Jólabókin - 24.12.1909, Page 44

44
nú sé eg skýrar en nokkru sinni áður. Eg var
veikur, en nú er eg alheill. Anna . . , elsku Anna
. . . kondu, við skulum finna hann!
Hún skalf af kulda og hafði sig inn fyrir dyrnar.
— Nei! svaraði hún og krosslagði hendurnar
á brjóstinu. — Nú er nóg komið. Farðu hvert
sem þér þóknast, fyrst eigi má vera annan veg.
Eg kveiki á jólatrénu fyrir vesalings börnin. Þau
hafa beðið með ópreyju hverja klukkustundina á
fætur annari, meðan þú varst að vitja fátækling-
anna. En nú er nóg komið.
Hann stóð á miðju strætinu og rétti henni
báðar hendurnar:
— Anna —!
— Nei . . . nei . . . nei! mælti hún ákveðin og
einbeitt. Meira hefi eg ekki að fórna þínum guði.
Hann nam frá mér æsku mína og glcði . . . heil-
brigði mína —og þína með ... og hamingju okkar
beggja . . . Farðu . . . farðu, livert sem þú vilt.
— Eg verð hjá börnunum mínum.
Hún fór inn og skelti hurðinni i lás. Prest-
urinn stóð augnablik kyrr, með útbreiddan faðm-
inn. Svo hljóp hann á stað, berhöíðaður og yfir-
hafnarlaus, og livarf út i myrkrið.
Nú er að eins eflir að skýra frá síðustu við_
burðum þessa aðfangadagskvölds, sem öllum var
svo minnisstætt, þeim er það lifðu.
Margir voru heima hjá sér og sváíu vært og