Brúin - 17.08.1929, Blaðsíða 3

BRÚIN
3
til aðalfundar, svo að þar megi
taka ákvörðun um hvort að fjelagið
eigi að vera lengur til eða ekki,
því að við svo búið er ekki un-
andi öllu lengur. —
Að síðustu aðeins þetta: Gísli
ber brigður á að jeg hafi sjálf
fært grein mína í letur. Að vísu
er það svo, að jeg hefi öðrum störf-
um sint fremur um dagana en rit-
störfum og er því að vonum annað
hentara, en þó mun jeg ekki víla
fyrir mjer að taka pennann, þegar
mjer finst þess þörf, dýranna
vegna. En meðal annara orða: Ekki
vænti jeg að þú sjert undir þá
sömu sök seldur, Gísli minn,
sem þú hyggur mig vera, hvað
rithæfnina snertir?
Hjörtskoti við Hafnarfjörð,
1. ágúst 1929.
Pálína Þorleifsdóllir.
SmáYCgis.
Prófessorinn: „Þetta er þriðja
spurningin, sem þjer getið ekki
svarað.“
Stúdentinn (stamandi): „Lofið
mjer að hugsa mig um.“
Prófessorinn: „Sjálf sagt.— Er
eitt ár nægilegt?“
Læknirinn: „Þjer eruð miklu
hressari í bragði í dag.“
Sjúklingurinn: „Já, það er af því,
að jeg hef farið nákvæmlega eftir
því, sem stóð á meðalaglasinu frá
yður.“
Læknirinn: „Hvað var það?“
Sjúklingurinn: „Gætið þess að
tappinn sje vel í glasinu.“
Búðarþjónninn: „Maðurinnspyr
hvort að þesSi peysa hlaupi.“
Verzlunarstjórinn: „Er hún of
stór honum?“
Búðarþjónninn: Já, heldur stór.“
Verzlunarstjórinn: „þá hleypui;
hún auðvitað."
Á skattstofunni.
„Eigið þjer eígnir?“
„Gáfurnar eru mín eina eign.“
„Svo lítil eign er skattfrjáls."
'UÐUR við hafið situr
svanur með bundinn fót.
Bannað er flugið frjálsa
fegurð og himni mót.
Lyftir hann ljósum vængjum,
logar af harmi’ og þrá,
angruðum augum rennir
austur um fjöllin blá.
ÍL
^FeRÐAST mín þrá um fjörðu,
fjær er hann nú minn kæri.
Dreymir mig dags í glaumi
dýra svipinn og sldra.
Lít eg hvar ljós og ítur
lifir — mig blessar yfir,
vermir mig yndisörmum
andlegra strauma’ að handan.
Vera eg vildi blærinn,
vöngum hans ylja löngum,
kyssa hann sólarkossi,
kæta, ef hugur grætur,
hljómur, er ávallt ómi
yndi, sem bezt hann fynndi,
hjarta’, er bærðist við bjartan
barm hans og trausta arminn.
L. L.*)
*) Höfundur pessara ómpýðu og ylriku vísna er einyrkja
sveitakona. Nafns síns vill hún ekki láta gctið. Þess gerir hún
ekki heldur kost, að birta meira af kvæðinu en petta, bg má
pó óhikað telja pað allt í ilokki fegurstu ljóða af pessari gerð.
9i. 92.
Allskonar
prentun bezt
og ódýrust
i
Hf. Prcntsm. Hafnarfj.
Það besta er aldrei of gott!
Kodaks-filmur
eru bestar.
Sjáum um framköllun
og Copieringu.
Jön Mathiesen.
Sími 101.
Sögufjclagið.
Bækur Sögufjelagsins eru komn-
ar út í ár, og eru þær miklar
bæði að efni og umfangi, sem að
vanda.
Fjelagsmenn fá í ár bækur
fyrir 16 kr. 50 aur. (alls 29 ark-
ir rúmar) gegn að eins 8 kr. árs-
gjaldi, og eru það fágæt kosta-
kjör.
N^úr fjelagsmenn 1929 fá enn-
fremur þau hlunnindi, að þeir
geta fengið lceypt 4fyrstu heftiÞjóð
sagnanna, sem eru að bókhlöðu-
verði 22 kr. 50 aur., fyrir
17 kr. um leið og þeir greiða
árstillag sitt (8 kr.) og fá þá 5.
hefti Þjóðsagnanna með ársbók-
um þessa árs með 25 kr. greiðslu
fyrir alt saman.
