Heimilisblaðið - 01.10.1914, Qupperneq 6

76
HEIMILISBLAÐIÐ
eg hefi leitað að þér. En þegar eg loks fékk
að vita að þú værir hér, og jafnframt að jörðin
var föl, hugsaði eg mér: Það getur aldrei stað-
ið betur á; nú kaupi eg jörðina og konuefnið i
einu. Heldur þú að þú verðir ánægð með hinn
nýja eiganda „Matseljudals“ ?
Um kvöldið gengu þau Kristín og Jörundur
út saman. Hann bað hana þá að segja sér
hvað á dagana hefði drifið siðan þau skildu.
„Það geri eg aðeins á einum sérstökum stað“
sagði Kristín, og fór með hann að hæðinni þar
sem gamla beykitréð stóð. Þar settust þau nið-
ur og hún sagði honum frá draumnum sem
hana hafði dreymt.
„Þú lofar trénu að standa,“ sagði hún að
lokum.
Jörundur skoðaði tréð hátt og lágt. „Sjáðu
nú til, Kristín 1“ sagði hann, „eg ætla að benda
sjómönnum á þetta tré, því það er ágætt sjó-
leiðarmerki“.
Þau sátu svo lengi saman undir gamla beyki-
trénu og töluðu um hve fullkomlega spádómur
skógardísarinnar væri kominn fram, og Kristín
sagði honum frá, að það hefði einu sinni fyr
getað átt sér stað, en að hún hefði þá staðist
freistinguna, ef um freisting gæti verið að ræða.
„En veslings Pétur“, sagði Kristin, „eg hefi
verið svo hrygg hans vegna, en nú látum við
hann vera hjá okkur fyrst um sinn, eða ert þú
þvi ekki samþykkur? Hann er alls ekki eins
slæmur og fólk segir hann, og við skulum verða
góð við hann . . . Eg get varla hugsað mér að
allir erfiðleikar séu úti. En spádómur dísar-
arinnar rætist að fullu: „Eg verð ekki aðeins
eigandi „Matseljudals“, heldur jafnframt ham-
ingjusöm, og það er þó fyrir mestu“.
Stjórnin borgaði lengi árlegt afgjald til „Mat-
seljudals“, fyrir að láta tréð standa, því það
var sjómönnum til svo mikilla nota.
Tréð stendur ennþá stórt og fagurt, til hægri
handar við veginn er liggur frá „Matseljudal“
að Usseröd, og allir þekkja „beykitréð frúarinn-
ar“, sem það nefnist nú.
Þorst. Finnbogason þýddi.
iistin að YGra sjálfbjarga.
Það er ekki nóg að tala um sparnað. Sú
þjóð, sem vill komast áfram, verður að skapa
sér hjálparmeðöl.
Og þau eru: að auka jarðræktina meirog
meir, — þar með talin skynsamleg skógræktr
að leggja æ meiri alúð á uppeldi æskulýðsins^
að setja heimilisiðnað í öndvegi uni land alt;
að nota betur auka-atvinnuvegi; að byggja mun-
aðarnautn alveg út og að glæða löngunina til
að gera sig sjálfbjarga með starfsemi, sparsemi
og hyggindum.
Þegar hver einasti maður og kona í landinu
keppir af alvöru að því marki, að verða sjálf-
bjarga og vera öðrum sem mest til nota, þá er
landinu borgið. Þá þurfum vér ekki að vera í
vandræðum með að leggja fé til samgöngubóta,
til aljjýðumentunar eða til styrktar uppgefnum
verkamönnum o. s. frv. Þá yrði oss ljóst, að
almenningsgagn er vort gagn.
En þessum tilgangi verður ekki náð með
orðum einum.
Sjálfbjargar-löngunin þarf að verða almenn
hjá þjóð vorri.
Verði hún nógu sterk mun henni fylgja skyn-
samlegur sparnaður og öll meðferð fjármuna
hyggilegri og tryggilegri.
En til þess þarf fastan og öflugan þjóð-
arvilja.
Lauslega þýtt úr „Bondevennen11
af Br. J.
leimilisFáð.
Mjög áríðandi er að hreinsa vel munninn á
sjúklingum sem liggja, einkum þeim sem hafa
mikinn sótthita, eða einhverskonar brjóstveikindi,
— annars er hætt við að hvít skóf komi á tung-
una og innan í munninn, oft lika sár og sprung-
ur. Stundum breiðist þetta líka út um varirn-
arnar og niður á höku; til þess að varna þessu
er best að þvo munninn tennurnar og kokið úr
linu bórsýruvatni, og gera það oft á dag. Geti
sjúklingurinn það ekki vel sjálfur, er bezt að