Barnablaðið - 06.12.1901, Blaðsíða 5

BARNABLAÐID.
45
get ekki lesið eina einustu nótu þegar sól-
inn skín svona beint framan í mig«.
»Þettafer aldrei vel«,andvörpuðu maur-
arnir, sem nýbúnir voru með mikilli fyrir-
höfn að setja héluna í almennileg perlu-
bönd, sem áttu að líta út eins og sorgar-
kragar, en nú fóru allar perlurnar að þiðna-
»Þetta fer aldrei vel, það verður bara mesta
sull og krapavatn. Er hér engin sólhlíf,
sem nær frá suðri til norðurs?*
Engisprettan hafði alt sumrið leikið á
harmonikuna sína, en aldrei kært sig um
að vinna nokkurt handarvik. Því lá hún
nú hálfdauð af hungri undir visnuðu aspar-
laufi, en hrestist viðþegar sólargeislinn skein
á hana, og hélt að sumarið væri aftur kom-
ið og fór að teygja harmóníkuna til og frá
svo asparlaufið hoppaði upp í loftið; en í
sama bili teygði hún af sér bæði hendur
og fætur, því hún hékk ekki orðið alminni-
lega saman. „Svo fór um sjóferð þá.“
Þetta alt sá sólargeislinn þegar hann
brauzt fram úr dimrnu og þungu haustskýj-
unum. En hann sveif niður á blikandi
vængjum í gagnsæja loftinu, og leitaði að
einhverjum á jörðinni, sem hann gæti hugg-
að og glatt.
Sólargeislinn kom á frosna tjörn og
glitraði þar á spegilfögrum haustísnum.
»Er hcr nokkur syrgjandi?« spurði hann.
»Nei«, sögðu skóladrengirnir, sem voru að
sýna sínar allra mestu íþróttir á nýbrýndu
skautunum sínum, og hlógu og æptu, og
skólatelpurnar stóðu við landið og rendu sér
á öðrum fæti, til að vita hvort ísinn héldi.
Það var fjarska mikið gaman.
Só largeislinn flaug áfram, og kom að
björk, sem var í dái. »Er hér nokkur
syrgjandi*. »Nei«, sagði björkin, »hvað
ætti eg að syrgja. Eg sem veit að eg á
að grænka langtum dýrlegar aftur, einhvern-
tíma þegar vorið kemuraftur".
Enn þá flaug sólargeislinn áfram, og
kom að fátæklegum kofa, þar sem foreldr-
arnir og börnin skiftu seinasta bitanum
sínum milli þeirra, sem voru enn þá fá-
tækari. „Er hér nokkur syrgjandi", sagði
hann. — „Nei", sagði fátæka fólkið, „hvað
ættum við aðsyrgja? Við vitum, að guð
í náð sinni sér um öll sín börn, og upp
á hann leggjum við allar áhyggjur okkar“.
Nú flaug sólargeislinn áfram, og kom
að skipi, sem barðist ötullega móti storm-
inum. „Er hér nokkur syrgjandi?" sagði
hann. „Nei“, sagði gamall sjómaður;
„hvað ættum við að syrgja? Guð er sá,
sem stýrir skipinu í höfn, og því vinnum
við öruggir öll okkar störf hvaða hætta
sem að höndum ber“.
Sólargeislinn flaug áfram, og kom
að sóttarsæng manns. „Er hér nokkur
syrgjandi?" „Nei“, svaraði sjúklingurinn.
„Guð er mín heilsa, og hann veit bezthvað
mér er fyrir beztu“.
Enn þá flaug sólargeislinn áfram, og
kom að kirkjugarði. Þar sat móðir, og
grét yfir barninu sínu. „Er hér nokkur
syrgjandi?" — „Nei“, svaraði móðirin
grátandi; „hvað ætti eg að syrgja, fyrst
eg fæ að sjá barnið mitt í himninum?
Þó eg gráti, góði sólargeísli, þá er það
af gleði, af því, að guð hefir tekið ást-
kæra barnið mitt svo snemma inn í sína
eiltfu gleði".
Og sólargeislinn undraðist, að hann
skyldi ekki finna neina sorg á jörðunni.
En hann hafði ekki séð alt, blíssaður geisl-
inn.