Ljós og sannleikur - 01.01.1920, Síða 6

86
Ljós og sannleikur
Guðsþjónustan þín.
Maður nokkur hafSi þann siS að segja viS
konu sína á hverjum sunnudagsmorgni, þegar
kirkjuklukkurnar hringdu: „Far þú til kirkju
og biö þú fyrir okkur báðum.“ Konan var eink-
ar trúrækin og var þaö hiö mesta hrygöarefni
aö fara sífelt ein síns li'ös; henni féll það þungt,
aö þau skyldu eigi vera samhuga í svo mikils-
varSandi máli, en hún gat hvorki meS bænum
sinum né áminningum haft nein áhrif til batn-
aSar á þennan hugsunarhátt mannsins síns. Svo
fór hún alein til kirkju sunnudag eftir sunnu-
dag og bað fyrir þeim báöum.
Svoa liðu mörg ár. Þá bar svo til einu sinni,
a'ð manninn liennar dreymdi draum. Honum
jjótti hann vera dáinn og konan hans líka, og
svo stóöu þau bæði og biöu fyrir utan dyr himna-
ríkis. Loksins kom Pétur postuli og lauk upp
hliðinu og hleypti konunni inn, og sagöi um
leitS: „Þú mátt ganga inn fyrir ykkur bæöi.“
SiSan var dyrunum lokað og maöurinn varð að
híma úti fyrir fullur örvæntingar.
Næsta sunnudag eftir fór maðurinn með konu
sinni til kirkjunnar. Og upp frá því tók að birta
yfir sálu hans; nú lá vegurinn til Guðs og frels-
arans opinn fyrir honum. Nú vildi hann á hverj-
um einasta sunnudegi njóta þessarar sælu gleði,
sem hann var nú búinn aö kynnast. Nú skildi
hann konu sína og þakkaöi Guöi fyrir, aö hann
heföi leitt sig til hans meö drauminum.
Sá, sem aldrei ratar til kirkju í þessu lífi, má
auövitaö vera viö því búinn, að dyrum himna-
ríkis veröi lokaö fyrir honum. Sá, sem aldrei
skeytir neitt um Guö, í þessu lífi, þarf eigi þess
aö vænta, aö Guð muni skeyta um hann í eilífð-
inni. Leitaöu því Drottins meö allri kostgæfni,
meðan þú dvelur hér á jöröu. Ef þú finnur hann,
þá sleppir hann þér ekki; þá veröur hann þinn
skjöldur og sól um tíma og eilífð. —
Klukkan slær, tíminn líöur, eilíföin fer í hönd.
Notum því timann dýrmæta og þjónum Drotni
í allri kostgæfni; þá komumst vér áreiðanlega
beim.
Dæmisaga handa börnum.
Þegar Guð skapaöi fuglana í öndverðu, þá
voru þeir allir raddlausir. Þá bauö Guö einum
hvíta englinum sínum að fara niður til jaröar og
kenna fuglunum að syngja, kenna þeim að lofa
skapara sinn, eins og góöu englarnir gera þaö
á himnum.
Engillinn geröi, sem Guö bauð honum. Hann
stefndi íuglunum saman, og nú hófst kenslan.
Fljótt kom þaö í ljós, að fuglarnir voru ekki all-
ir jafn næmir. Sumir voru fjarska fljótir að læra
og sungu brátt jafn vel og kennarinn, aðrir voru
afarseinir og sífelt hjáróma. Þvi eítirtektarsam-
ari sem fuglarnir voru, ])ví fljótari voru þeir
aö ná hreinu og réttu hljóði; en ef þeir tóku
illa eftir eða hlustuöu ekki á engilinn, heldur
á hina fuglana eða gláptu út í bláinn, eöa á
i'ðgræna, blómskrýdda jöröina, þá lærðu þeir
annaöhvort ekkert eða sungu alt skakt.
í þessari sögu er fólginn guðlegur sannleikur.
Þið muniö eftir því, að Jesús sjáífur kendi oft
í svipuðum dæmisögum.
Guð vildi kenna litlu fuglunum að syngja,
til þess þeir gætu lofað hann. Söngurinn var því
betri, sem hann var skærari og hærri.
Guö vill kenna litlu börnunum að syngja,
kenna þeim aö tala og breyta svo, að hann geti
haft gleði af þeim. En það geta þau ekki lært,
nema þau hlusti á raustina hans, en raustin hans
er o r ð i ð hans. Þvi betur sem þau taka eftir
raustinni hans, þvi betur getur hann kent þeim
aö syngja, ]>ví likari geta þau orðið honum. —
Jesús er raust Guðs; hann er orðið hans;
hann talar til ykkar í biblíunni, Guðs heilögu
bók og i hverjum fögrum sálmi og versi, sem
pabbi og mamma kenna ykkur.Á raustu Jesúeiga
börnin að hlusta, henni eiga þau að hlýða, ef þau
vilja verða sæl og glöð. Þið munið, að Jesú söng
sjálfur lofsöng með lærisveinum sínum. Enginn
liefir sungið eins og hann á himni né jörðu.
En ef börnin gleyma að hlusta á það,
sem Jesú segir og syngur, og hafa í þess stað
allan hugann á leikföngunum sínum eða á öðr-
um börnum, þá fer alveg eins fyrir þeim og
litlu ftiglunum í sögunni. Þá læra þau alls ekki
að syrigja, ])á læra þau alls ekki að tala og
hegða sér svo, að Guð hafi gleði af þeim, eins