Menntskælingur - 01.10.1948, Side 5

MENNTSKÆLINGUR
5
— Hver segir það?
Dianna hélt áfram að horfa á
hann. Hún hafði víst ekki komið til
annars en að stríða honum.
— Nú kemurðu með mér á
kaffihús — býður mér, sagði hún.
— Eg skal gefa þér túkall, sagði
Magnús með stillingu.
— Ægilega ertu leiðinlegur,
sagði Dianna.
— Gerir mér ekkert til, svaraði
Magnús.
Dianna stóð upp og leit í spegil.
Ljósgult hárið glóði, og augun
iindruðu.
— Farðu, sagði Magnús, — ég
þarf að hugsa.
— Ertu að reka mig út, ég skal
víst fara. Síðan strunsaði hún út og
sagði vertu blessaður.
Ekki var hún reið því að hún
þekkti fuglinn, og Magnús hélt
áfram að hugsa, ekki um stærð-
fræðiþrautina heldur um það, sem
listamaðurinn hafði síðast sagt við
hann: Listin er verk mannanna, þess
vegna nær hún aldrei sköpunar-
■verki guðs. Hann hafði byrjað að
hugsa um þetta þegar hann sá Di-
önnu í gættinni; þessar rósrauðu
varir og ljósu mjúku húð. Auk þess
dimmblá augu. Hvað var hún? Var
hún listaverk eða eitthvað annað?
Atti hann að reyna að skapa feg-
urra og meira listaverk en hina lín-
klæddu Diönnu, fara fram úr nátt-
urunni. Sumir höfðu komizt svq
langt að blekkja hana; hví ekki
fara fram úr henni? Skapa full-
komnari mannveru, sem væri
ódauðleg að sína leyti. Hann brosti
útí annað munnvikið, og hitt líka
þegar hann mundi eftir ritningu úr
biblíunni: Ekki skaltu freista drott-
íns guðs þíns. Hvað kom honum til
að detta í hug að keppa við náttúr-
ur.a; voru það þessir mannlegu
breyskleikar, sem alla þjá, svo sem
öfund. Einu sinni hafði hann málað
konu, en aldrei fundist hún falleg í
íitun og veru. Aldrei langað til að
snerta vanga hennar, eða hverfa til
hennar. Hann fór að hlæja að
þessu. Hvað kom honum við, hvern-
ig þessi stelpa leit út. Hálfgerður
unaður fór um líkama hans. og ef
til vill að sumu leyti dálítil hvöt, og
nú fann hann svo vel hvaða heljar
cfJ börðust í brjósti hans. Það var
þrá til að lifa, eins og þrá jurtanna,
sem bera blóm; og annars vegar
þrá, sem við lesum stundum um
í bókunum, það er að segja, að
verða frægur maður, svo að nafnið
lifi og ókomnar kynslóðir dásami
það og verk þess, án þess að vita
livers konar mannfýla þetta hefir
verið. Hann bylti sér á grúfu og
1 orfði á rósirnar á ábreiðunni og
fcr að hugleiða setningu úr sálfræð-
inni um það, að menn ættu að leit-
ast við að stjórna hugsun sinni. Gat
hann það? Hvort skyldi vera auð-
reldara, að stjórna líkamanum eða
sálinni? Áður en hann vissi af, var
hann farinn að hugsa um Diönnu