Barnablaðið - 31.07.1901, Page 1

^arnaBCaöiö.
4. ár. Reykjavík, Júlí — ágúst (3V7) 1901. | M 7-8.

GAMLA SÆLUHÚSIÐ.
(Þýtt).
(Niðurl.).
ARGAR aðrar ömmur geta ltka
hafa heitið Beata Soffía", sagð1
María.
„Það getur vel verið, að margar fleiri
ömmur hafi heitið Beata Soffía", svaraði
Antonía og hélt áfram að lesa upp Ijóð-
mælin á veggjunum. En loksins varð þó
of dimt til að lesa vísurnar, og þá settust
báðar systurnar aftur við arininn.
„A eg að segja þér nokkuð", sagði
María stynjandi við Antoníu, „við verðum
að vera hér í nótt. Eins og þrumur og
regn dynja nú á, þá er okkur ómögulegt
að rata heim í gegnum skóginn".
„Æ já“, stundi Antonía, „en eg er svo
svöng".
„Eg sé ráð við því“, sagði María,—hún
varð aldrei ráðalaus,— ,eg hefi lesið í bók,
að Arabarnir í eyðimörkunum geri sig oft
ánægða með handfylli sína af soðnum hrís-
grjónum í kveldmatinn".
„Hvert ætlar þú heldur að sjóða súpu
úr einihrísi eða birkihrísi", sagði Antonía
spottandi.
„Bíddu nú við, og sjáðu til“, sagði
María. Hún tók nú upp úr kjólvasa sín-
um svolítinn hnefa af hrísgrjónum, sem
hún var vön að eta ósoðin, eins og telp-
ur gera oft af barnaskap. Síðan þvoði
hún pönnuna og þurkaði vel, svo hún varð
hrein; lét hana svo út svoaðrigndi i hana,
og lét hana svo með vatninu yfir eldinn
og hrísgrjónin í hana. Eftir dálitla stund
var þetta soðið, og þegar hún var búin
að kreista dálítið af berjasaft út á, þá var
það orðið mesti herramannsmatur sem þeim
félst afbragðsvel á.
„Þér verður aldrei raðfátt", sagði Ant-
onía“. »
•Nú völdu stúlkurnar sér hreinustu rúm-
in, sem voru með brakþurru heyi, og lögð-
ust þar ti! svefns. Þegar þær höfðu læst
dyrunum sem bezt þær gátu, þá sofnaði
Antonía undir eins.
En Maríu kom ekki dúr á augu. Hún
var altaf að hugsa um, hvað foreldrar þeirra
væru nú óróleg út af burtveru þeirra. Hún
hugsaði um ömmu sína, um vísurnar um
Beötu Soffíu og ótal aðra hluti, sem ung-
ar stúlkur hugsa um, þegar þær geta ekki
sofið. Hún reyndi alt, sem hún gat til
að fá augun til að lokast af svefni; hún
fór að hugsa um það allra leiðinlegasta,
sem hún vissi; það var að gamli, tann-
lausi hreiDpstjórinn vildi altaf fara að kyssa
hana; hún reyndi að lesa „Faðir vor“ upp
aftur og aftur; hún taldi þrisvar sinnum
þrjú hundruð þrjátíu og þrjú aftur á bak
og áfram — en ekkert dugði.
Loksins sneri hún sér við í rúminu.
Þá varð henni litið yfir í hornjð hinummeg-
in. — Þar skein á eitthvað svo fagurt, al-