Menntskælingur - 01.10.1948, Qupperneq 13

MENNTSKÆLINGUR
13
Hræðilegur atburður.
Smásaga.
Það var dimm haustnótt. Austan-
næðingurinn gnauðaði venju frem-
ur hátt við bæjarburstina. Eg svaf
vasrt inni í fleti mínu, sem stóð við
fremra þil baðstofunnar. Skyndi-
lega var þrifið í mig og ég vakinn
með þeirn orðum, að eldur hefði
læstst um hlóðaeldhúsið, hús það,
sem stóð næst baðstofunni.
Þessi fregn skelfdi mig ákaflega.
Eg þaut _fram úr rúminu, klæddi
rnig í buxur og skó. Lífinu varð ég
fvrst að biarga. Kaus ég því
skemmstu leJðina út með því að
brióta gluggann yfir rúminu og
forða mér þannig á brott. Þegar ég
var í bann veginn að klifra niður
baðstofnvegginn, féll blutur nokk-
ur í höfuð mér, svo að kvað við.
Þetta var næturgagnið hennar Bínu
gömlu. Hún bió updí á kvistinum
og leitaðist nú við að bjarga búslóð
sinni. Hún lét skynsemina ráða,
kerlingin, annað dugði nú ekki.
Frammi á blaðinu var allt á
fievgiferð. Pabbi og Jón vinnumað-
ur kepptust við að bjarga því verð-
mætasta, því að för eldsins varð
eigi heft. Fremri stafn baðstofunn-
ar var nú brunninn að hálfu leyti.
Eg varð einnig að rækja skyldu
mína. Réðst ég því til inngöngu í
búrið og kom að vörmu spori aft-
ur með kolarekuna og eldskörung-
inn, því að þessir hlutir urðu fyrst
a vegi mínurn.
Þegar Jón vinnumaður kom auga
á þetta, varpaði hann mér flötum
og spurði, hvort ég væri vitlaus.
Ilræddur og reiður stóð ég upp, en
ekki gafst mér tími til að hefna
harma minna þegar í stað, en það
skyldi gjört síðar. Hvað átti ég að
gjöra? Það brakaði í göngunum,
þakið gat fallið inn, bvenær, sem
\era skyldi. Að vísu hlupu full-
orðnu karlmennirnir þarna út og
inn, en satt að segja brast mig al-
gjörlega kjark til slíks. Nú kom ég
auga á vatnsskjólu skammt frá mér.
Illjóp ég þegar suður í bæjarlæk-
inn og kom að vörmu spori aftur
með hana, fleytifulla af vatni. Þótt-
ist ég nú maður, þegar ég skvetti
vatninu inn í göngin.
Til allrar óharningju var Björn
gamli rétt í þessu að staulast út, og
fór því vatnið beint framan í andlit
hans. Eg kaus að forða mér, en
karlinn geystist út og barði hækj-
unni bölvandi í jörðina.
Hitinn frá eldinum var óþolandi
cg magnaðist æ. Því, sem bjargað
hafði verið, var nú komið fyrir í
Iiæfilegri fjarlægð frá bálinu.
Fjósþakið var alelda, hafði eng-
inn munað eftir kúnum ennþá. Eg
brá því við og hljóp áleiðis til fjóss-