Heimilisblaðið - 01.03.1954, Blaðsíða 16

(Viðgerðamaðurinn vinnur
annéCrs staðar). Regnier af-
greiðir ekki annað sjálfur en
gamla viðskiptavini og þá, sem
kaupa fyrir háar upphæðir.
Það fyrsta, sem ég geri á
morgnana, er að stilla út í
gluggann (við tæmum hann
alltaf á kvöldin), og þennan
morgun vildi svo til, að ég tók
eftir stúlku, sem var að virða
fyrir sér gluggann hjá líkkistu-
smiðnum beint á móti okkur,
og þegar frá eru taldar nokkr-
ar öskukrúsir og ljósmynd af
líkkistu, var ekki margt í þeim
glugga, sem dregið gæti að sér
athygli stúlku, og ég minnist
þess, að ég fór að velta þessu
fyrir mér.
Astæðan til þess, að ég tók
eftir henni (ég er ekki vanur
að ,,taka eftir“ stúlkirm, mér
er nú orðið sama um þær allar,
nema hvað snertir ópersónu-
legar athuganir), var kápa
hennar. Hún var síð, gul að lit
með stórum, brúnum köflum.
Hár hennar var líka sítt og
gult.
Hún var tvímælalaust af því
tagi kvenna, sem kallaðar eru
,,listamannslegar“ í útliti —
hattlaus, með lága skóhæla og
sennilega litlu hærri siðgæðis-
þroska, eftir útliti hennar yfir-
leitt að dæma.
Ég virti hana fyrir mér
stundarkorn, en varð að hætta
því, þar eð maður kom inn í
búðina. Það var einn af þess-
um tyggigúmmíjórtrandi Am-
eríkönum, en var þó stillilegur
vel að sjá, þegar frá er talið
hálsbindið, sem líktist frekar
slysi en vefnaðarmynztri. Ég
hefði gizkað á, að hann væri
milli þrjátíu og fimm og fjöru-
tiu ára gamall. Andlit hans var
sérstaklega slétt og strokið, og
hann var mjög sterklega
byggður.
Hann gekk beint inn og bað
um, að sér yrðu sýndir hringir.
Ég tók fram nokkur spjöld, til
þess eins að geta gengið úr
skugga um, hvað það væri hér
um bil, sem hann vildi. En ég
sá fljótlega, að hann hafði ekki
snefil af þekkingu á gömlum
skartgripum, frekar en neinu
öðru, því sem gamalt var, svo
framarlega sem það var ekki
geymt í flöskum.
Hann spurði um verð á
nokkrum hringum og valdi úr
tvo eða þrjá — það var þá, sem
ég tók eftir því, að hann var
örvhentur — og skoðaði þá
betur. En það var ekki vandi
að sjá, að hann bar ekkert
skynbragð á steina eða greyp-
ingu. Hið eina, sem hann virt-
ist fara eftir, var verðið.
Við áttum hring, smíðaðan
á átjándu öld — demanta og
rúbína, greypta í blómaumgerð
— og hann var, að mér heilum
og lifandi, snilldarverk. Regn-
ier hafði svo mikið dálæti á
honum, að hann gat varla til
þess hugsað að láta hann frá
sér, og því hafði hann sett ótrú-
lega hátt verð á hann. Það var
að minnsta kosti of ótrúlega
hátt fyrir Ameríkanann þann
arna.
Að lokum stóðu þrjú spjöld
á borðinu fyrir framan hann,
og enn gat hann ekki tekið
neina ákvörðun. En þá kom
hann auga á fjórða spjaldið,
sem stóð i opnum skápnum, en
ég hafði ekki einu sinni lagt
það á borðið, þegar ég tók eftir
því, að hringurinn með dem-
anta og rúbínablóminu var
horfinn.
Ég varð undrandi — og utan
við mig. Aldrei, aldrei fyrrJ
hafði það komið fyrir, að nokk'
uð hefði horfið af því, sem ég
hafði í umsjá í búðinni. Ég settJ
frá mér spjaldið og gaf ungfrU
Susskind merki með augna'
brúnunum. Hún gekk til »®’
og þegar hún var komin þa^
nærri, að hún gæti borið vitm
um, hvað skeði, sagði ég v1^
manninn — og það var erfitt
að koma í veg fyrir, að röddm
titraði:
— Þér hafið þá ákveðiði
herra minn, að taka blóma
hringinn. Ef þér viljið vera sv°
góður að fá mér hann, skal ég
ná í öskjur undir hann • •
Ég rétti fram höndina. Am
eríkaninn svaraði (ég man Þa^
orði til orðs): — Ég hef ek^’
ákveðið neitt. Ég ætlaði bara
að taka frá tvo eða þrjá, senJ
konan mín gæti svo valið UJJ1'
Hún kemur hingað á eftu- ^
Ég man nú ekki lengur u9
kvæmlega, hvað ég sagði, nema
hvað það var eitthvað til ÞeSS
að tefja tímann, svo að ég
áttað mig betur. Ég er sjaldaU
í fullu jafnvægi, þegar ég ver
undrandi.
Ungfrú Susskind (hún fse^^
ist nú ekki í fyrradag) lauin
aðist strax út og sótti Regmer'
Ég gekk fram fyrir búðarboi'é
ið og fór að leita fram og aftul ’
og sama gerði viðskiptamaðuJ
• flíí
inn og sömuléiðis Regnier
ungfrú Susskind, þegar ÞaU
komu inn.
Regnier var auðvitað allur
í uppnámi. Hann er frekar
fljótur til reiði, en hefur allfa
stjórn á sér, þar eð hann le^
ur mikið upp úr því að vera
virðulegur í fasi. AmeríkanJirI1
var alls ekki hrifinn, þe&&r
heimilisblap,p
[52]