Barnablaðið - 31.07.1901, Qupperneq 2

2Ó
BARNABLAÐIÐ.
veg eins og eld, og þó var það hvítara
og fölara en eldslogi. Hvað var þettaf
Hefi eg virkilega mist niðnr eldköggul úr
eldstónni ? hugsaði hún.
Að þessu varð hún að gæta. Hún
fór á fætur og gekk þangað. Nei, ekki
var það eldur; það var ekkert annað en hálf-
fúið tré, sem lýsti í myrkri eins og maur-
ildi á fiski. María aðgætti það nú í krók
og kring. Þá sá hún ofurlítið þar frá svo-
lítinn depil á veggnum, sem ljómaði með
enn þá hvítari birtu. „Það er lika fúið
tré", hugsaði hún með sér, og þreifaði á því
með hendinni. Nei, það var svo lítill hring-
ur, sem hafði verið stungið svo langt inni
í rifu á veggnum. Eftir mikla fyrirhöfn
tókst henni að ná honum út, og þá sá hún
að birtan kom af ofurlitlum demanti, sem
var greiptur inn í hringinn. En sá fund-
ur! En hvað það reyndi á þolinmæði
Maríu, að geta ekki skoðað hann undir eins
í krók og kring. Hún dró hann á fing-
ur sér og fór upp í rúmið aftur. En nú
lét svefninn ekki heldur bíða eftir sér.
Hafið þið ekki heyrtgetið um drauma-
landið? Þar var María heimagangur eins
og öll góð börn, og litlu draummennirnir
sveimuðu kringum rúmið hennar með gylt-
um vængjum. Þeir tóku hana við hönd sér
og leiddu hana sjötíu ár aftur í tímann; þar
sá hún gömlu ömmu, sem þá var á seyt-
jánda ári, svo glaðvær og hlæjandi, blíð-
leg og falleg eins og María sjálf..........
Hún sat hérna í gamla sæluhúsinu, sem
María svaf nú í, en þú ættir bara að sjá,
hvað sæluhúsið var þá fallegt, spánnýtt og
hvítt og fallegt alt í kring . . . . og við
hliðina á seytján ára gömlu stúlkunni stóð
laglegur unglingsmaður um tvítugt, klædd-
ur'í sjómannaföt. Þau voru að hreinsa ber.
— Þau horfðu hvort á annað — en hvað
augu þeirra voru hrein og björt. — Voru
þetta augun hennar ömmu ? Já, eins og þau
vóru fyrir sjötíu árum! ... Þá tók lag-
legi, bjarthærði unglingurinn í höndina á
henni, kysti hana og stökk út — og sigldi
svo burtu á skipi — ó, hvað gamla amma
grét þá.......(altaf segi eg „gamla amma"
og þó var hún bara seytján ára)........ Ó,
hvað hún grét fallega, blíðlega, unga stúlk-
an! Þarna komu systkinin hennar heiin
í sæluhúsið, Öll með fullar berjakörfur. Þau
slógu hring um gömlu ömmu .... um hina
ástkæru, ungu systur og dönsuðu og hlógu
til að reyna að hugga hana og gleðja, en
hún grætur.......grætur því meira og horf-
ir í norður á hverfandi rönd af sjónum
úti við sjóndeildarhringinn.
María vaknaði og litaðist um í kringum
sig. Burtu var unga stúlkan, sem grét;
burtu var drengurinn; burtu var fallega sælu-
húsið. Heima í Albanó sat gamla amma
níræð og blind, og María lá hér í gamla
sæluhúsinu, sem var komið að hruni. Man'u
varð eitthvað undarlega þungt fyrir hjart-
anu.
En samt sofnaði hún aftur. Og nú
tóku draummennirnir hana með sér og létu
hana sjá meir en sjötíu ár fram í tímann.
Hvað sá hún þá? Er þetta eyjanhérna? En
hvað hún er ólík sjalfri sér og þó lík! Burt
er gamla sæluhúsið; eflaust veit enginn, hvar
það hefir staðið, eða áð það hefir verið
til; María veit það bara alein. En þar
sem sæluhúsið stóð og þar sem „villurnar"
stóðu, og yfir alla hina fyrverandi grænu
eyju, lágu nú stræti og torg með háreist-
um húsum. Vagnarnir þutu áfram með