Barnablaðið - 14.03.1901, Blaðsíða 7

BARNABLAÐIÐ.
Imba-: Af því að sólin kemur upp og geng-
ur undir.
Jón: Sólin kemur ekki upp.
Imb a: Kemursólin ekki upp? Það er vístþú sjálf-
ur, sem ekki kemst upp á morgnana, en
aldrei hefi eg séð sólina sofa yfir sig.
Jón: Eina lummu Imba mín. Sólin kemur
hvorki upp né gengur undir. Það er
jörðin sem gengur.
Imba: Skammastu þín ekki að segja, að jörð-
in gangi ?
Jón: Hvað heldur þú að sólin sé stór?
Imba: O hún er svona ámóta og stór pott-
hlemmur.
J ó n : Þetta svar ættir þú nú eiginlega að borga
með mörgum lummum. Sólin er mik-
ið stærri en jörðin. Hvernig heldur þú
að jörðin sé útlits?
Imba: Eg hefi nú aldrei farið út úr sveitinni
hérna.
Jón: Þú ert svo heimsk, Imba. Eg á við,
hvort hún er ferhyrnd eða kringlótt.
Imba: Látum hana þá vera kringlótta.
Jón: Er hún kringlótt eins og pönnukaka,
eða eins og epli.
Imba: Eins og pönnukaka.
Jón: Eina lumrnu til! Veiztu ekki, að það
má sigla alt 1 kring um jörðina. Get-
ur þú siglt alt í kringum pönnuköku.
Jörðin er ávöl ogjörðin gengur í kring.
Hún snýst í kringum sjálfasig og líka
í kring um sólina.
Imba: Nú sknl eg segja þér nokkuð, Jón, að
ef þú talarsvona ljótt, þá klaga eg þig
fyrir lionum föður þínum, þegar hann
kemur heim.
Jön: Hæ, hæ, þáhlæja allir að þér. Komdu
nú út á túnið, þá skal eg sýna þér það.
Imba: Á jörðin að hringsnúast fyrir okkur
þar úti ?
J ö n dró Imbu með sér út á túnið, og sagði:
Stattu nú kyr, Imba, nú átt þú að vera
sólin og mátt ekki hreyfa þig.
15
Im ba: En þú ? Ert þú nú jörðin, fyrst þú hleyp-
ur svona?
J ó n af stað o'g sótti stóru skopparakringl-
una, sem var undir húströppunum og
svipuna sína.
J ó n : Skopparakringlan er jörðin, sjáðu til,
nú slæ eg í hana með svipunni og kem
henni til að ganga kringum þig. En
hún gengur líka í kring á annan hátt,
hún gengur kringum sjálfa sig.
Imba: Hver rekur þá á eftir jörðinni fyrst
hún gengur kringum sólina.
Jón: Það rekur enginn á eftir jörðunni, hún
gengur samt í hring.— Svo er nú tungl-
ið. Hvað heldur þú að sé hér um bil
langt til tunglsins.
Imba: Og það er nú svona misjafnt. Þegar
það hangir rétt hérna uppi yfir fjall-
inu, þá má hægleganá í það með brauð-
kefli.
J ó n: Uss Imba, það eru óttalega mörg þús-
und mílur þangað.
Imba: Sá er góðurl
Jón: Eg skal segja þér nokkuð Imba! Þeg-
ar menn lesa mikið, þá verða þeirmiklu
vitrari en aðrir menn, og hætta þá að
segja, að jörðin sé eins og pönnukaka.
Imba: Eg hélt þér þætti nú vænst um, ef hún
væri það. En segðu mér nú nokkuð:
Hvað er langt til kirkjunnar í Dal?
J ó n : Þangað hefi eg aldrei komið.
Imba: En það er útkirkjan hans pabba þíns.
J ó n: Eg hefi aldrei komið þangað, heyrir
þú það.
Imba: Eg hefi heldur aldrei verið í tunglinu,
Jón: Eina lummu, Imba!
Imba: Einn eyri, Jón!
Og svo fóru þau að tuskast í gamni, og þá
varð nú gamla Irnba sterkari. Hún tók Jón
og bar hann inn í rúmið hans, og svo varð
hann að fara að hátta, og fékk svo fullan
lummudisk í rúmið. »En það er bara sálu-