Heimilisblaðið - 04.08.1894, Blaðsíða 3

HEIMILISBLAÐIÐ.
59
Ó! kom með oss, við erum leidd
af anda kærleikans«.
Vesalings maðurinn varð lirifinn af þessu ástúðlega ávarpi
barnanna; hann gat ekki tára bundizt og mælti: »Æ, syngið
þið það einu sinni enn«. En þau vildu nú alls ekki syng.ja
meirá, nema því að eins, að hann vildi skrifa nafn sitt undir
upptökubeiðnina í fjelagið. Og loks gátu þau unnið hann til
þess. Eitt þeirra tók hattinn hans, hjelt á honum og hafði
hann fyrir skrifborð; þau fengu honum blýantinn og hann skrif-
aði nafn sitt undir með skjálfandi hendi. Og.þá sungu þau
alls hugar fegin:
»Jeg lofa þvf af heilum hug
að hætta að drekka vín.
Ó, hjálpa þú mjer, herra! því
jeg hræðist forlög mín!
Kom þú í hóp vorn heill og sæll
og hrind þú sorg frá þjer,
þjer hjálpar guð og góðir menn,
því góðu heitið er«.
Og margt sungu þau fleira.
Nokkru siðar sagði sami maðurinn á stúkufundi: »Jeg
þakka guði fyrir það, að þessi börn kenndu í brjósti um mig;
ávallt skal jeg þakka honum það, að hann sendi þau til min,
tii að vara mig við hættunni, til að leiða mig á auðuveginn«.
Þetta er nú sagan, sem jeg lofaði að segja ykkur. Hún
er ekki löng, en hún sýnir, hverju góðu börnin geta komið til
leiðar. Það er langt síðan jeg varð bindindismaður. Þá átti
jeg föður á lífi. Ilið fyrsta verk mitt sem bindindismanns
var auðvitað það, að fá föður minn til að ganga í bindindi
rneð mjer. Jeg unni föður minum, en hann var hniginn að
aldri, og þótt hann drykki eigi mikið, þá var það þó svo, að
heilsu hans hefði lmignað meir, ef liann hefði haldið því á-
fram, því að hann mátti ekkert dreltka til þess hann yrði
ekki veikur eptir. Síðan vorum við nokkur ár tveir einir í
bindindi, og faðir minn var jafnan vanur að segja, þegar við
roinntumst á bindindið: »Þjer er það að þaklca, að jeg hvorki
drekk sjálfur nje veiti öðrum vín«. Síðan hefir okkur að öilu
vegnað betur.