Dagfari - 01.12.1944, Blaðsíða 4

4
D A G F A R 1
Heimarabb
Þótt ekki sé langt liðið á skólaárið,
hefir þó dregið til tórtíðinda innan
veggja skólans, og þeir atburðir gerzt,
sem þykja munu áhrifaríkir og eigi
hversdagslegir.
Má þá fyrst geta þess, að nemendur
hafa fengið skorinorð tilmæli um að
venja ekki komur sínar á Hótel Norð-
urland á komandi vetri og láta eigi
rekja slóða sinn þar um hlaðið.
Flestum mun seint líða'úr minni
„salurinn“ sá, þegar þetta var gert
heyrinkunnugt. Mátti líta margt ótta-
þungið auga, sem horfði upp að
„pontunni“. Salurinn endurómaði af
gráti og gnístan tanna, og tárin
streymdu í stríðum straumum niður
margan, fölan vangann. Sundurlaust
livísl barst mann frá manni, hlandað
ekka og gráthljóði og af mörgum var
svo dregið, að hann mátti vart mæla.
Eigi þarf að lýsa atburði þessum
gerr, en hins má minnast, að það, sem
eftir var dagsins bergmálaði skólinn
af tregasöng, blönduðum gráti og
kveinstöfum, þar sem hver söng með
sínii nefi:
„Nn er horfið „Norðurland“,
nú á ég hvergi heima.“
Vér finnum til með hinum „dans-
lærðu“ sveinum skólans, sem eigi hafa
þekkt annað sér til hjálpræðis, en
„Landið“ og þess lystisemdir. Vér
viljum reyna að benda þeim á leið,
sem til björgunar kynni að liggja og
bjarga þeim frá því, að liðamótin
stirðni og fæturnir þyngist af of lítilli
þjálfun. En leiðin er sú, að þeir-menn,
sem mest liafa sótt „Landið“ á kveld-
in, komi í þess stað oftar á þá dans-
leiki, sem haldnir eru í skólanum, ef
vera kynni, að með því mættu þeir
fannhvítan snæinn á hinum hraðfara
fákum, skíðunum. Íþróttasíðan mun
vonandi flytja ykkur fregnir af mörg-
um slíkum svaðilförum síðar.
B. F.
PRENTSMIÐJA BJÖRNS JÓNSSONAR H * F
gleyma ofurlítið þessum þunga harmi
og illþolanlega mótlæti.
Um sama leyti og þessi ráðstöfun
var gerð, dundi annar „Stóri-Dómur“
yfir, því að þá lokuðust dyr þær fyr-
ír nemendum, sem liggja til þess stað-
ar, þar sem þreytt er íþrótt sú, sem
„Billiard“ nefnist.
Eigi hefði verið kynlegt, þótt fyrir-
skipun þessi hefði komið löngu fyrr,
og þótt henni hefði verið framfylgt út
í yztu æsar, þegar nemendur höfðu
sýnt svo átakanlega, eins og margir
hafa gert með því, að sækja slíka
staði sér til dægrastyttingar, hve sóma-
tilfinning þeirra er á lágu stigi, —
þegar öll kurl koma til grafar — og
hve smáum augum þeir líta á sjálfa
sig. Vér trúum því ekki, að nokkur sá
maður sé til, sem ekki finnur til illrar
líðanar, þegar hann stígur fæti sínum
inn fyrir þrep þessa samkomustaðar.
Svo er allt óþrifalegt. Og um loftið,
sem leikendur draga þar niður í lung-
un, er bezt að fjölyrða sem minnst.
Á stað þennan safnast saman hinn
flekkóttasti hópur manna, af öllum
sauðahúsum, og er það merkilegt, að
nemendur skuli ekki meta sjálfa sig
það stóra, að þeir fyrirverði sig fyr-
ir það að lifa, hrærast og þreyta leiki
sína í svo menguðu lofti og hafa sam-
neyti við eins mikil óhreinindi, andleg
og líkamleg.
M. G.
Hver sagði þetta
og hvar stóð það?
1. „Yður leggst eitthvað til,“ sagði
læknirinn vandræðalega.
„Leggst eitthvað til? Mér hefir ald-
rei lagzt neitt til.“
2. Nú er hann fallinn í valinn. En
minningin helzt og geymist eins og
steinn í götuskorningi — mosavaxinn,
grasgróinn hnöllungur.
3. Nú fannst honum hann vera alls
staðar veikur og öllum kvikindum
vesælli--------
T ' * '
1 osjo
Brimið bátinn lemur,
hárur rjúka í fjúki.
Vindur skekur vendi,
veltist þari á seltu.
Glotta gráir klettar,
gnæfa yfir sævi.
Bíða þess, að boðar
hrjóti fley á grjóti.
Rofnar borð á barða,
byltist Ægir trylltur.
Firar týna fjöri,
feigir stríðið heyja.
Ránardætur dansa,
duna banastunur.
Spekist Rán hin spræka,
sprek á fjörur rekur.
STÖKUR
Verði œ þín gata greið,
gleði og virðing hljóttu.
Alla þína œvileið
ása vandans njóttu.
Vona’ ég fæst þér verði að töf,
vektu hæstan Ijóma.
Sigldu glœst um heimsins höf,
hljóttu stærstan sóma.
Br. Bz.
S T A K A
Úrið bæði og hjartað hljótt
háttvís slögin bundu.
Vísar lífsins færast fljótt
fram um eina stundu.
Kári frá Hvoli.
4. „Dauðinn varð leiðin að ljósinu,
sanninum.
Lífið varð hlettur á hetjunni, mann-
inum.“
5. „Veröldin aldrei var mér góð,
vottaði’ hún æ sitt dyggðarleysi.
En á meðan ég uppi stóð,
ei gat hún varpað mínu hreysi.“
Svör birtast í nœsta blaði.