Heimir - 01.11.1913, Qupperneq 8

104
HEI M IR
er mín friösæld aö una—
finna máttinn, sem hrekur burt hrímslæöur kífs,
Eins og fjara og ilóð
streymir fallandi blóð,
knýr fram hjarta míns hljóö—
öll mín helgustu ljóö.
Bentur liljómar hver strengnr á hörpti míns lífs.
Eg brenn.
Eg brenn.
Já, brenn þér, þú elskunnar ástkyrð og glautnur,
og eyðist sem daggtár í rnorgunsins sól.
un/, andi minn líður sem óminnis draumur
á aftanskins vængjum í tímanna skjól.
Ég finn hvernig ailið úr tauguaum tæmist,
og tilveru-sælunni fórnast og dæmist
sem logandi kerti, er lýsir um jól.
Eg brenn.
O, þú líöandi leikur,
ó, þú logandi kveikur!
þrunginn inagni og funa hins eilífa elds.—
Alt, sem kuldanum kól
hitar kærleikans sól,
lýsir bygðir og ból,
er oss börnunum jól.
Tcngir brú milli árdags og komandi kvelds.
Ég brenn.
Ég brenn.
Alt lífið er e]dur á arni þess máttar,
sem eilífri hreyfingu stjórnar og skóp.
Vér menn, erum ómur þess eldgígjusláttar,
sem ynnir því lofsöng og skelfingar hróp.
Ur myikdjúpi andanna marsöngvarr hljóma—
frá mannheiinum blossar við himininn ljóma,
sem dauðra og lifenda leiftur og óp,