Heimilisblaðið - 01.08.1926, Side 12

92
HEIMILISBIAÐIÐ
þessar undursamlegu stundir. En ef það á fyrir okk-
ur að liggja að hittast aftur, þá skal það vera mér
gleði að segja þér meira frá hommi og gera mér alt
far um að hjartað þitt unga megi kynnast honum
betur«.
»Ó. eg vildi óska, að mér yrði leyft að hitta þig
oft og' fá að heyra meira um Jesú frá Nazaret«, sagði
Naómí, »eg hefi aldrei heyrt neitt fyr, er liafi haft
svona djúp áhrif á mig. Mér er óþolandi kvöl að
liugsa til þess, að eg fái aldrei að heyra meira frá
honum sagt. En þegar eg ber fram þessa uppástungu
núna, þá geri eg það næstum titrandi, því að eg
veit, að föður mínum misþóknast það alvarlega, ef
hann kemst að því, en þó ætla eg að hætta á jiað.
Ef þú vilt, móðir, leyfa mér að leynast heim til þín,
til þess að eg fái að heyra alt, sem þú getur sagt
mér. Foreldrar mínir eru góðir og umburðarlyndir,
annars kæmi mér aldrei tii hugar að leyna neinu
fyrir þeim: en mér finst, að friður lijarta míns sé
undir því kominn, að eg fái að vita glögg deili á
þessu máli og eg trúi því, að Guð fyrirgefi mér
óhlýðni mína, ef eg reyni að fá að vita vilja hans«.
Naómí var einráð og ákafalynd, þegar svo bar
undir. Tilfinningar hennar voru bráðar og óstjórnleg-
ar. Og svo djúpt sein hún hafði fyrirlitið Nazareana,
meðan hún þekti ekki þann, sem þeir tignuðu, jafn-
gagntekin var hún nú af aðdáun og jafn óðfús að fá
að heyra meira um þessa dýrðlegu veru. Hún spenti
greipar og horfði fast ineð sínum svörtu og gneist-
andi auguin framan í Maríu. Og svo var augnaráð
hennar alvarlegt og sárbænandi, að þessi aldraði læri-
svcinn Krists sá Guð starfa í hjarta hinnar ungu
prestsdóttur og hann mundi fullkomna það á sínum
tíma. Hún fann það vera sína heilögu skyldu, að
leiða þessa ungu sál á veg hjálpræðisins. Og hver
gat vitað, nema þetta barn gæti síðar orðið verkfæri
til að leiða foreldra sína lílca frá myrkrinu til Ijóss-
ins. Hún bauð Jiessa ungu vinu sína hjartanlega vel-
komna til sín, svo oft, sem hún gæti því við komið,
hún áminti hana um að sýna hina mestu gætni, svo
að hvorugri þeirra væri nein hætta búin. [Frh.].
Heimilið er hjarta þjóðfélagsins.
Maðurinn er aldrei fegri, en þegar hann fyrirgefur
eða biður fyri-igefningar.
20,000 aldini, en á sítrónutré '8000 í
mesta lagi.
• 1 furstadæminu Monaco fá þegn-
arnir ekki leyii til að koma inn fyrir
dyr á spilavítinu Monte Carló, nema
á afmælisdegi furstans. Pá mega þeir
freista hamingjunnar við spilaborðið.
Eitthvert mesta sælgæti Japana er
stór og hvítur maðkur, sem lifir í
kálgörðum þeirra. Hann er feitur
mjög og sé hann soðinn er hann á
bragðið líkur sætum möndlum.
1 heiðnum löndum lieilsa menn
ýnúslega. Á Filippseyjum Iieilsast
menn með ]»ví að taka um fótinn
hver á öðrum og bera hann upp að
andliti sér. Malojar heilsa með því að
nugga samann nefjunum. Á Suður
hafseyjum heilsast þeir með því að
grípa með annari hendi í nefið liver
á öðrum, en klappa með hinni hend-
inni á brjóstið hver á öðrum. Á An-
damaneyjunum blása þeir í hendurn-
ar hver á öðrum og víða þar hrækja
þeir í lófann á sjálfum sér og nudda
því svo hver framan í annan. Sumir
svertingjaflokkar heilsa með því að
smella fingrunum og aðrir með þvi
að klappa saman höndunum.
Kveðjuorðin eru líka með ýmsu
móti. Vér segjum »Komdu sæll«, en
Grikkir segja» Gleðstu«. Austurlanda-
menn segja »Eg óska að skugginn
þinn megi verða styttri«. Svertingjar
segja »Hvernig er hörundið? og Egipt-
inn segir »Hvernig svitnar þú?« Inn-
íánar við Orianco-fljótið í Suður-Ame-
ríku segja »Hverni’g hafa mýflugurn-
ar verið við þig?«
Munið eftir að borga blaðið!
Útgefandi: Jón llelgason.
Prentsmiðja Ljósberans.