Þeir, sem ætla sjer að eignast
allar Þjóðsögurnar, ættu ekki að
draga það að ganga í fjelagið
nú, því eftir því sem lengra lið-
ur, verða þeir að greiða meira
aukalega til að ná í það, sem út
„Ekki nú,“ svaraði Thorne og þrýsti
henni ástúðlega að sjer. —
♦
* *
*
* *
*
♦ *
í lok regntímans, tæpum mánuði seinna,
sigldu þau frá eynni, sem í 20 ár hafði verið
heimkynni Edgars Thorne. Eyjarskeggjar og
hann höfðu smíðað skipið, en stýrimennirnir
og Jessop og Shields höfðu seglbúið það.
Gamli Thorne var fastákveðinn að sigla skip-
inu aftur til eyjarinnar. Hann kvaðst ekki
mundu kunna við sig til lengdar, annarstaðar
en innatt ltóral-fjallanna sinna. —
„Jeg fer þessa ferð aðeins til þess að
þóknast þjer, sonur minn“, mælti hann þegar
hann stóð við hlið Howards, er skipið var að
sigla frá eynni. „Og þá get jeg einnig um
leið fullvissað Undercliff um það, að jeg fyrir-
gefi honum af heilum hug, að hann ákyldi
gruna mig um að hafa tekið peningana. —
Nú óska jeg þess eins, að mega vera þar,
sem allir eru mjer góðir og engin ilska nær
til mín“. .
Hið litla skip náði heilu og höldnu til
Valpariso, og hafði sem sagt ekki fengið
einn einasta pveðþHdag alla leiðina. í Val-
pariso yfirgaf Monckton skipið og fór með
strandferðaskipi þaðan til San Francisco, og
þaðan aftur með járnbraut til Boston. Aftur
á móti sigldi Latimer skipi þeirra fyrir Horn.
Þegar þau því komu til 'Boston, var Carter
Monckton auðvitað kominn þangað löngu á
undan þeim. Og sjálfsagt hefir hann þegar
sagt föður sínum hvernig alt væri komið, því
að hann seldi undireins sinn hlut í verzlun-
arfyrirtækinu, og svo yfirgáfu þeir báðir borg-
ina, þegjandi og hljóðalaust. Undercliff hafði
þá þegar fyrir nokkru fengið vissu fyrir því,
að þeir Monckton-feðgar höfðu átt víð pen-
ingaböggulinn.
Enda þótt nafn hans væri nú hreinsað af
öllum grun og hinir fornu vinir hans tækju
hjartanlega á móti honum, var Edgar Thorne
alls ekki ánægður. Hann langaði til kóral-
eyjarinnar sinnar aftur, og áður en árið var
úti, sigldi hann til Valpariso. Ungur maður
og ung stúllca fylgdu honum út á gufuskipið,
sem átti að flytja hann þangað. Þar kvöddu
þau hann hrygg í huga. Og þegar skipið lagði
frá landi, stóðu þau með tárvot augu á
ströndinni og veifuðu til hans svo lengi, sem
þau gátu greint hann um borð. —
En það átti ekki að verða lángt til endur-
fundanna. Howard Thorne ætlaði aftur í skól-
ann, sem hann hafði verið í, ljúka þar prófi
í júní og um haustið ætluðu þau- tvö, sem
æfintýrið á „eyði-eynni“ í Suðurhafinu hafði
tengt saman, að halda brúðkaup sitt.
Brúðkaupsferð þeirra var ákveðin til eyjar-
innar í Suðurhafinu, þar sem faðir hans taldi
vera paradís á jörðu, því að þangað næði
ekki vonska hins „siðaða“ heims. —
ENDIR
Auðæfi og ást
heitir sagan, sem byrjar í næsta blaði. Höf-
undur hennar, Edvard PhiIIips Oppenheim,
er mjög kunnur enskur skáldsagnahöfundur.
Hann hefir ritað fjölda bóka og eru margar
þeirra þýddar á fiest tungumál Norðuráifunn-
ar. — Hann segir^skemtilega frá, en þó blátt
áfram. EinF.um þykja mannlýsingar hans
snjallar. Þessi saga, „Auðæfi og ást“, er talin
ein af hans bestu sögum og hefir hlotið mjö
miklar vinsældir, bæði í Englandi og a
Norðurlöndum,

fcfi