Kári - 10.09.1918, Blaðsíða 4

12
K Á R I
njóta þeir aðstoðar sprenglærðra lögfræð-
inga, sem unnið hafa eið að þvi að fara
hvorki með nje aðstoða við rangan mál-
stað og þar að auki eru skipaðir í trún-
aðarstöður í þjóðfjelaginu eins og t. d.
skipaður yfxrrjettarmálaflutningsmaður við
hinn kngl. ísl. landsyfirrjett, Oddur Gísla-
son. Dómarar eins og t. d. Eiríkur Ein-
ai'sson, fyrverandi sýslumaður i Árnessýslu,
dæma það, að þeir, sem skuldbinda sig á
þann hátt skuli alls ekki vera bundnir við
skuldbindingar sínar, en aftur á móti skuli
þeir, sem grunur ljeki á að vissu eitthvað
um slíkar skuldbindingar, taiarlaust vei'ða
settir undir sakamálsrannsókn og settir »í
steininn«, ef þvi yrði við komið. Og yfxr-
íjelturinn? Hrn! Ja, hann bai'a sektar þá,
sem eru svo ósvífnir að segja að það sje
ekki í'jett, sem undii’ski’ifandinn, yfiri'jettai’-
málaflutningsmaðurinn og dómaiinn hafa
gert. Og almenningur ber sjer á bi'jóst,
veifar dómi yfin'jettai'ins, bendir á þá sem
eru slíkir heimskingjar, asnar og illmenni
að dirfast að finna að þvi sem þessir
•Sívalinkmmu sœmdarmenria hafa gert og
hrópar: »Sjáið manninn!! Hjerna hafið þið
vottorðið um hver hann er!« En engum
hugkvæmist svo mikið sem að grenslast
eftir málavöxtum og því síður að athuga
hvort þessir skynskiftingar, sem eru svo
bíræfnir að andæfa »trúnaðannönnum þjóð-
fjelagsins«, hafi nokkura afsökun því að
ekki getur komið lil mála að þeir hafi rjett
fgrir sjer. Svona er nú hugsunarhátturinn
hjá hinni sjálfstœdu, frelsisfreijðandi, full-
valda íslensku þjóð á því herrans ári 1918.
Og hann á ekki rætur hjá íslenskri alþýðu,
en er kominn ofan frá hinum lærðu, svo
nefndum betri mönnum og hefir loslið
drepi heilbrigðan hugsunarhátt almennings
því að »hvað höfðingjarnir hafast að, hinir
ætla sjer leyfist það«. Og einmitt þessi
hugsunarháttur lýsir sjer með öllum sín-
um einkennum í ritsmíðum Jónasar frá
Hriflu, sem áður er áminst, og jeg* tel það
sjálfgefið, að »Skinfaxi« undir ritstjórn hans
hafi átt mikinn þátt í því að innræta hinni
uppvaxandi kynslóð þá spillingu, sem nú
hefir gi’ómtekið svo mai'ga annars góða
drengi. Erasmus Gíslason.
Á g’ötunni.
A. : Hæ-æ-anna-hó! Og Jóakirn út í Ba-
býlon! Sá frjáls . . .
B. : Ex'tu vitlaus, maður, að láta sjá þig
svona blind-þreifandi á gölunni um liá-
bjartan daginn . . ?
A. : Ileyi’ðu nú, greyið mitt; jeg er ekki
blind-þreifandi, greyið mitt! I5ú heldur að
jeg sje l'ullur, greyið nxitt . . .
B. : Ög jeg held að þurfi eklcert að halda
um það . . .
A. : Ó-nei, jeg hef nú verið »gutti« í 10
ár, greyið mitt, og hef ekki smakkað dropa.
B. : Ef þii ert ekki fullur, ertu oi'ðinn
vitlaus að . . .
A. : Hæ-ó; Jó-ó. Vitlaus, segirðu. Heyrðu
nú, greyið mitt. Þú ert . . . Jeg skal segja
þjer. Jeg kem beint fi'á læknirnum. Já,
blessaður karlinn minn, hann hefir aldrei
gefið mjer i nefið fyr; en . . .
B. : Nú, það er svona. Ja, vertu nú sæll,
Jón minn.
A..- Heyrðu, heyrðu hjerna. Jeg hef svo-
litið í . . . og farðu til . . . i3ó deyi aðrir
dá..........
Skammkell: Skarri er það spretturinn á
þjei'. Hvaðan kemurðu?
Flosi: Jeg kem frá lionurn Oddi og . . .
Skammkcll: ’onum Oddi He . . ?
Flosi: Nú, ’onum Oddi sem allir þekkja!
Skammkell: Nú, bílstjói'an . . .
Flosi: Nei, ónei. Hann er nú, ja, hvað
er það kallað, overres-sagföxir . . .
Skammkell: Nú, ’onum Oddi Gíslasyni.
Hvað, fór hann ekki með Botniu?
Flosi: Ne-ei. Hann ætlar ekki fyr en