Barnablaðið - 14.03.1901, Qupperneq 1

^öarnaBLaötö.
4. ár. Reykjavík, Marz — Apríl (I4/3) 1901. M 3-4.

Lærði drengurinn.
(Niðurl.).
U var drengurinn aftur aleinn.
Enþá kom allur stóri skógurinntil
hans: hávöxnu grenitrén, grönnu
bjarkirnar, lágu víðirunnarnir, litlu reyni-
viðar frjóangarnir, birkihrísið, lyngið og
lyngblómin, og alt spurði það hann vin-
gjarnlega: —því grætur þú?—
—Er það ekki von eg gráti, þegar eg
rata ekki heim— sagði Hegesippus.
—Já, en þú veizt þó svolítið— sagði
stóri skógurinn.
—Já,— sagði drengurinn — en eg veit
ekki veginn heim.
—Vertu sæll— sagði skógurinn.
—Nei, bíddu svolítið við,— sagði Hege-
sippus í drauminum. — Vertu svo vænn
að vísa mér á veginn heim að borginni.
Mér er svo kalt, því yfirfrakkinn minn og
skóhlífarnar og stafurinn hans pabba urðu
eftir niðri í díkinu.
—En þú veizt þó svolítið,— sagði skóg-
urinn.
—-Nei væni skógur minn, eg fullvissa
þig um, að eg veit hrebit ekkert,— and-
varpaði drengurinn í þessum dauðans vand-
ræðum.
—Ertu virkilega svo heitnskur?—- spurði
skógurinn.
— Eg -er alt sem þú vilt vera láta, bara
ef þú vísar mér leið heim— sagði drengurinn.
—Nei, bíddu við kunningi,— sagði skóg-
urinn, engin undanbrögð! Játaðu nú hrein-
skilnislega, að þú vitir alls ekkert utn hið
rétta líf og eðli náttúrunnar, þótt þú blaðr-
ir ósköpin öll, sem þú hefir lært upp úr
bókum. Viðurkendu, að þú veizt miklu
minna um það, en roaurinn i maurabúinu,
eða minsta barið á greinum grenitrjánna—.
Hegesippus stundi eins og hann lyfti
heilu hlassi. Það er heldur hart aðgöngu,
að játa sig svo fáfróðan, þegar maður lief-
ir t'étt áður verið svo óttalega lærður. —
Eg veit ekkert annað en það sem stend-
ur í dýrafræðinni— kaliaði hann upp.
—Það er svo,— þú ætlar að smeygja
því fram af þér!— kallaði skógurinn þrá-
lyndislega. Nei, út með sannleikann. —
Kallaðu nú svo hátt að allir heyri það:
Hegesippus er hgimskurl
Drenginn dreymdi, að hann væri allur í
einu svitabaði, þótt honum væri dauðkalt
þarna sem hann svaf. — Það er víst satt,
skógur minn, að eg er dálítið heimskur—
sagði hann.
—Nei, út með sannleikannl Mjög
heimskur,— sagði skógurinn.
—Nú fyrst þú vilt endilega vita það,
þá------eg er heimskur — nautheimskur!
—Hegesippus er heimskur! enduttók
bergmálið alstaðar í skóginum! Og þá varð
nú glatt a hjalla 1 — Nei heyrir þú hvað
strákurinn segir,— sagði birkihrísið við
einiberjarunnann. — Hvernig getur nokkur