Muninn - 14.12.1989, Blaðsíða 7

lítt hriflnn af þessari nýju skepnu í
fyrstu, enda var hún ákaílega sérlund-
uð, en eftir að hafa komist að raun
um að þessi afkvæmagerð var í alla
staði hin þægilegasta í framkvæmd, tók
að birta yflr honum.
Framan af gat hann þó ekki séð
að konan gagnaðist honum á neinn
annan hátt en til að ala honum syni.
En viti menn, þá datt honum í hug
það sem almættið hafði aldrei órað
fyrir, það mátti nefhilega nýta konuna
til ýmislegs annars brúks, ótrúlegt en
satt. En það kom sem sagt á daginn
að konan var tilvalin til þess að þvo
sokkana hans, elda fyrir hann það sem
hann veiddi í matinn, taka til híbýlum
hans o.s.frv. Spakmælið góða: "Sá á
þarfan hlut sem á þrifna konu" varð
því snemma vinsælt.
Og fyrst konar var orðin svona
mikið þarfaþing gat maðurinn ekki
annað en tekið hið veikbyggða afbrigði
að sér, undir sinn vemdarvæng, og tók
að sér að leiðbeina því í gegnum ald-
frnar.
Maðurinn rétti sem sagt konunni
sína sterkbyggðu hjálparhönd og hóf
að leiða hana í gegnum mann-
kynssöguna. Og jafnan hefur hann
verið svo almennilegur að leyfa henni
að fylgjast með þegar hann hefur
markað sín djúpu og glæsilegu spor í
rás aldanna.
Og ekki hefur konan þurft að
kvarta á þessari frægðarför.
Á meðan á henni hefur staðið
hefur hún nefnilega fengið að fylgjast
með Rómaveldi rísa. Hún fékk að sjá
eld brenna úr augum Alexanders mikla
á herleiðangrí hans. Hallveig horfði á
þegar Ingólfur farm öndvegissúlumar.
Þá urðu konur heimsins vitni að því
þegar Neil Armstrong valhoppaði fyrst-
ur manna á tungflnu. Já, þá kom
sjónvarpið að góðum notum en það
fann John Logie Baird upp til þess að
konan hefði eitthvað að gera þegar
maðurinn þurfti t.d. að bregða sér til
tunglsins og mátti ekki vera að því að
líta eftir henni. Og það værí synd að
segja að kona hafl ekki lært eitthvað á
þessari löngu og viðburðaríku ferð...
Jú, mikil ósköp. Hún hefur meira að
segja komist til svo mikils andlegs
þroska og numið svo mikið af bónda
sínum að nú í dag hefur henni næst-
um því tekist að skáka hestinum sem
þarfasta þjóni mannsins.
Eitt er það þó sem manninum þykir
verra en annað í fari konunnar. Það er
hvað hún verður hrútleiðinleg þegar
hún eldist. Nöldrið og vanþakklætið
eykst til muna og umgengni við hana
verður oft á tíðum hin ómögulegasta.
í þessu vandamáli fann þó Sukamo
heitinn, fyrrum forseti Indónesíu, lausn
fyrir nokkrum áratugum síðan.
En hann sagði:
"Það er eins með konumar og
gúmmítrén, það verður að höggva
hvort tveggja um fertugt."
"Hverflyndi, þitt nafii er kona"
þannig hljóma ein alfleygustu orð sem
Hamlet Shakespearesson lét um varir
sínar fara... Og því hefur Rafn
Kjartansson hvíslað í mín sjaldséðu
eym, að ekki hafl runnið út úr þeim
kappanum rangmælin.
Þessu gerði frummaðurinn sér grein
fyrir og enn hefur þessi hlið konunnar
ekki breyst og ástæðulaust að ætla að
hún eigi eftir að gera það héðan af.
Kona er nefnilega í eðli sínu veikgeðja,
auðsærð og óstöðug í öllu sínu hátt-
emi. Við karlmennimir verðum því að
gæta hennar af heilum hug, því að
aldrei má líta af þessarí litlu, brot-
hættu og ósjálfbjarga vem ... annars
gæti hún farið sér að voða.
Þetta hefur maðurinn lika gert af
sinni alkunnu snilld, allt frá því að
storkurinn andaðist (blessuð sé
minning hans). Það er því engin
ástæða til að ætla að hann gerí það
ekki jafnvel áfram.
Þið ósjálfbjarga konur getið því
andað léttar, því við karlmennimir
munum ekki bregðast ykkur frekar en
fyrri daginn og munum því ótrauðir
leiða ykkur áfram um ókannaðar slóðir
mannkynssögunnar.
Orri Páll Ormarsson
MUNINN
7