Menntskælingur - 01.10.1948, Blaðsíða 7
MENNTSKÆLINGUR
7
MORGUNVERK I SVEIT
Klukkan er hálf sjö, enn er
dimmt, því að nú er skammdegið
hvað svartast. Eg hefi klæSzt vaS-
málsúlpunni og girt buxurnar nið-
ur í sokkana. Síðan býst ég til þess
að ganga suður í beitarhúsin. Veð-
ur er hið bezta, svo að ég verð að
halda ánum að beitinni í dag. Létt-
ur í spori geng ég suÖur flóann.
Snati gamli er í fylgd með mér,
hann telur það ekki eftir.
Eg opna fjárhúsdyrnar og geng
inn. Ærnar rísa allar á fætur, því
að minni kurteisi geta þær ekki
sýnt. Mókolla kemur til móts við
inig, og stappar fætinum reiðilega
niður í króna. Hún hefði gjarnan
kosið að sofa dálítið lengur.
Eg kveiki á týiunni og geng inn
að tóftardyrunum. Golta horfir
vonaraugum á eftir mér og hugsar,
hvort ég gefi þeim ekki nokkur
töðustrá. Glenna gamla veit, að svo
muni ekki verða. Hún er því reiÖ,
og í bræði sinni rennir hún heiftar-
lega á Surtlu litlu, sem hefir þó
ætíð veriÖ bezta vinkona hennar.
Eg skreiðist inn í tóftina og .
þreifa eftir heynálinni. Enn er lítil
geil í heyið, sem sýnir það glögg-
lega, hversu góður fjármaður ég er.
Töðustabbinn er ósnertur. Það gæti
orðið gott að grípa til hans, ef tíð-
ii versnaði upp úr áramótunum.
• Eg tek vænt hneppi af útheyi og ber
það fram á garðann. Hrútarnir
vakna nú fyrst og troða hausunum
undir garðahandið með stírurnar í
augunum. Ærnar raða sér einnig á
garðann og taka til óspilltra mál-
anna. Nokkrar þeirra hlaupa um í
krónni og leita fyrir sér á fleiri en
einum stað, ef töðutugga kynni að
hafa slæðzt með. Eg sit í tóftardyr-
unum, teyga að mér heyilminn og
nýt þess að horfa á þetta. Það líður
cðum að dögun, svo að ég geng til
dyranna og hleypi ánum út. Hrút-
unum finnst karlmennsku sinni mis-
hoðið, þegar þeir fá ekki að fylgj-
asl með og láta óánægju sína í ljósi
með djúpum bassarómi. Eg fylgist
með hópnum upp í hlíðina og held
síðan heim á leið.
Það er orðið albjart, svo að bú-
asl má við, að hænsnin séu komin á
stjá. Eg geng því út að hænsnakof-
anum með byggskál og moðpoka.
SkammdegiÖ hefii ill áhrif á hæn-
urnar. Þær híma á priki sínu, hor-
aðar og með fölvan kamb og hafa
nú alveg glatað trúnni á lífið. Þær
eru staðráðnar í því að hætta að
verpa.
Haninn húkir úti í horni og lítur
ekki upp, þegar ég kem inn. Hann
hefir megnustu skömm á hænunum
og ætlar aldrei framar að brýna
taustina fyrir þær.
/Framhald á 10. síðu.)