Barnablaðið - 14.03.1901, Síða 5
BARNABLAÐIÐ.
13
vildi. að nú yrði hann að skerast í Ieikinn,
ef Páll ætti að kornast hjá algerðri mis-
pyrmingu. Svo Bjárni hleypur inn í hóp-
inn, þar sem þeir Páll eru að slást, alveg
út úr drukknir, og tekur Pál með valdi
af hinum og ætlar að hlaupa út, en þá
tekur þessi stóri svoli svo ónotalega aftan
í Bjarna, að honum lá við falli aftur á bak.
— Bjarni veit nú ekki hvað til ráða skal
taka, hvort hann eigi nú að fara að slást
við mótstöðumann sinn. — Nei. — Bjarni
spyr hann að, hvort hann vilji lofa sér út,
án þess að gera sér nokkuð. Hann segir
honum að þegja, með fleirum óþvegnum orð-
um, og með því Bjarni sá sitt óvænna,
ef hann hefðist ekkert að, þá geklc hann
að honum, grípur báðum höndurn utan um
mótstöðumann sinn og keyrir hann undir
sig; svo stendur Bjarni upp og tekur Pál
með sér, en mótstöðumaður hans liggur
eitir á gólfinu í svíma við Jítinn orðstír.
Bjarni fór nú með Pál út um borð, en á
leiðinni hafði liðið yfir hann, því blóð rann
úr nefi og eyrum, og þutfti lengi að sturnra
yfir honum áður hann fengi fulla rænu, og
langur tími leið aður en hann varð jafn-
góður í höfðinu. — En Páll var ekki sá
eini, sem fluttur var drukkinn út unt borð,
Því heita mátti, að hver maður væri drukk-
lnn, og hinir „druknu fluttu hina druknu".
Um haustið fóru þeir heim til sín, þeir
Bjarni og Páll. Bjarni hafði dregið mæta-
Vel — töluvert meira en Páll.—Það varð
fögnuður mikill heima fyrir á Grund, þeg-
ar Bjarni kom, því foreldrar hans höfðu
ekki séð hann síðan hann fór um veturinn
a skútuna, og voru mjög ánægð yfir, hvað
Bjarna hafði gengið vel á skútunni, og hvað
hann yrði álitlegt sjómannsefni, ef honum
entist líf og heilsa. En Bjarni hugsaði
líka ekki um annað fremur en að halda
áfram að vera sjómaður; því hann liafði
ekki hugmynd um, að það yrði þröskuld-
ur á lífsleið sinni, sem riði lionum að fullu,
— sem, eins og nú stóð, var óskiljanlegt
að mundi verða. — En svo var hér, sem
máltækið segir, „að hver dregur dám af
sínum sessunaut". Bjarni gat með tíman-
um ekki varist þeim freistingum, sem fé-
lagar hans lögðu fyrir hann, því nú fór
honum smátt og smátt að þykja gott að
fá sér „bragð"; það var lítið fyrst, en það
var nóg til þess, að löngunin í það fór vax-
andi, þar til hann á stundum gat ekki með
góðu stjórnað sjálfum sér.
Bjarni var búinn að vera 5 ár sjómaður.—
Hann var orðinn drykkjumaður. — Það
var á miðri vetrarvertíð, að skipið sem
hann var á kom inn hlaðið fiski. -— Bjarni
fór í land, sem flestir aðrir hásetar á skip-
inu — náttúrlega til að fá sér í staupinu. En
um kveldið fara þeir aftur út um borð
slompfullir meir og minna í blíðskaparveðri.
Sjórinn var sem fágað gler, tunglið óð í
skýjum, og alt virtist benda á gleði og
góða líðan meðal fólksins, sem hér og hvar
var á gangi um göturnar í hópum í kaup-
staðnum, og sömuleiðis meðal hinna mörgu
sjómanna, sem þá voru á leiðinni um
borð í skip sín. — Um kveldið er Bjarni
einn uppi á þilfari, en hinir niðri — sum-
ir komnir i »koju“,— Þeirsem niðri eru og
ekki voru svo druknir, að þeir gætu ekki
heyrt, heyra alt í einu hljóð; maður einn
hleypur upp að bragði; hann skimar í dauð-
ans ofboði aftur og frarn um skipið, en