, varð hann mjög forviða. Á
borðinu hans stóð sem sé ávaxtaskál
með gómsætum ávöxtum í og blómglas
með ilmandi rósum.
Eyvindur brá lit við þessa sjón og
varð mjög feiminn, en kennarinn gekk
tii hans, klappaði á kollinn á honum
og sagði: »Pú erl bæði röskur og góð-
ur piltur, Eyvindur. Guð blessi þig,
drengur minn«. Og Friðrik hafði skrif-
að á vegglöfluna: »Eyvindur er beztur
og hugaðastur af okkur öllum«.
Á götunni.
»Hvernig stendur á þvi, að þú ert
kominn hingað?« spurði prestur nokkur
hegningarhússfanga.
»Leiðinni hingað kyntisl ég á götunni«,
svaraði maðurinn. »Þegar ég var lítill,
stalst ég út á götuna, hvenær sem ég
gat komið því við. Far Iærði ég að
vera latur, þar lærði ég að reykja, þar
lærði ég að drekka og þar lærði ég að
stela. Já, herra prestur, á götunni lærði
ég það, sem kom mér hingað«.
Varist götulífið, ef þið viljið halda
lífsleiðinni hreinni.
0
Yegamótin.
g'Elfí I N U sinni stóð ungur maður á
Iplp* vegamótum og vissi ekkert hvert
' " ’ halda skyldi, því hann var ó-
kunnugur leiðinni; vissi hann þá ekki
fyr en skrautbúin kona, fögur sýnum,
kom til hans. Hún benti honum á þann
veg, er hún vildi að hann gengi og
mælti: »F)rIg þú mér eftir og heiti ég
þér þá gæfu og gengi án nokkurrar
fyrirhafnar. Eg mun veita þér alt, sem
hjarta þitt þráir«.
Meðan hún var að tala og ljrsa fyrir
honum, með mörgum fögrum orðum,
allri þeirri gæfu, er hún mundi veita
honum, þá bar þar að aðra konu, við-
hafnarlaust klædda, með alvarlegum en
þó vingjarnlegum svip. Hún hóf upp
hendina og mælti: »Far þú ekki að
hennar ráðum, því það eru vélráð;
fylgdu mér heldur. Eg krefst af þér
iðjusemi, sjálfsafneitunar og annara
dygða, sem lofsverðar eru, og heiti ég
þér varanlegri gleði, góðri samvizku og
virðingu sjálfs þín og annara«.
Ungi maðurinn hugsaði sig um stund-
arkorn og ákvað svo að fylgja alvarlegu
konunni á vegi þeim er hún vísaði honum.
Við áramótin stöndum vér á vega-
mótum og leiðin framundan er oss ó-
kunn. Hvaða leiðsögn aðhyllumst vér?
Velja margir, eins og ungi maðurinn,
sem sagt er frá liér á undan? Guð gæfi
að svo væri, því það er víst, að enginn
öðlast gæfu og gengi án fyrirhafnar.
Til þess að höndla sanna gæfu og gleði
í lífinu og njóta eigin virðingar og
annara, útheimlisl starfandi líf að öllu
því, sem göfugt er og gott og Guði
þóknanlegt.
Einhverjir geta ef til vill ásakað sig
fyrir öfuga stefnu undanfarið. Feir ættu
nú að taka rétta stefnu með nýja árinu.
Allir vinir þínir óska þér gleði og