Baunir - 13.03.1924, Blaðsíða 2
6
BAUNIR
Skiít mn brækur.
(Brot úr söa;u.)
......Þá nr ,7arl var fari m
á suðursröaaru. þðttust þöT'iar
hans kenna breyt'ns;ar á hátt-
senii blaðsins, var þayar skotið
á fundi í samkomuhúú' Old-
bor»ara, oo; er s*ti voru skip-
uð. stóð Loki upp svo mielanii:
„Því erum vér hér saman komn-
ir, að til vandræða horfir moð
blað vort, blaðið sam rémað hetir
vorið um land alt fyrir eina-ð-
les;a framkomu oa: „manndóms-
les;a háttprýði“. Var svo til ætl-
ast í byriun, að í hverju blaði
skyldu óvinirnir harðlesra kenna
reiði vorrar. en nú hafa svo tvö
blöð út komið, að þeis heíir ekki
gætt, girnist e» ekki framhalds
af slíkri blaðamonsku. Áitæður
þaer er orsaka þsssa breytinru
á blaðinu, eru þær, að ritstjór-
inn hefir iklæðst brókum þeim
er af sumum nefnast biðilsbræk-
ur, hefir hann því vanrækt skyld-
ur sínar við blaðið, oi áranarurs-
laust hefi ea: iro''t ráðstafanir or
honum mætti heilsubótað verð.a,
fékk eg með póstbatnum „hiálp"
þí, er í viðlögum oft hefir orð-
ið honum til afþreyingar; skal
nú skifta verkum við blaðið,
fisksalinn skal rita um fjármál-
in, er hann vegna fortíðar sin -.ar
vel til þess fallinn, sjálfur mun
og annastbókmentirnar, en Björn
og Gunnar deila á féndur vora.“
Þar næst síóð Björn upp og
mælti: ..Ófús gerist eg til þessa
starfa, Kvarflar hugurminnsvo
mjög til Ijautáskúnna er
inni standa umhirðulitlar,að og
fæ trauðla um annað hugsað.“
„Vel fæ eg skilið tilfinningar
þínar,“ mælti Loki „en daufloga
skipast vort mál, er vér fáum
slíkar undirtektir, eða hverju
svarar Gunnar i Hjáleigunni."
Var nú svipist að Gunnari,
og fanst hann ekki í salnum,
voru þá gerðir út sendlar að
leita Gunnars. og fanst hann
loks í kaífihúsi einu, sat hann
þar í eldhúsi og hjalaði við
griðkonur. okki sýndist þeim
Gunnar „edru" vera. en með að-
stoð góðra manna komsf hann
þó á fundinn, Var þá erindi Loka
upp borið. og svaraði Gunnar
með hljómfagurri röddu: „Ekki
mun ykkur ókunnugt annríki
mitt. er eg alla daga svo störl’-
um hlaðinn frv morgni til mið-
nætur. að eg hefi orðið að fá að
láni aðstoð við Hjáleiguna. Stæði
mér og nær að reka harma mína
á féndum mínum hinumegin
lieiðar, og skuluð þið okki treysta
á mína aðstoð.
Iðr Loki hafði þotta heyrt,
tók hann andköf mikil. síðan
nvælti hann og var rómurinn
k'ökkur: „Til örþrifuráðs mun
og nú grípa: á eg stuttbuxur,
dansk-íslenskar, er eg fékk í
heiðursgjöf frá Islandsvimnn
dönskum, fylgir þeim sú nátt-
úra, að sá má engi óljúgandi vera
sem í klæðist, skal þú nú Björn
múta brœkurnarog síðan skal rit-