Afturelding - 01.12.1934, Blaðsíða 1

iFTUREIDIIfi
„Vökumaöur, tivaö líður nóttinni?“ Vökumaðurinn svarar: „Morguninn kemur, og þó er nótt.
Komið út með vatn á móti hinum þyrstul“ og... „fœrið flóttamönnunum brauð“. Jes. 21,12.14.
1. ÁRG. DESEMBER 1934 1. BLAÐ
Dag UR LÍFSINS,
JESÚS.
EFTIR
JÓNAS S. JAKOBSSON.
á sólin gekk undir, ég sat út við æginn.
Ég sá hvernig nóttin tók völd eftir daginn.
Ég horfði á sólina gullstöfum glitra,
og geislana síðustu á öldunum titra.
Ég leit upj) til himinsins heiðhlárra sala.
Þá heyrðist mér Drottinn frá upphæðum tala.
Hann henti mót sólroðans sindrandi flóði.
Mér sýndist hver Ijósstafur verða að blóði.
Mér fannst eins og droparnir falla í sæinn
og felast í hárum, sem minning um daginn.
Himininn sveipaðist hlóðrauðum bjarma,
hvar birtan og skuggarnir féllust í arma.
Ég kyrrlátur skoðaði kvöldroðans geima,
og hvarvetna myndir ég eygði fram streyma.
Ég horfði á píslanna hildarleik stranga,
ég „harmkvælamanninn“ í dauðann sá ganga.
Hann var eins og Ijósbjartur, lýsandi dagur,
krýndur í dauða, sem kvöldroðinn fagur.
Ég sá, hvernig Jesús var svipunum sleginn,
ég sá, að hans þverraði kraftur og megin.
Ég sá, hvernig líkaminn litaðist blóði,
sem Ijóshvolfið bláa af kvöldroðans flóði.
Ég horfði á þegnanna þyrna fram rétta.
Ég þreklega hermenn sá kórónu flétta.
Ég sá, er þeir lyftu upp kranzinum lcvala.
Leit kappana hlæjandi að baki hans tala.
Ó, sjá, hversu þyrnarnir svíða og brenna.
Ó, sjá, hvernig blóðið er farið að renna.
Frá sárum á enni það sígur og flæðir.
Ég sé, hvernig stöðugt í augu hans blæðir.
Sól er að hníga, hún sezt bak við æginn,
nú síðustu geislarnir minnast á daginn.
Og kvöldroðinn dreifist um himininn háa,
sem hverfandi flóð út í geimdjúpið bláa.
Þar lít ég sem tárperlur, liðnar úr minnum,
sem litast af blóði á Frelsarans kinnum.
Kvöldroðinn sígur, það syrtir um heiminn.
Ég sendi mitt hróp út í ómælis geiminn.
Svo lít ég það hverfa mót Ijósinu bjarta,
og læðast að deyjandi Frelsarans hjarta.
Þótt nóttin mig grípi með geisandi armi,
ég græt ekki framar af trega né harmi.
Nú flý ég til dagsins, því húmið ég hata,
þar hlyti ég bráðlega sál minni að glata.
Ég flý yfir hafið, þar finnst enginn vegur.
í faðmlög sín djúpu mig kvöldroðinn dregur.
Því kvöldroðinn sýnir mér konungsmynd bjarta.
og Icrossfestan Jesú með blæðandi hjarta.
Þá kvöldroðinn hnígur, er dagur að deyja,
og dimmasta nótt sina baráttu að heyja.
Þá Jesús á krossi var kválinn í dauða,
hann kom fram með sáttmála-tákninu rauða.
Hann hvarf líkt og dagur, sem ei fær þó enda,
sem öld eftir öld megnar birtu að senda.
Hve Ijúft er við kvöldroðans lcyrrlátu strendur,
að kasta sér ferðlúnum dagsins í hendur.
Þess dags, sem er Guðsríkis dýrðlegur vegur,
sá dagur er Jesús, hann til sin oss dregur.
Það skeður við sólarlags síðasta bjarma,
að syndarinn kastar sér Drottins í arma.
Ég meina: Hinn fullkomni frelsis vegur,
er fórnar dauðinn, sem Jesús leið.
Borgarnesi, 11. april 1934