Jólabókin - 24.12.1909, Page 24

24
lili upp alt í einu, eins og eitthvaö væri, sem
neyddi hann til þess, og stanzaði og starði á eftir
honum, án þess að geta við það ráðið.
Hann var fátæklega til fara. En þó bar það
við, að herramenn staðnæmdust á götunni frammi
fyrir lionum og lutu honum, eins og liann væri
sjálfur konungurinn. — Þeir vissu ekki hvers vcgna
þeir gerðu það; og ókunna manninum virtist
ekkerl bregða við þann heiður, sem honum var
sýndur.
Það bar og við, að skrautvagni var ekið á
móti honum og hann gat ekki vikið til hliðar í
þrönginni. Þá rétti hann upp hendina og liestarn-
ir ólmu námu staðar og stóðu eins og steingervingar.
Og ekillinn, sem hreykti sér drýgindalega ísætinn,
hafði engin ummæli, en ók gætilega á stað aftur.
Enn kom það íyrir, að barn hlypi til hansfrá
móður sinni, tæki í hönd honuin og gengi með
lionum kippkorn.
Hann gekk í hægðum sínum, og lét berast
með straumnum.
Og þannig vildi það til, að liann ráfaði inn í
stóra sölubúð.
Það var feiknamikill salur. Loftið hvíldi á
mjóum súlum, og borðin svignuðuundir silki, dýr-
indisdúkum og öðru skarti, sem konur nota til að
liemja löngun sina, en auka karlmönnum fýsn.