Baunir - 13.03.1924, Blaðsíða 3

BAUNIR
7
stjórinn í þær f'œrður.“ Mitaði
Björn nú brækurnar. oz náðu
þœr honum aðo.ins á konungs-
nef niður, að því loknu lióf hatili
upp rödd. sína ox sagði: „Brögð-
um vorðum vér við að koma,
ef lokka skal riutjórann í
brækur þossar, er það einskis
karlmanns moðfæri ,nú or hór
ekkert kvenrta utan oiu „nud-
dama,“ og er það mitt ráð að
við felum lienni þetta ábyrgð.tr-
mikla starf, trúi eg okki öðru
en ritstjórinn láti tilleiðast er
hann finnur mjúkar konubond-
ur um sig leika.
Var nú ritstjórinn sóttur. og
ievsti „maddnman11 af hondi sitt
hlutvork nieð binni mestu
prýði.
Tók nú blaðið skjótt uppsína
gömlu báttu og t'ókk ritstjórinn
at’ ])'í elsku ox virðiug sam-
þogna sinna
í Iittrbiiðtun jsi.t-l;-;.
Skáldsaga eftir <irímui l-reiiis.
Frli.
Horföu nierui nú á leik
Fárbauta og gnröu góönnn
róm að. Lók liiniu at' li,t
inikilli, og er leik lians var
lokið, þakkttði jarl hotium
góða skemtun fyrir sína og
sinna inanna bönd.
Varð nú ghf'mur mikill i
sölum jarls og glasastraum-
ur flóði.
„Jón er maður nefndur,“
segir jarl „víkingurer hann
mikill, og vellauðugur, sýnt
hefir httnti liugdirfð mikla
og reynst hinn versti skríl-
skelmir. Notað hefir liann
sér mjög fátækt manna og
féleysi er slíkt mikilsvirði
og mór geð felt. Nefna mætti
Lofr, búanda er sætast veit-
ir súkkulaði, eru áhrif hans
mikil og oss til heilla.
„S’t einti vait, ,er viða ratar.1*
Hefir einn okkar ágætu
manna sýnt, þetta, er hann
víðförull mjög og viða kunn-
ur, enginu er hann orastu-
maður, en hetdur kaldráð-
ur óvinum; fylt hafir liann
milgign vort kjarnyrðum
oss t,il ómetanlegs gagns og
fyrir hans aðgerðir er Ár-
nessýsla allftæg orðin. Vil
eg þakka honum dygga þjón-
ustu og djörf orð. Lit’i hann
lýð til heilla.“
Drakk jarl bikat- sinn í
botn, en enginn stóð upp
þvi allir voru ófærir.
Enn segir jarl: „Geta vil
eg Axels auðga og Eiríks
kvillabætis. Erb.