Barnablaðið - 14.03.1901, Blaðsíða 4

12
BARNABLAÐJÐ.
ganga sv,o sem góðum félögum sæmii', án
þess, að stíga fæti á veitingakrá".
„Nú e'rtu kominn til á skjóttum, bann-
settur, en það verður að fyrirgefa þér það;
þú ert svo ungur í sjómenskunni enn þá.
— En heyrðu nú, félagi! Hvaða sjómað-
ur heldurðu að sé talinn maður með mönn-
um, á þeim skútum, sem ganga út frá Faxa-
flóa, sem ekki fær sér duglegt „bragð" með
góðum félaga, segðu mér það ?“ sagði Pall.
„Já, það er nú auðvelt að segja þér það,
vinur. Ef við að eins létum menn dæma
um, sem ekki eru gagnsýrðir af sömu villu
og þú, ásamt fjölda sjómanna, mundu þeir
álíta þann kominn lengst á veg í siðmenn-
ingu, sem ekki bragðaði einn dropa víns,
enda hafa ofmargar raddir látið til sín taka
um skaðsemi áfengisins, og sýnt fram á með
skýrum rökum alt það tjón, og þau vand-
ræði, sem af því hlýzt fyrir menn".
„Mikil firn eru að hlusta á þig, Bjarni.
Hvaða sjómaður, sem ber hug í brjósti og
krafta í kögglum, heldurðu sé að taka til-
lit til, hvað þessi eða hinn dóninn, sem
ekki dýfir hendi sinni í kalt vatn.segirum
áhrif vínsins. Við vitum, hvaða hressing
er bezt fyrir okkur, þegar við komum í
land eftir langa og stranga útivist úti í
rúmsjó, og þurfum ekki annara sögusagn-
ar við. Það er þetta, að kunna að fara með
dropann, það er kúnstin la, og ef við fá-
um okkur „dram", þá máttu vita, að hvorki
eg eða þú þarft að liggja fyrir hunda- og
mannafótum. Það hefi eg aldrei gert enn
þá, þessi 5 ár, sem eg er búinn að hanga
við sjóvolkið. — Svo tölum við ekki meir
um það fyrr en í land kemur, félagi".
„í land; já, svo getur það verið, en eg
hreyfði mig elcki í land, ef eg vissi, að
eg yrði mér til skammar, og eg tek þetta
svo, að þú haldir, að eg verði tilleiðanlegri
þegar í land kemur til að drekka, þegar eg
sé dýrðina inni á veitingahúsinu. — En
af víni er eg enn þá óspiltur, félagi, og vildi
helzt verða það, að minsta kosti fyrsta ár-
ið, sem eg er á sjó, og það skal eg
reyna, þó það ef til vill ekki takist, því
freistingar ykkar sjómannahafa komið mörg-
um unglingnum, sem í sjómensku hefir
farið, í vandræði".
„O-illa trúi eg. að þú fylgist ekki með
félaga þínum, eins og góðum dreng sæmir".
„Ekki um að tala inn á veitingahús,
það eyðileggur þig. En ef eg vissi að þú
værir illa staddur, þá vil eg hjálpa þér".
Nú fóru hásetar að fara í land; og ekki
leið á iöngu, þangað til 2 og 2 félagar
sáust stinga sér inn um dyrnar á veitinga-
húsinu; þangað gengu og þeir Bjarni og
Páll, en þegar að dyrunum kom sagði
Bjarni:
„Við hittumst seinna; vertu sæll á með-
an“, og Bjarni stökk á brott með það sama.
Það var orðið áliðið dags. Bjarni fór
nú að hugsa um að fara út um borð og
gekk nú að hótelinu til að vita, hvort hann
sæi ekki neinn sinna félaga, og einkum
Pál. Hann staðnæmdist úti fyrir einum
glugganum á veitingakrónni, og heyrði að
inni voru ærsl og rifrildi. Alt í einu heyr-
ir Bjarni að sagt er fyrir innan í digrum,
drafandi róm: „H.................þitt Páll,
nú skal eg d . . . . þig". Bjarna grun-
aði, að þarna mundi nú Páll félagi sinn
vera, og skundaði nú inn, og reyndist það
að sönnu, því þar var Páll að berjast við
heljarmikinn rum, Bjarni sánú hvað verða