Jólatíðindin - 24.12.1924, Blaðsíða 5

.1 OL ABLADIÐ
5
Presturinn.
Æfiatvik frá íslandi.
Eftir Ensajn Kristian Johnsen,
Kisu langar í jólamatinn hans Káts, en bara að hann vakni nú ekki.
Eg sat alveg' gegnt hinnm stóra, sterkbygöa presti. A ið töhiðuiii
mi andlega reynslu. Það var algerlega kyrt í lierbergiim — kl. var
> ;iö nóttu til — en stundirnar liðu óðfluga; Jeg sagði lionum, að
m tíð, sem jeg hefði þ.jónað Guði, hefði hann anðgað mig hverri
•eynslunni eftir aðra. — ITann hlustaði á mig með athygli.
llið þrjóska og harða í andlitsdráttum hans livarf smátt og smátt,
>g andlitiö fékk á sig dreymandi svip, meöan hann virti mig fyrir sér.
— Eg þagði. — Eg fann, að hann ha.fði frá einliverju að segja. en
>að var erfitt að fá það fram.
„Eg átti margar andlegar reynslur, þegar jeg var stúdent," sagði
íann. ,, Eg ma.n sérstaklega eftir stórri, evangeliskiú sanikomu, sem
íaltlin var í N'oivgi. Frægur amerískur prédikari liafði talað; nú
ittum við aö enda samkomuna meö bæn. Allur söfnuðurinn féll á kné.
□segjanleg gleðitilfinning! \'ér urðum í sannleika varir við vængja-
byt andans. — Eg bað og grét og það var heitasta ósk mín, að eg
misti aldrei þá fyilingu andans, sem eg varð aðnjótandi á þessu
lugnabliki.
Sáðan varð eg prestur — stóð einn — án safnaöarfélaga — án
þess að vera skilinn a£ þeim mönnum, sem eg átti að vera salna-
hirðir fyrir. Alt varð svo dautt fyrir m:ér, og þegar eg bað Guð á
sunnudögunum, að láta augHt sitt lýsa yfir söfnuðinum, þá fann
eg, að þaö var mikiö djúp inilli mín og Guðs. Oft og iðulega óskaði
eg, að eg væri komiim á ..ummyndunarfjallið' ‘, en það varð mér of
erfitt að finna wginn upp þangað. — Eg gleymdi að biðja tun „kraft
af hæðum“.
Nú, þetta indæla kvöld, finst mér, að jeg lieyri himinkluMmrnar
óma — og nú vil eg gera eins og þér, er þér feröist hér um — láta
náttúruna vera ba-naherbergi mitt#og einveruna liinar luktu dyr. Eg
trúi, aö Guð vilji þá gefa mér aðra hvítasunnusldrn.
Þegar eg var vígður til prests, lagði prófasturinn út af 2. Tím.
4, 2: „Prédika orðið, gef þig að því, í tíma, í ótima; vanda um, ávíta,
ámiim með öllu langlyndi og fra‘ðslu!“ Glötuð, glötuð — þau ár, sem
liðu! Eg hefi þreytt sjálfan mig á því, að skrifa innihaldslausar og
•andlausar ræður. Og fólkið, sem eg talaði yfir? .Tá. liafi ]>að fundið
þann veg, sem það á að ganga, þá er það ekki með hjálp prestsins."
Þá nótt sváf presturinn ekbert. Ilann leitaði hjálpar að ofan
— hann bað. Lof sé Guði!
Daginn eftir áttum við að skilja; hann ]>rýsti hönd niína inni-
iega, þegar eg yfirgaf Jiann — við áttum eríitt meö að tala sanian;
2n eg lield, að við höfuni búðir .fundið, að þeir strengir, sem sam-
•tengja Guðs fólk, nmndu aldi'ei' bresta okkar í milli. Eg þori aö
seg.ja hughraustur, að við muniun „kappko&ta að varðveita einingu
■andans í bandi friðarins.“ (Ef. 4, 2).
SÍITIÍ 43.
Pósthólf 52,
Gesta- og sjómannaheimili
lijdlpræðishersins
fiankagötu 4.
ísafirði.
DörBir G. lfinssDD, inUfi
Nljógötu 7. Isaffirði.
Mælir með sinum ágætu Sement-steypu-steinum til als-
konar bygginga. Þó einkanlega í öll skilrúm og reykháfa.
