Barnablaðið - 31.07.1901, Page 4

28
BARNABLAÐIÐ.
María strauk hendinni um ennið á sér
og sagði hljótt við sjálfa sig: „Það hefir
verið draumur; en hvílíkur draumur!"
Antonía svaf enn. María vakti hana
með kossi, svo styttu þær upp um sigpils-
in, því grasið var enn þá vott, og kvöddu
sæluhúsið. Þær höfðu ekki gengið langt,
áður en þær sáu bát við ströndina, og í
honum sat faðir þeirra áhyggjufullur, sem
sjálfur fór á stað að leita að þeim. Þær
komust heim á tæpum klukkutíma.
Antonía hafði frá mörgu að segja, þeg-
ar hún kom heimaftur: þrumunum, gamla
sæluhúsinu og skrítnu vísunum, sem lesa
mátti á veggjunum. En María fór undir
eins ti! ömmu sinnar, faðmaði hana að sér
og kysti hana bæði á munninn og hend-
urnar. Hún gat ekki gleymt draumnum
sínum, og hugsaði með sér: eins og eg er
hefir amrna verið, og eíns og hún er,
verð eg líka! Svo datt henni laglegi sjó-
maðurinn í hug, sem aldrei kom aftur úr
sjóferðinni, og hún fór að hugsa um ein-
hvern, sem eg vil ekki nefna, og hvað
það væri undarlegt að hugsa um hann að
sjötíu árum liðnurn, og minnast þá allra
þeirra inndælu æskudaga, sem hún hefði
nú eytt í leik og gleði. Þá komu tárin
fram í hin bh'ðu augu Maríu; þau voru oft-
ast viðbúin hvort sem henni bar sorg eða
gleði að höndum, hinni góðu, viðkvæmu
Maríu.
Getur amma getið sér til hvar eg hefi
verið; eg hefi verið í sæluhúsinu! sagði
hún. Þar stóð nafnið hennar ömmu skrif-
að á þilin, og svo dreymdi mig alla nótt-
ina svo undarlegan draum um ömmu.
En gamla konan tók ekki eftir hvað
María sagði; hún hélt bara í hendina á
henni og þuklaði nákvæmlega demantshring-
inn, sem var á baugfingrinum. „Hringur-
inn . , . . . hringurinn!........“ hrópaði
hún skjálfrödduð. „Hvar hefir þú fengið
hringinnf"
„Eg fann hann í rifu á þilinu í sælu-
húsinu".
„Það er sá sami!" kallaði gamla kon-
an upp yfir sig, og beygði sig niður til
að kyssa hringinn, sem hún setti á visna
fingurinn sinn. Þakka þér fyrir Maja mín;
það er sá sami, já, já, það er sá sami!
Eg leitaði að honum í gær, og eg leitaði
allan daginn en gat ómögulega fundið hann.
En nú er eg búinn að fá hann".
„Var það í gær, amma ? Var það í
gær?"
„Var það ekki í gær? Nei, það er
satt; það eru margar vikur síðan, það var
þegar hann fór í burtu".
„Var það laglegi ungi sjómaðurinn í
bláu treyjunni?".
„Já, einmitt hann. Þekkir þú hann?"
„Hann, sem hreinsaði berin með ömmu
í gamla sæluhúsinu, og fór síðan burtu í
sjóferð".
„Já, það er sá sami........Þú veizt
líklega ekki að okkur þótti báðum vænt
hvoru um annað síðan við vorum börn;
hann var bara þremur árum eldri. Hann
var mér eins og bróðir, en honum þótti
vænna um mig en bræðrum þykirumsyst-
ur sínar. Þegar hann fór burtu fyrir nokkr-
um vikum, þá sagði hann við mig: „Beata
Soffía, þér þykir ekki vænt um mig á sama
hátt og mér um þig; nú fer eg burtu og
kem ef til vill aldrei aftur. Eg hefi falið
hringinn, sem þú sást í gær, hérna í sælu-
húsinu; leitaðu að honum, og efþú finnur