Ljósvakinn - 01.01.1924, Síða 7

LJÓSVAKINN
7
Einka-athvarfið.
Þegar vér treystum Guði algerlega og
reiðum oss á Jesú sem friðþægjara og
frelsara, sem fyrirgefur synd, pá munum
vér öðlast alla pá lijálp, sem vér getum
óskað eftir. Enginn skyldi líta til sjálfs
sín, eins og hann hefði vald til að frelsa
sig sjálfur.
Jesús dó fyrir oss, vegna pess að vér
gátum ekki sjálfir frelsað oss. Hann er
vor von, vor helgun og vort réttlæti.
Pegar vér athugum vort synduga ástand,
eigum vér ekki að verða hnglausir og
óttast að vér höfum engan frelsara eða
að hann hugsi ekki i miskunnsemi til
vor. Einmitt nú býður hann oss að koma
til sin í voru hjálparlausa ástandi og öðl-
ast frelsi.
Margir eru ófúsir á að taka á móti
Kristi, pangað til allur leyndardómur
frelsunar-áformsins hefir verið útskýrður
fyrir peim. Peir hliðra sér hjá að nota
augu trúarinnar, enda pótt peir viti að
púsundir manna hafi séð og reynt ár
angurinn af að horfa til kross Krists.
Margir ganga á heimspekilegum villugöt-
um og leita að undirstöðu og sönnunum,
sem peir aldrei munu finna svo lengi sem
peir liafna peim sönnunum, sem Guði
hefir póknast að gefa peim. Þeir vilja
ekki ganga í pvi ljósi, sem kemur frá
sólu réttlætisins, fyr en ástæðurnar fyrir
pví að pað lýsir hafa verið útskýrðar
fyrir peim. Peir, sem halda áfram að
framganga með pessum hætti, munu al-
drei komast til pckkingar á sannleikan-
um. Guð mun aldrei sjá svo um, að ekki
sé unt að efast. Hann gefur nógar sann-
anir til pess að byggja trúna á, og taki
maður pær ekki gildar, pá er sálín ofur-
seld myrkrinu. Pað sem oss ber að gera,
er að líta til og sjá, og trúarsjónin mun
gefa oss líf. E. G. W.
KrÍNtniboðs-liUirreldii. Kristni-
boðssagan getur skýrt oss frá pví, að pegar
hinir fyrstu kristniboðar komu til eyjarinn-
ar Nive, voru peir myrtir og etnir af ibúun-
um. Aðrir fóru pangað á eftir peim, og pað
fór á sömu leið fyrir peim. Siðan fór einn,
sem hafði verið heiðingi, einsamall af stað.
Hann synti í land frá skipinu með Bibliuna
á liöfðinu. Hann bað um að mega segja
peim dálitla sögu áður en peir dræpu hann
og ætu. Sagan var um Jesú, og með pvi
að pá langaði til að heyra meira, lofuðu
peir honum að lifa. Tveimur árum seinna
voru peir allir orðnir kristnir, Og síðar,
pegar nokkrir úr peirra eigin hóp fóru af
stað til annarar eyjar til pess að flytja fólk-
inu par fagnaðarhoðskapinn, og pað hafði
spurst, að peir hefðu verið myrtir og etnir,
pá voru 20 aðrir í söfnuðinum eða peirra
flokki, sem voru> reiðubúnir til að taka sig
upp pangað og deyja, ef svo pyrfti að vera,
bara ef peir gætu leitt pá sem eftir voru og
stóðu á móti, til Jesú.
Vísindin og Guðs orð. Höfundur
einn hefir með eftirfarandi orðum bent á
mismuninn milli vísindanna og Guðs orðs
til hjálpar mannkyninu í hinni miklu pörf
pess: wVísindin gagna ekki sjúku sinni, Pau
hafa ekkert pað, sem geti uppleyst sorgina
í tár. Pau hafa engan pann kraft, sem megni
að tnka burtu byrði hjartans. Pau geta ekki
boðið pað ljós, sem geti lýst gegnum skugga
dauðans. Pau geta ekki visað veginn að dyr-
um lífsins. Pau standa með fræðivit sitt og
ímyndanir og sjá alla sina vizku verða ein-
tóma heimsku að pví er snertir hina miklu
pögn og óendanleik, sem vér nefnum eilífð-
ina. Aftur á móti færir Guðs orð ljós, gleði
og von hinu harmprungna hjarta. Petta orð
hefir lifað og varað eftir peirra dag, sem hafa
hafnað pvi. Pað hefir sent sólgeisla vonar-
innar gegnum tár örvæntingarinnar og breytt
gráti næturinnar í fögnuð morgunsins. Pað
hefir látið sínar lífgandi raddir hljóma, peg-
ar allur heimurinn hefir verið i ósamræmi
og misklíð. Hlýddu á petta orð. Pað kallar
til pín með hinni hljómfegurstu og hrein-
ustu raust, sem pú hefir nokkru sinni heyrt.
Pað býður pér að koma til hens. sem segir:
»Komið til mín allir pér, sem erfiðlð og
punga eru hlaðnir, og ég mun veita yður hvíld«.
Um jai'ðjsUjálítanii í Japau er
pað sagt, að hann hafi áreiðanlega verið