Steypir aementsplötur í gangstéttir, gólf og tröppur. Allar stærðir.
Einnig girðingarstaura.
Ifönduð vinna! Fljót affgreiðsla!
Verzlun
S. Jóhannesðóttur
ísafirði
Hefir ávalt það sem þér þurfið af
fatnaði og álnavöru fyrir þaö verð,
sem yður lfkar.
Nýjar vörur koma með hverri ferð.
10 prósent afsláttur frá 3. ðesem-
ber til jóla.
Allir kunnugir kaupa í
Soffíu búð.
Ef þið viljið fá verulega gott
Gerhveiti
Þá kaupið þriggja punda
pokana í
Kaupfélaginu.
Líftryggingarfélagið
Andvaka
veitir yður hagfeldar og
ábyggilegar liftryggingar.
Tryggið dýrmætustu eign
yðar: Btarfsþrekið og lífið.
Umboðsmaður á ísafirði.
Kr, GuQmGndssDD.
»Vi /.
• ^ A
Ávalt til reiðu allar nauðsynjar fyrir ferðamenn.
‘Lestrar- og skrifatofa til afnota fyrir hvern aem er.
— Ókeypis bréfsefni. — FleBtöll blöð landsins, og
vón á fleirum er stuudix líða.
ðgæt kaffistofa. Qóðar veitingar.
lierbergi
til lcngri og skcmri tíma.
Þósthólf 52. ' Sími 43.

Á elðhúsveggnum.
Einu sinni var líknarsystir feng-
in til að vaka lijá fátæklingi sjúk-
um; vildi iiann ekki, þrátt fyrir all-
ar þjáningar, sem liaim haföi otðið
að- þola, heyra Guðs orð. Kona hans
var guðlirædd og bað oft íyrir
manni sínum í einriuni:
„Ó, að hann mætti veita viðtöktt
eilífu lífi í Jesú Kristi!“ En bænir
hennar virtust árangurslausar.
Á jólunum keypti hún „H!erópið“
og hafði af því milda huggun.
Þegar leið að nýári, fór hún
að hafa Tlerópiö í eldhúshyllurnar
sínar, og nokkru síðar festi hún það
á eldhúsvegginn rjett hjá „vaskin-
nm“, til að bæta upp slæma máln-
ingu á veggnum. Nú vildi svo til
að á þessari Iléróps-síðu var prent-
að með feitu let.ri:
„Trúðu á Guð!“
Alaður hennar ]>jáðist af sykur-
sýki og drakk mikiö af vatni. Þeg-
ar hann stóð við krananh, rak hann
augun í orðin:
Trúðu á GiuS!
Og þessi orð frá eldhúsveggnum
komu í liuga hans á löngum and-
vökunóttmn.
Drottinn hafði byrjað sitt verlt í
hjarta Itáns. Og einn sintii hrópaði
b.ann: „Kona, taktu biblíuna og
lestu í lienni.“ Og það var lesið og
beðiö, og illir andar reknir burt úr
lmsinu, Jesús Kristur kom og tók
sér bústað í kjarta hins sjúka
manns.
„Um páskana,“ sagði líknarsyst-
irin ennfreumr, „lagðist maðurinn
aftur. Eg kom þá til hans, en ekki
til aö vaka yfir honum, en þá fann
eg, að þessi liarðsvíraði maður, og
guðsafneitari, vitnaði nú svo sæll
og glaður um lijálpræöiskraft Guðs.
Snemrna í mars dó liann og engl-
arnir báru hina þreyttn en hólpriu
sál burt úr duftsins hreysi, heim í
dýrðina hjá Guði.“
IststtlF irí lustup-i
Það er ávalt betra að láta fæt-
uma ganga en munninn hlaupa
Leiktu þér ekki að villiketti.
Köttur spyr ekki eftir hrísgrjón-
um; mýs vill hann fá. ■—
Loforð er skuld ógoldin.
Vhið er veröi betra.
Bétti einhver fram höndina eftir
einhverju, þá er skamt til þees, a®
liann grípi það.
Geðjist þér ekki aö einltverjmn,
þá skalt. þú geðjast honnm.
Heimurinn er ófrjósamt tré. Mað-
ur, leitaöu eklri á náðir hans.