Heimilisblaðið - 01.10.1917, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIS
117
hljóði upp. Þó að hann vissi fyrir víst að
næsta stunga mundi hitta hjarta hans, hark-
aði hann þetta af sór. Abdulla dróg núhníf-
inn út, ánægður með rannsókn sína, þurkaði
af konum á fótum Mesrours og hvarf svo
burt.
Skömmu síðar hvarf Mesrour lika i áttina
til tjalds soldáns, öskrandi af reiði og sárs-
auka og sverjandi hefnd.
Hennar var heldur ekki langt að bíða.
Sömu nótt var Abdullah gripinn og yfir-
heyrður. Með pínslum og kvölum meðgekk
hann að hann hefði komiö í tjöld bræðranna,
og tekið á móti gimsteininum sem fundist
hefði hjá sór, sem launum fyrir að koma
prinsessunni í vissan garð fyrir utan herbúð-
irnar, En hann nefndi annan garð en þann
rétta. Þegar hann var spurður að hvor bræðr-
anna það hefði verið sem hefði mútað honum,
sagðist hann ekkert vita það, þvi málrómur
þeirra væri svo líkur, og myrkur í tjaldinu,
og þar að auki hefði hann ekki^orðið var við
nema einn mann í tjaldinu. Ennfremur sagði
hann að Arabi einn, sem hann ekkert • þekti,
hefði sagt sér að fara til tjaldsins, ef hann
vildi eignast það sem hann þráði mest, ætti
hann þess kost kæmi hann í tjaldið eftir sól-
setur.
Síðan leið Abdullah í ómegin, og var
fluttur aftur i fangelsið til næsta morguns.
Legar hans var vitjað um morguninn var
hann dauður af eigin völdum.
En áður hafði hann skrifað á vegginn
með viðarkoli:
„Betur að stjarna Hassans, er freistaði
nxin, færði öðrum hamingju, en Mesrour hlyti
helvíti að launum“.
Snemma um morguninn heyrðu bræðurnir,
er láu vakandi, hávaða fyrir utan tjald sitt,
°g er þeir litu út urðu þeir þess varir að
tjald þeirra var umkringt af mamelúkum.
„ítáðabrugg okkar er uppgötvað“, sagði
G-odvin við Wulf mjög rólega, „en meðgöng-
um ekkert, jafnvel þó við verðum pindir, þvi
annars munu fleiri deyja með okkur“.
Þeir voru siðan færðir burt sem fangar,
°g langa bið var farið með þá inn í
stórt herbergi í húsi þvi er Saladin bjó í.
Því bafði verið breytt í réttarsal, með palli í
innri enda. Þeir urðu að standa fyrir framan
þennan pall. Saladin kom nú skyndilega inn
um aðrar dyr ásamt nokkrum af ráðgjöfum
sínum.
Eósamunda, sem var mjög föl yfirlits, var
einnig leidd inn ásamt Masondu sem var ró-
leg að vanda.
Bræðurnir hneigðu sig, en Saladin sem var
afar reiður, gaf kveðju þeirra engan gaum.
Það var þögn eitt augnablik, síðan bað Sala-
din einn ráðgjafann að lesa upp kæruna, sem
var mjög stuttorð. Hún liljóðaði um það að
þeir hefðu reynt að stela prinsessunni af
Bal bec.
„Hvar eru sannanirnar gegn okkur?“ spurði
Godvin djarflega. „Soldán er róttlátur og
dæmir eigi án sannana11.
Saladín gaf ráðgjaíanum aftur merki og
las hann þá orð þau er Abdullah hafði skrif-
að, Þeir báðu um að fá að prófa Abdullah
en þeim var þá sagt að hann væri dauður.
Siðan var Mesróur borinn inn, því hann
var ekki göngufær eftir sárið, er Abdullah
hafði veitt honum. Hann sagði frá því, hvern-
ig hann hefði fyrst grunað Abdullah og leynst
á eftir honum, og hlustað á hann og annan
bræðranna tala saman í tjaldinu, ogtiigreindi
þau orð er íallið hefðu millum þeirra, og sið-
an hefði hann sóð Abduliah með gimsteininn
í hendinni.
Síðan var Eósamundu skipað að bera vitni
og sagði hún, sem satt var, að hún hefði enga
hugmynd haft um þetta, nó hugsað um að
flýja. Masonda sór einnig að hún hefði
fyrst nú heyrt þetta nefnt á nafn, Eáðgjaf-
inn lýsti því nú yfir að engin fleiri vitni
væru, og bað soldán að fella dóm sinn.
„Það eru sannanir gegn öðrum ykkar“,
sagði Saladín alvarlega, „og þær bornar af
tveim vitnum, eins og lögin fyrirskipa; og
eins og eg hefi fynr löngu sagt ykkur skal
sá maður deyja.
„Hvor okkar á þá að deyja? Segið okk-
íð okkur það svo hinn dæmdi geti undirbúið
sál sína“,