Afturelding - 01.11.1939, Page 12

A V T U K U UI) 1 N (•:,
.Drottni til mín úr Matt. 10, 34. »Ætlið ekki, að
ég sé kominn til að flytja frið á jörð; ég er ekki
kominn til. að flytja frið, heldur sverð«. Þetta var
sannarlega engin vanalegur jólatexti. En ég lýsti
hinum falska friði, sam Jesús hefði komið til aö
hrífa okkur út úr. Sverð sannleikans yrði að nísta
hvers manns, hjarta og afhjúpa, særa og dæma.
Þá fyrst geta friðarliljurnar farið að vaxa í
■hjartaakrinum.
Það var dauðakyrrð í kirkjunni. Allir hlustuðu,
Loks lauk ég ræðu minni. Þegar ég steig úr stóln-
um, hafði ég á tilfinningunni: Nú ertu búinn að
eyðileggja alla framtíð fyrir þér. En um leið fann
ég mikla huggun. Það var samt sannleikur, hvert
einasta orð.
Dálitlum tíma seinna fékk ég að vita, að einn
af hinum helztu mönnum sóknarinnar hafði sagt:
Presturinn er að verða ruglaður, því hann er allt-
af að lesa postillu Lestadiusar. — Margir höfðu
hneykslast á ræðunni, en það undarlega gerðist
Þó, að fólk fór að koma. til kirkjunnar hópum sam-
an. Það var eins og ósýnilegt vald drægi það. Hin-
ir g'ömlu vegir til Guðs húss voru ekki lengur
ótroðnir. Það var sannleikurinn í Guðsorðinu, sem
fólkið þráði og' vildi heyra.
Jólamessan 1930 er aðeins minning' nú. Hvort hiö
beitta sverð sannleikans fékk að þrengja sér inn
i nokkurt hjarta, veit ég ekki. En eitt. veit ég:
1 mínu eigin hjarta hefir sverð Andans, sem er
orð Guðs, setið alla tíð síðan. Bæn mín er, að Heil-
agur Andi láti sverðið þrengja sér dýpra inn í
hjarta mitt til að afhjúpa allt, sem ekki er Guði
velþóknanlegt. Og þó að það sviði af sársauka, er
sannleikurinn hittir hjartað, þá vil ég taka undir
með Rósenius og syngja:
»Far jiú alrlrei frft mér ferska hjartans þjáning,
fátækt sálar minnar.
Greining galla skapi, að ég aldrel tapi
auðlegð náðarinnar«.
Þegar Guð gefur einhverjum yfirfullan bikar
blessimar. tæmist hann fljótt, ef honum er ekki
miðl-að meö öðrum.
Jafncun koma blessanir Guðs til okkar í sömu
körfu til baka, sem við liöfum mœit gjafir okkar
i tit. meðbrceðranna.
Örsmá synd getur crsakað það, að hjartað missi
blessun Guðs með öllu.
Klukkurn-
ar hringja.
Aftur er hringt til hátíðar inn
við heiðb;jartan stjamareld.
Aftur brnsin blika á lcinni,
er börnin fá jólakveld.
Aftur fylkist fjöld um Hann,
sem forðum í jötu lá
og brosti svo hreint, að bergmál fann
hver bær, sem hirðum á vórum brann,
er hiugfangnir horfðu 'ann á.
Aftur hlýnar hvers önd og sinn
ag allt verður þrungið dýpri takt,
þá hátíðaklukkurnar liringja inn,
og hýjalíns-mjöll klæðist vangurinw,
og himin og jörð eyra hafa við lagt
------heilagri jóla-andakt.
En aftur berast þó hróp og hljóð
og helstunur særðra manna
frá flökum á hafi — gg faUbyssna-glóé
til föðursins himiruranna:
— »Nœr fáum við\ frið á jörðu?«
Hve lcngi á hatrið í hnefans líki
og haröstiórn að selja i dauðann menn?
En Krists-fnðar bœn er: »Komi Ixitt rikit
— og klukkurnar hringja þess vegna inní
A. H. Kyvik.
72