Heimilisblaðið - 01.01.1931, Blaðsíða 14

12
HEIMILISBLAÐIÐ

■ ÖRLÖG RÁÐA Skáldsaga eftir H. ST. .1. COOPEH. ■
I.
Fimm á báti.
Báturinn var svo geróur, aó hann rr.átti
brjóta saman. Þegar honum var hleypt
í sjó af gufuskipinu Albertha, þá voru
15 manns á honum. Hann barst fyrir
straumi í þrjá daga í stillilogni á hafi
úti í brennandi sólarhita, og á fjóréa
degi voru ekki nema fimm eftir af báts-
höfninni. I skutnum lá ung stúlka undir
óbrotnu sóltjaldi. Hún var orðin svo magn-
laus, aó hún gat bvorki hreyft legg né lió.
Þegar kom fram á fjóróa daginn, kvald-
ist hún af þorsta; þaó var eins og hún
brynni af eyóandi eldi. Tungan og górn-
urinn voru eins og þurt bókfell.
Hún lá og augun voru stór og star-andi.
Hún gat varla gert sér grein fyrir þvi,
sem hún sá. Þeir höfóu verið fimtán, en
voru nú ekki nema fimm. Og hún var ein
af þeim og eini kvenmaóurinn í förinni.
Hún var þó enn á lífi, hún hafói reynzt
fræknari en þeir tíu karlmenn sem horfn-
ir voru, þótt hún væri ung aó aldri, og
hefði alist upp við munaó og aldrei verió
látin drepa hendi í kalt vatn, svo lengi
sem hún mundi til.
»Giles!« ætlaði hún aó kalla, en hún fékk
engu hljóói upp komió, því aó varir henn-
ar voru sprungnar. Hún reyndi aftur, en
þaó fór á sömu leió, og lagóist hún fyrir
aftur og bærði ekki á sér..
Sólin var aó ganga undir. Hún sat vió
hafsbrúnina eins og blóörauó kúla og brá
rauógulum geislabjarma á þá fjóra, sem
uppi stóóu í bátnum. Einn þeirra lá m.eó
hönd undir hnakka sér og þaó var hrylli-
legt aó sjá framan í hann. Annar sac vió
hlió honum og hallaói sér aó þóftunni og
hafói höku á bringu nióri. Það var hann,
sem unga stúlkan var aó reyna að kalla
á. Þaö var Giles.
I framstafni sátu tveir hlió vió hlió.
Handjárn voru á öórum þeirra. — Það var
hann, sem unga stúlkan einblíndi á. Meó
sjálfri sér fann hún, aó hún kenndi í
brjósti um hann. En hún reyndi aó heróa
sig upp, því aö hann átti enga meðaui d<-
un skilió. Hún mundi vel eftir þeim degi,
er hann var fluttur út í Albertha, og maó-
urinn, sem hjá honum sat, átti aó gæta
hans. Þá varó uppnám hió mesta meóal
farþeganna, þeir teyg'óu upp hálsana, og
kvenfólkió hrökk undan meó tryllingi og
hver spurningin rak aðra hringinn í kring.
Maóurinn var sem skjótast fluttur burtu
og settur í káetu þá, er honum var ætkO
og þeim, er skyldi gæta hans. Þeir höfði.:
enga hugmynd um. hver hann væri, en
þaö kvisaójst bráólega. Nafn hans hafði
verió á hvers manns vörum sióústu vik-
urnar. Þaó hafói staðið meó feitu letri í
öllum dagblöóunum. Ralph Belmont hét
hann. Ilann var moróingi; hafói myrt garn-
almenni með djöfullega grimdarlegum
hætti; hafói sá gamli maóur gengið hon-
um í föóur staó' og auðsýnt honum hvers-
konar velgerðir, frá því er hann var barn
aó aldri. Þetta níóingsverk vann hann
meó köldu blóói og var ógeóslegt aó lesa
frásögnina af því.
Ralph flýói og enginn hafói séó hann frá
því kvöldi er moróió var framió. Iiann var
algerlega. horfinn. En síóar barst sú fregn,
aó hann hefói verió handtekinn í Suður-
Ameríku. Einhver fundvísasti lögreglu-
maóurninn hafói verió sendur af staó eft-
ir honum. Og árangurinn varð sá, aó á
sólgyltu kvöldi kom vélarbátur skellandi
út úr lítilli hafnarborg meó leitarmanninn