Framtíðin - 01.10.1908, Side 3

FRAMTIÐIN.
115
vildi ekki að þeir héldu það uni
sig.“
Nomii fór að hugsa um þetta..
Ilann hélt að það gæti verið eitt-
Iivað satt í þessu, sern litla frænka
hans sagði.
---o---
Oþveginn prins.
Það er til saga ein frá Rússlandi
uin lítinn óþveginn prins. Hvenær
hún gerðist er ókunnugt.
Faðir lians var keisara-efni, og
stjórnaði liúsi sínu mjög skynsam-
lega, eins og keisara-efni á að
gera. Einu sinni kom heimilis-
kennari barnanna til hans og
sagði:
„Yðar hátign! Jeg verð að kvarta
yfir litla prinsinum við yður. Hvað
á að gera við hann ? Hann vill ekki
láta þvo sér í framan á morgn-
ana.‘ ‘
„Rétt er nú það“—sagði keisara-
efnið, og var hinn rólegasti. „Við
skulum laga þetta. Látið hann vera
óþveginn.‘ ‘
Nú er það siður, að allir hallar-
verðirnir eiga að heilsa öllu keis-
ára-fólkinu, bæði börnum og full-
orðnum , þegar einhver af því
gengur fram hjá.
Næsta dag eftir að þetta hafði
komið fyrir gekk litli prinsinn út
með kennara sínum sér til skemt-
unar. Þegar þeir gengu fram hjá
fyrsta varðklefanum, þar sem her-
tvgjaður hermaður stóð ægilegur á
að líta, þá lést hann ekki sjá prins-
inn. og heilsar því ekki.
Prinsinn, sem vanur var því, að
honum væri sýnd sú virðing, tók
sér þetta til, en sagði þó ekkert.
Þeir gengii svo fram hjá öðrum
verði, og fór á sömu leið. Hann
heilsaði ekki prinsinum. En nú
þótti prinsinum, og spurði kennara
sinn, hvernig á þessu stæði. Hann
svaraði engu, en liélt áfram. Og
þannig gengu þeir frani hjá hverj-
um hermanninum á fætur öðrum,
án þess nokkur þeirra kannaðist
við prinsinn. Og þegar liann kom
lieim aftur, var liann orðinn æfur
lít af allri óvirðing þeirri, sem hon-
um hafði verið sýnd, og þýtur inn
til föður síns og kallar með á-
fergju:
„Pabbi! pabbi! Þú verður að
berja alla verðina. Enginn þeirra
heilsar mér, þegar jeg geng fram
hjá þeim.“
„Einmitt það, sonur minn!“ —
sagði faðir lians. „Þeir gera rétt í
því. ITermenn, sem lireinir eru,
liéilsa aldrei óþvegnum prinsum.“
Upp frá því tók drengurinn bað
ó hverjum degi.
-----o-----
Cyrus Field og sæsíminn.
f síöastliönum Ágústmánuöi voru liöin
fimtíu ár frá ’því sæsíminn var lagöur yf-
ir Atlanshaí. Menn hafa því vcri'ö aö
rifja upp fyrir sér söguna um Cyrus Ficld
og þrettán ára látlausa baráttu hans fyrir
framkvæmd þcss stórvirkis, cr var hug-
sjón lifs hans. Stórvirki þetta kom í huga
hans eins og innblástur frá himnum áriö
1853. Hann ákvaö iþegar aö verja til þess
öllu lífi sínu og öllurn fjármunum sínum.
Stjórnin vildi i fyrstu ekkert liðsinna hon-
um og fáir fcngust til aö trúa því, aö fyr-
irtækið gæti hepnast. Eftir langt striö og
rerinn tilkostnaö tókst Field þó loks aö
stofna félag og fá stjórnarstyrk til að
byrja fyrirtækið. Fjögur herskip, tvö frá
Bandaríkjunum og tvö frá Englandi, lögðu
nú út á hafið hlaðin hinum þunga þræði.
f sex sólarhringa var þráðurinn rakinn og
lagður á mararbotni. Alt í einu kom þá
snurða á þráðinn vegna skeytingarleysis