Heimilisblaðið - 01.03.1946, Síða 11

Heimilisblaðið
55
íladiiplnii frá Alaska
Eftir James Oliver Curwood
XV. KAFLI.
t*eir gengu liálfa klukkustund enn eftir grasi vaxinni
8^®ttunni og komu þá á þann stað, sem Alan kallaði
^raugagi]. Það var djúpt, skörðótt gil, sem lá alla leið
°fan úr f jöllum. Það var hrikalegt og draugalegt, og þeir
®ait ekki til botns í því, er þeir gengu niður grýttan stíg-
llllb sem markaður var ótal hreindýrasporum. í botni
Silsing^ sem var hun(Jrað fet á dýpt, kraup Alan á kné við
^itia lind, sem seytlaði þar fram milli steina, og með-
911 liann var að svala þorstanum, heyrði hann vatnið
Sjálfra við steinana ofar í gilinu og drjúpa úr mosa-
toil">n í gilbarminum. Svo sá hann glitta í andlitið á
^tampade gamla í bjarma frá eldspýtunni hans. Hann
®tarði upp eftir svörtu gilinu, sem teygði sig margar
^tílur í áttina til fjallanna.
Alan, liefur þú gengið upp eftir þessu gili ?
Já, það er ágætis felustaður fyrir gaupurnar og
luua björninn, sem leggjast á lireinkálfana okkar, svar-
aðl Alan. — Ég hef verið hér á veiðum, Stampade. Þetta
Cr ákjósanlegasti veiðistaður. Ég kalla það Draugagil,
°í? enginn Eskimói þorir að fara ofan í það. Héma efra
eru mannabein.
' Hefur aldrei verið leitað hér að málmum? sagði
Stampade.
Nei, aldrei.
. Alan heyrði gamla manninn rymja. — Þú hugsar að-
eills ,lm hreindýrin, rumdi liann. — En það er gull í
I)essu gili. Ég hef tvisvar áður fundið gull, þar sem
tUannabein voni. Þau eru mér til gæfu.
, ' En þetta eru Eskimóabein. Ekki hafa þeir verið
að Jeita að gulli.
j . Nei, ég veit það. Litli harðstjórinn fór með mig
utgað. Þegar hún heyrði, að hér væru mannabein, bað
túu mig að fara með sig hingað. Kjarkur? Ég get sagt
t eri að hána brast aldrei kjark. Hann þagnaði sem
811°ggvast en hélt svo áfram: — Þegar við komum að mosá-
^rmia klettinum þarna, sem vatnið drýpur úr, þar sem
eiUagrindin liggur eins og eitraðar gorkúlur til að sjá,
ePti hún ekki eða hrökk við, lieldur aðeins greip and-
3110 á lofti og liorfði hvasst á það, og fingur hennar
Rockefeller kvaddur til.
Árið 1938 gátu vísindamennirnir til-
kynnt, að gambiæ-lirfan væri komin
400 km. frá ströndinni við Natal, og ef
hún héldi áfram aðra 400 km. í viðbót,
hlotnuðust henni þau skilyrði, að hverf-
andi möguleikar yrðu á því að eyða
henni. Myndi hún þá ekki einasta breið-
ast yfir alla Suður-Ameríku, heldur einn-
ig yfir Mið- og Norður-Ameríku.
Þessi tilkynning, sem kom samtímis
því, að nýr faraldur af sóttinni brauzt
út, sýnu skæðari en fyrr, vakti að lok-
uin stjórn Brasilíu til dáða. Leitað var
hófanna uin stuðning hjá Roekefeller-
stofnuninni í New York. Tókust þeir
samningar, og í janúarmánuði 1939 var
fyrir alvöru hafizt handa.
,JSóknin mikla“.
Nokkrar tölur geta gefið ófullkomna
hugmynd um þá feikna orku, sem lögð
var fram í styrjöldinni við malaríu-
mýflugurnar. Ráðnir voru 3500 menn,
sem höfðu með höndum það starf eitt
að rannsaka og sótthreinsa alla vagna,
báta, skip, flugvélar o. fl., sem komu
fró hinurn sýktu héruðum. Útbýtt var
yfir 6Y2 millj. kínin- og atebrin-töflum.
Rannsökuð voru 11 millj. sýnishorn af
vatni, til þess að leita að gambiæ-lirf-
um. Gerðar voru ráðstafanir til að drepa
lirfur í 104 millj. vatnsbóla. Notað var
720,906 lítrar af vökva til að sótthreinsa
hús, bíla, báta o. fl.
Aðeins árið 1940 voru rannsakaðar
972,248 fullvaxnar mýflugur og 7,036,731
mýflugulirfur. Kostnaðurinn við allar
þessar .rannsóknir og viðbúnað nam
nokkuð á þriðju millj. dollara.
Eftir sex mánaða starf var árangur-
inn harla lítill, en að liðnuni öðr-
um sex mánuðum Iiafði gainbiæ-flugunni
verið algerlega úlrýmt úr einu héraði.
Síðan rak hver tilkynningin aðra um
„hreinsuð“ héruð. Og í janúarniánuði
1941, tveimur árum cftir að atlagan hófst,
gátu vísindamennirnir, sem höfðu stjórn-
að sókninni, tilkynnt, að nú væri hin-
um fljúgandi morðingjum útrýmt úr
Brasilíu.
— En það þýðir þó eklci, að hægt
sé að leggja hendur í skaut, sögðu vís-
indamennirnir. — Nei, við verðum allt-
af að vera viðbúin nýjum gainbiæ-árós-
um frá Afríku, og þær árásir verðum
við að kæfa í fæðingunni.