Muninn - 29.10.1927, Síða 4

Lina slíka •vxrrnótlT'æt'la' Hún'or\^^
og verulaika, lifuö á iiafinu á siglingu meöfram ströndum Skotlands.
jocr vai' nýkominn af veiði og kálfþreyttur a tilbroytingalausu skrölti
v Jelarinnar og vinnU viÖ hapa. Pár jeg því, sem aö venju, út á þilfar-
ið til aö anda aö mjer fersku lofti, áöur en jeg gengi til rekkju.
Veðriö var klítt ög yneisíega fagurt. 561in knigin til viöar 1 svál—
an faöm Unnar, en dllííill hluiri himinsins, hátt á loft upp, var reif-
aöur undrafagurri ág dúrl©ga ofinni skarlatsakikkju kvöldroöans.
Jeg settist ut við hoföstokkinn a djupkoröa og hallaöi mjer ut yfir
íiann og horfði á hin j-öfnu freyðandi föll, sem gengu ut fra stafni
og kinnung skipsins pg myiiduöu fannhvítan fald meö'fram síðu þess.
Jeg horföi niöur i straumiöuná, sem myndaöist af hamförum skráfunnar
hugsaöi um þamn feikna matt, sem þuxfti til þess aö knyja skipið afram
meö tólf mílna hraöa, og um hinii skarpa anda sem uppgötvaö hafui þenn—
an aflgjafa, hundiö Jianri og st jðrnað. Jeg reif mig ur þessum hugleiö—
ingum og leit út vflr hafið. punglamaleg undiralda ýmist hóf sig eöa>'
lœgði mjög varleia, þó án als ofsa og umhrota, og hjelt þonnig afram
þung og þróttmikil, uns lnín náði til strandar. iijer datt 1 hug rolynd—
ur en skapríkur og Þrekmikill maður, sem ssskir fast og jafnt aö settu
marki. Jeg leit upp á landiö og athugaöi línur þess og liti, Hæöir,
grtenir akrar, þorp og smáheeir hlöstu við sjónum mínum og höföar all-
háir sköguðu sumstaðar í sjó framf og stóöu mjallhvítir vitar á sumum
þeirra er háru viö loft, og sendu skær leiftur út í næturkynðina.
Lögur og láö - alt var. vaflö rósrauöri og töfrafagurri slik^u kvöld-
roöans og lj^ttuyiÆnhiríidmi. Jú þetta var vissulega fögur sjón, og
nóttin gjönöi sjtt til aö gjöra hana ennþá tilkomumeiri.-
Hugur minn- dvaldi þó eigi mjög lengi þama, hann leitaOi í aöra átt,
heim, heim til norðlægu fögru f jalladmrlrtningarinnar. Jeg hyrjað.i ó-
sjálfrátt að gera samanhurð á henni - með fanrihvítu hjamhreiöumar
og tignarlegu jöklana og stolta hiö ytra aö sjá, en ef til vill meö
eld í iörum sjer, meö hamrabeltin og grösugu hlíðamar, dalina, fess-
ana og árnar,- og landi þvf er á móti hla3ti,þar som hvergi sá vott
snsarvar nje vetrar, þar sem hvergi sást hvítur tindur gnæfa viö loft,
en hvarvetna hlómlegar bygöir. launurinn var geysimikill. sn hyort var
fegurra? Jeg spurói sjálfan mig þessa, og svariö- kom fljótt: Island,
ísland or miklu fegurra, þrájrt fjrrir öll sín gró.ðurlausu öræfi, liraun
og hrjóstur. - Jeg ljet höfuðiö falla niöur á arma mjer á horöstokknum
og lokaði augunum,- til aö reyna aö lokka fram í huga mjer sýn þessa sem
skýrast. Og ^eg sá mynd mörgum sinnum tilkomumeiri, þrottmeiri og hrelnni
fegurri og hlýrri, þó svalur væri hlærinn sem um hana ljek, - en þá
sem jeg hafði fyrir augum. Llyndir þessor staðnæmdust háðar í hug mjer
hliö við hliö. Jeg var hyrjaöur að hera þær saman. í einstökum atriöum
en hugsunin smá óskýröist, jeg var aö falla .í höfu^t mók, svo rann alt
saman £ þoku og hvarf. - Jeg v-r s-cfnaöur.
ngisdætur, sem hjöluðu svo milt rjett við eyra mjer, höfðu vaggað mjer
í svefn, eins og hliö móöir hami sínu. Jeg heyrði hörpuslátt, angur-
hlíðan og seyðandi. Dáfríöor hafmoyjar stigu ijettan dons á hárunum,
og færöust £ attina til skipsins; þær nálguöust, kómu fast aö þv£,
rjettu út arma mjallhvíta, og lyftu mjer upp hægt og bl£ðlega, og um
mig leið sem rafstraumur, hrífandi sælukend, er þær hrostu og hv£sl-
uöu £ eyra mjer: ‘'heim'1. Jeg hvíldi viö hrjóst þeirra sæll og ánægð-
ur, on þær liöu yfir hafflötinn með söng og hörpruslætti, uns þær kcmu
aö sendinni strönd. rtHeima" hvísluöu þær um leiö og þær settu mig á
land. Jeg reikaöi upp, hálfhryggur £ huga yfir aö skilja viö þær, staö-
næmdist og leit til haka, til þoss enn einu sinniað sjá þær, en þær
voru horfnr sjónum m£num. Sem £ draumi gekk jeg yfir græna grundu,
upp fjallshlíö•og staönæmdist eigi fyr en uppi á hergsyllu allhárri.
þaöan leit jeg yfir umhverfiö. .Indspænis hlasti f jall, hátt og tindótt
meö.grösugum ^eirum hjer og þar. Sjálfur sat jeg upp £ fjallshliö, er
naðm alt £ sjo fram. Pyrir neðan mig til hægri handar lá dalur, ekki
mjög stór, en harla f^gur, fyrir hotni hans var heiði, nokkuö há, sem
lokaði honum, og niður eftir henni rann dál£till lækur, £ vatn sem lá