Framtíðin - 01.10.1908, Qupperneq 5

F R A M T 1 Ð I N.
117
„Faðir ekkna og nuinaðarleysingja niun
gera sitt“; um þessi orð var hún að hugsa
á heimleiðinni, og um iþessi orð ritningar-
innar, er prestur hafði haft í ræðu sinni:
,,í hógværð og trausti skal styrkur yðar
fólginn vera.“
Á meðan á guðsþjónustunni stóð, hafði
maður einn vel cfnaður tekið eftir því, að
hún var hrygg í liuga, og spurst fyrir um
tilefni til þess. Sama kveldið sat hún með
hörnum sínum við ljós og leitaði huggun-
ar í guðs orði og einsetti sér að reyna til
með aðstoð drottins að bæta úr tjóni sínu
meö iðjusemi. „Við skulum ala upp eina
geit,“ mælti hún, „verið getur að við eign-
umst einhvern tíma kú aftur." í sömu
svipan var harið liægt að dýrum; maður
einn gekk inn og mælti: „Góður kunn-
ingi yðar sendir yður kú þessa og sekki,
með kærri kveðju sinni,“ og að Iþví mæltu
gekk hann aftur á hurt
Fyrir utan húsið stóð kýr bundin, og
var talsvert fegri en sú, er ekkjan hafði
mist. Börnin leiddu kúna inn í fjósið, og
voru næsta glöð; kornsekkina báru þau
inn i kofann, og þó voru þeir æðiþungir
fvrir Iþau; cn tnóðir þeirra ' tárfeldi af
gleði.
Næsta dag kont maður sá, sem þegar
var getið, til ekkjunnar; hann var sjálfs-
eignarbóndi. Hann mælti til hennar: „I
gær fórnuðuð þér guði tárum yðar, og
nú hefur hann huggað yður. Jeg hef
lengi skuldað drotni þakklætisfórn fyrir
hina miklu blessun, er hann hefur látið
mér hlotnast. Takið þér (þá á móti því,
sem jeg færði yður, sem væri það skuld,
er jcg greiði yður. Jeg þakka drotni fyr-
ir, að hann skaut mér þv: í brjóst að
hjálpa yður.“
Eftir liandr. Halld. K. Friðrikssonar..
Hún móðir þín.
Ungi maður ! ef þú átt móður á lífi, þá
áttu að elska hana og gera alt, sent í valdi
þínu stcndur, til Iþcss aö elliárin hennar
veröi henrii sem friðsælust og best. Þér
er ekki unt að vita, hvað mikið hún hefur
orðið að þola og leggja í sölurnar þín
vegna. Hvítu þræðirnir í hári hennar
konm Iþá, er hún í sálar-angist sinni kraup
með beygðu höfði við vöggu iþína, Þú
færð aldrei skilið, livað hún tók út, iþegar
hún nætur og daga vakti yfir þér veikum,
og horfði á þig kvíðandi og óttafull; eða
Ibegar hún liélt þér upp að brjóstinu á sér
og bað guð að frelsa þig frá dauðanum
með bæn eins heitri og innilegri og móður-
inni einni er unt að biðja.
Hvað hjarta hennar gladdist og fyltist
þakklæti til guðs, þegar hætta dauðans var
um garð gengin og lífi drengsins hennar
litla var borgið. Hvílík umönnun og
viðkvæmni og sjálfsfórn sýndi hún ekki,
þegar hún hjúkraði |þér og annaðist um
þig á æskuárum þínum! Alt var hún
reiðubúin að leggja í sölurnar þín vegna.
Nú er útlit hennar orðið annað. Byrð-
arnar, sem hún bar fyrir Iþig, þrautirnar,
sem hún þoldi þín vegna, og tímans tönn
— alt þetta hefur breytt henni hið ytra.
En kærleikur hennar til þin er óbreyttur.
Tíminn hefur lagt snjóhvíta hárið um
enni hennar og vanga. Hann hefur rnark-
aö kinnar hennar rákunum djúpu. En er
ekki samt sem áður svipurinn hennar enn
blíðasti og fallegasti svipurinn? Eru ckki
varirnar hennar, sem kyst hafa þig heit-
ustu kossunum, enn þá heitustu og fall-
egustu varirnar, sem til eru í heiminum?
Að vísu er kontin móða yfir augu lienn-
ar; en úr þeirn ljómar þó móður-ástin
helga, sem aldrei kólnar.
Enn þá er hún iþín gamla, elsku mamma
þín. Dagar hennar cru bráðurn táldir.
Máttur hennar er að þrotum kominn; cn
.samt sent áður myndi hún gera meira
fyrir þig, en nokkur önnur sál, til þess að
frelsa þig frá ógæfu.
Hvað djúpt, sem þú sekkur, og í hvað
mikla fyrirlitning sem þú lendir, þá vill
hún þó koma til þín og vera hjá þér. Þótt
allir snúi við Iþér bakinu og enginn vilji
að þú komir nærri sér, þá snýr hún sér'
ekki undan og ckki er hún hrædd um að
hún óhreinkist, þótt hún faðmi þig að sér,
strjúki hárið á Iþér og kyssi þig. Ástin
hennar mömmu þinnar er ímynd kærleika
guðs.
Elskaðu hana og gerðu síðustu stundir
hcnnar sem bjartastar með því að vera
eins góður við hana og þér er unt.
Lausl. þýtt af J. G. J..