Heimilisblaðið - 31.10.1894, Blaðsíða 7

fiElMlLISBLAÐlí).
96
Prestur (nýbúinn að tæma staupið sitt): »Nei. Nei! Jón
minn! Slíkan voða má ekki fá unglingum; þeir kunna ekki
með hann að fara«.
Drengur t hópnum: »Okkur er lika kalt; við þurfum líka
hressingu. Presturinn hefir kennt að fara með voðann«.
í kaupstaðnum.
Jón er búinn að pína út trúss á tvær drógar.
Ilann situr á einum bagganum með flösku í hendi, hjer
um bil hálfa af brennivíni, og virðist vera orðinn góðgiaður.
Gvendur sonur hans situr þar hjá honum. Hann lítur út fyrir
að vera 9—10 ára og er mjög þreytulegur.
Jón bregður flöskunni upp við birtuna, um leið og hann
segir: »Já, það er þá fal’ið að lækka á henni, hlessaðri; ekki
má jeg fara fyr en hún er tæmd, svo jeg geti aptur fengið á
hana hjá blessuðum kaupmanninum; því kútholuna má jeg
ekki snerta í ferðinni«.
Gvendur litli: »A jeg ekki að súpa á hjá þjer, pabbi,
svo við komumst fyrr af stað«?
Jón: »Ertu vitlaus, strákur? Þú að drekka brennivín!
Þú fórst ekki ferðina þá arna til að drekka eða gamna þjer,
heldur til þess að líta eptir að ekkert týndist, ef jeg yrði
kenndur eða syfjaður«.
Eptir kaupstaðarferðina.
Konan, föl og tárvot, færir Jóni bónda sínum kaffl.
Þegar hún loksins heflr vakið Jón, svo hann sjer bollann,
segir hann, eins og milli svefns og vöku: »Er ekki þarna
pelaglas í hillukverkinni ? Ætli jeg hafl ckki látið ögn á það
í gærkveldi? Jeg þarf að láta drjúpa í kaliið mitt. Jeg er
einlægt svo »slúskaður« eptir þessar ferðir«.
Konan (með grátstaf): »Ætlarðu að halda áfram enn?
Var ekki nóg komið«?
Jón (styggur): «IIvað þá? Ilvað er aö tarna«?
Konan (grátandi): »Hestarnir komu hálflausir heim, og
þaö litla, sem á þeim var, meira og minna skemmt. Þetta er
nú allur vetrarforðinn handa 7 manns. Guð veit, að jeg sje
ekki hvernig það fer. Og svo er nú Gvendur litli veikur
eptir volkið og völcurnar. Hann liefir átt æflna, aumingja
barnið*!