Menntskælingur - 01.10.1948, Qupperneq 11

MENNTSKÆLINGUR
11
/ M. A.
(Framhald aj 9. síðu.)
Kvennaflokkur Í.M.A. var einnig
rnjög sigursæll.
Innan skólans voru háð fjölmörg
niót. Knattspyrnumótið vann 6.
hekkur eftir harða viðureign við 3.
Lekk. Blakmótið vann 5. bekkur S.
Keppni í handknattleik (innan-
liúss) fór nú fram í fyrsta skipti.
Keppt var bæði í karla- og kvenna-
flokkum. Kapplið úr 3. bekk sigr-
aði í kvennakeppninni, en 5. hekk-
ur sigraði karlakeppnina.
Skíðamótin fóru fram í marz.
Ltgarðsgönguna sigraði 4. bekkur.
Svigkeppnina unnu einnig 4. bekk-
nigar.
Frjálsíþróttamótið var mjög fá-
breytt að þessu sinni. Veður var
mjög kalt og mun það hafa valdið
mestu um framkvæmd mótsins. —
Skógarboðhlaupið unnu 5. bekk-
ingar.
Félagið hélt uppi innanhússæf-
ingum og var þátttaka þar mjög
góð;
Ahugi virðist nú mestur á hand-
knattleik, en áhugi fremur mihni á
öðrum íþróttagreinum, t.d. skíða-
íþróttinni.
Onnu, stofustúlku og Baldur Jóns-
son, sem lék bílstjóra.
I sambandi við sýningar þessar,
ber sérstaklega að þakka leikstjór-
. anurn, Jóni Norðfjörð, sem með al-
úð og smekkvísi átti sinn ríka þátt
í því, hve sýningarnar tókust vel.
Stundvísi
(EjíeUa e!lir Qícnna
Ónota'ilfinning læstist um sof-
andi líkamann. Gegnum sælu
draumheimanna barst til mín jarð-
nesk, hryssingsleg rödd, þrálát, og
að því er mér virtist, hæðnisleg.
„Vaknaðu, góði! Þú ert að verða
of seinn í skólann!“
Eg lyfti sængurhorninu frá hálf-
epnu, syfjulegu hægra auganu, til
þess að geta séð á klukkuna.
Og í huga mér festist óþarflega
skýr mynd af tölusettri, hvítri skífu
með tveim vísum. Sá minni dvaldi
hjá tölunni 8, en sá stærri nálgað-
ist töluna 12 með ískyggilegum
hraða.
Það marraði ólundarlega í dív-
anfjöðrunum, er sængin hófst á loft,
en ég skreið hálfnakinn fram á gólf.
Meðan ég stóð þarna í grárri
morgunskímunni, tíndust fötin
smám saman utan á mig. Klukkan
lifaði áfram, jafnt og þétt, en virt-
ist aðeins fara helmingi hraðara en
nokkru sinni fyrr.
Frammi í eldhúsi bíður rjúkandi
kaffið handa mér. Eg drekk það í
flýti, en um leið og ég sötra síðustu
dreggjarnár úr hollanum, tekur
klukka á neðri hæðinni að slá.
Með. fíýti, sem.ég hafði aldrei
svo mikið sem vonazt til að öðlast,
hleyp ég niður stigann. En þá tek