Barnablaðið - 31.07.1901, Page 8

31
BARNABLAÐIÐ.
smakka brauðið. En það var nú eitt af
mestu tilhlökkunarefninu fyrir mér að fá
brauð. Hugsið þið ykkur, þarna fékk eg
heila pottköku með mér, dálítið af harð-
fiski og nokkuð af smjöri og nokkuð af
tólg við og dálítinn hákarlsbita! Eg kærði
mig nú ekkert um fiskinn og hákarlinn,
enn brauðið, það var mér fyrir öllu! Eg,
sem hafði ekki smakkað það síðan á sum-
ardaginn fyrsta, og þar áður ekki síðan
um jól eða nýár! Eg var heldur manna-
leg þegar eg var að grúska í reitunum. Eitt
af því sem við höfðum með var átta potta
drykkjarkútur. I honum var óblönduð gömul
sýra. Svo höfðum við tveggjapottatunnu
til að blanda í, og sagði Beta að eg ætti
að gera það, af því eg væri krakki. En
mér fanst eg geta orðið bæði sifjuð og
þreytt eins og fullorðna fólkið. Þó byrj-
aði eg nú á þessu skylduverki mínu og
blandaði í tunnuna.
Þegar við vorum búin að borða fór-
um við að koma okkur niður. Allir vildu
vera þar sem bezt var, en það var í miðju
tjaldinu. Mér dugði ekki að segja neitt,
því Beta var svo húsmóðurleg yfir mér, og
lét mig vita að eg yrði að vera þar sem
eg yrði látin. En loksins þegar búið var
að koma sér saman um hvar hver skyldi
vera, sagði hún mér að eg ætti að vera
yzt, út við súlu, að norðanverðu í tjaldinu.
Eg fór þá að koma mér fyrir. Klifberarn-
ir voru undir höfðunum á okkur, og föt
og koddar þar ofan á. En fyrir utan klif-
berana út undir tjaldskörinni geymdum við
malsekkina okkar. Eg holaði mér nú þarna
niður, en það fór illa um mig og mér var
svo kalt, því eg varð að hrekjast út fyrir súl-
una og rak svo fæturna alveg út úrtjaldinu.
Við sváfum ekki iengi, þvf við grasa-
tekju ríður mest á, að ná í grösin meðan
jörðin er blaut, og grösin rök, þá er bezt
að taka þau, og þá breiða þau sig bezt út.
Við átum fyrst og. hituðum okkur kaffi,
en eg var svo sifjuð að eg hafði ekki lyst
á neinu. Svo klæddum við okkur í skinn-
sokka og leðurskó, settum á okkur fingra-
vetlinga, sem hálfir fingurnir vóru kliptir af,
bundum grasapokann upp um hægri öxlina
og undir vinstri hendina og lögðum á stað.
í fyrstu gönguna. Það er siður, að þegar
menn fara að finna grös þá fer fólkið að
dreifa sér, og tinir þá hver í kapp við ann-
an. Ef maður fann góðan grasablett, þá
reyndu allir að láta ekki hitt fóllcið vita af
honum eða ná í hanti. Þegar hækka tók
í pokunum og þeir fóru að verða þungir,
svo hæfilegt var að létta á sér, þá hóaði
fyrirliðinn í fóikið. Allir hnöppuðu sig þá
saman, og heltu grösunum úr pokunum
undir barði eða þar sem eitthvað var til
einkennis. Hvar setti sín grös í kringlótt-
ar hrúgur, sem allra kyrfilegast, Þetta
vorukallaðar „tínur". Þegar velgekkþá fengu
menn 5—10 tínur á göngu, en þá var líka
oft verið undir sólarhring úti, ef veður var
gott og rekja. (Framh.).
Barnablaðið.
Nýir kaupendur að Barnablaðinu (1902)
geta fengið tvo síðustu árganga (1900 —
1901) fyrir 1 krönu eða hvorn á 50
au. Nokkur eintök af blaðinu frá upp-
hafi (fjórir árgangar) í logagyltu skraut-
bandi verða til sölu fyrir nýárið á 3
krónur fyrir þá, sem halda áfram að l<aupa
blaðið. — Þessir fjórir árg. kosta óbundnir
2 krónur og 50 aura.
Útgefandi: Bríet Bjarnhéðisdóttir.
Glasgow-prentsmiðjan.