Barnablaðið - 06.12.1901, Blaðsíða 6

46
BARNABLAÐIÐ.
Að stundarkorni liðnu skein hann inn
um glugga, og þar stóð lítil stúlka hjá
blómsturkrukku. »Er hér nokkur syrg-
jandi?« — »Já«, sagði telpan, »hér er einn.
Eg syrgi myrtuplöntuna mína, sem eg
plantaði til merkis um hamingju mína,
hún hefir visnað núna í haust«. »0, ef
ekkert gengur annað að þér, þá skal eg
hugga þig«, sagði sólargeislinn. Og svo
skein hann á myrtuplöntuna, svo hún fékk
nýtt líf, og brátt var nú sorgin í glugg-
anum, sorgin í barnshjartanu horfin.
Nú flaug sólargeislinn áfram, og
inn um fangelsisglugga. »Er hér nokk-
ur syrgjandi?« — »Já«, sagði ræninginn,
sem sat þar í fjötrum og beið eftir dómi
sínum. »Því ætli eg syrgi ekki, eg sem
er glæpamaður og fangi, útskúfaður af
guði og mönnum, og vonlaus um nokk-
ura vægð«. »Líttu á þetta«, sagði sólar-
geislinn, og um leið skein hann á blað í
biblíunni, sem var opin einmitt þar, sem
frelsarinn lieitir ræningjanum á krossinum
fyrirgefningu. Og brátt hvarf sorginúr fang-
elsinu, sorgin úr örvæntingarfulla hjartanu.
En þá einu sinni hélt sólargeislinn
áfram og kom til hans Jóns gamlaá Grund,
sem stóð við straumharða á og barði ör-
væntingarfullur höndurn saman. »Er hér
nokkur syrgjandi ?« — »Já«, sagði Jón.—
»Hvað syrgir þú ?« — »Eg syrgi barnæsku
mína, þegar eg var vanþakklátur og óhlýð-
inn við foreldra mína, senr nú eru fyrir
löngu dánir; eg syrgi æsku mína, sem eg
hefi eytt í leti og óhófi, og nú er eg orð-
inn gamall. Eg syrgi alla æfi mína, sem
aldrei hefir verið neinum til gagns né gleði,
því eg hefi aldrei hugsað um annað en nu'n-
ar eigin skemtanir; því ætla eg að steypa
mér ofan í fossinn hérna«.
»Bíddu svo lítið við«, sagði sólargeisl-
inn, »þá skal eg vísa þér þá leið, að þú
getir enn þá gert eitthvað gott í heimin-
um«. Og svo sveif sólargeislinn yfir móa
og mýrar, og Jón fór áeftir þangað til hann
kom að tjörninni, sem skólabörnin höfðu
laumast út a til að skemta sér í leyfisleysi
á virkum degi. »Litastu hérna um«, sagði
sólargeislinn, »settu þig niður og segðu
börnunum hvernig fari fyrir þeim, sem
aldrei hugsa á æfi sinni umannað en sín-
ar eigin skemtanir og sinn eigin hag«.
Og Jón á Grund settist niður til að
segja sögur, og drengir og telpur settust í
hvirfing í kringum hann, og sólargeislinn
skein beint inti í auguþeirraeinsogstraum-
ur af hinu eilífa ljósi. Og gamli Jón varð
aftur glaður, því nú gat hann enn þá kom-
ið dálitlu góðu til leiðar, og gálausu börn-
in urðu alvarleg, en þau vóru eins góð fyr-
ir það, því það var sú alvara, sem hin rétta
gleði sprettur af.
Nú hafði sólargeislinn flogið nóg þann
daginn, og í einni svipan var hann kominn
yfir 14 miljónir mílna aftur inn í sólina.
Haustskýin komu nú og drógu dragtjöldin
sín yfir jörðina, en geislinn sat um þá á
gægjurn við sólarbrúnina til að gæta að
þegar fyrsta rifan kærni í dragtjaldið. Það
var enn þá langt, langt þangað til rifan
sást, en þá stökk geislinn undir eins aftur
upp og skein ofan á hvíta snjóinn. Og enn
þá man hann eftir skemtilegu orlofsferðinni
sinni í nóvember, því þá hafði hann glatt
svo mörg hjörtu, og það er ætíð góð minn-
ing til að lifa lengi af á eftir. (Þýtt).
Barnablaðið Af því það hefir brugð-
ist að mynd gæti verið í þessu tölublaði Barna*
blaðsins, verður að ltæta það upp með fleiri mynd-
um f næsta árgangi.
Útgefandi: Bríet Bjarnhéðinsdóttir.
Glasgow-prentsmiðjan.