Ljósvakinn - 01.02.1924, Side 3

LJÓSVAKINN
11
það er einmitt það, sem oss hættir svo
mjög við, í stað þess að lyfta hugan-
um upp til hans, sem hefir sagt: »Eg
mun alls ekki sleppa þér eigi heldur
yfirgefa þig«, Frelsarinn biður oss að
athuga blóm vallarins og fugla him-
insins og sjá þá umhyggju, sem Guð
ber fyrir öllu þessu og hann bætir við:
»Fyrst Guð nú skrýðir svo gras valiar-
ins, sem í dag stendur, en á morgun
verður í ofn kastað, skyldi hann þá
ekki miklu fremur klæða yður, þér
lítiltrúaðir. Segið því ekki áhyggjufullir:
Hvað eigum vér að eta? Hvað eigum
vér að drekka? eða! Hverju eigum vér
að klæðast? því að eftir öllu þessu
sækjast heiðingjarnir, og yðar himneski
faðir veit, að þér þarfnist alls þessa«.
Hvað eigum vér að segja um þetta? Ef
Guð er með oss, hver er þá á móti
oss? Hann, sem ekki þyrmdi sinum
eigin syni, heldur framseldi hann fyrir
oss alla, hví skyldi hann ekki líka gefa
oss alt með honum?«
í Guðs orði eru mörg dýrmæt fyrir-
heiti fyrir þá sem aðþrengdir eru. í
einum stað lesum vér þetta. »Sjá, sæll
er sá maður, er Guð hirtir, lítilsvirð
því eigi ögun hins almáttuga, því hann
særir en bindur um, hann slær en
hendur hans græða. Úr sex nauð-
um frelsar hann þig, og í hinni
sjöundu snertir þig ekkert ilt«. Job.
ö, 17, 19.
Mætir þú raunum í tímanlegum efn-
um, þá mundu, að þú átt vin, sem
bæði vill og getur hjálpað þér. »Því að
ekki höfum vér þann æðsta prest, er
eigi geti séð aumur á veikleika vorum,
heldur þann, sem freistað var á allan
hátt eins og vor«.
Vera má að þú spyrjir: Hversvegna
*tlur Guð slíkt viðgangast, hvers vegna
þarf eg að mæta slíku? Drottinn svarar
þessu sjálfur fyrir munn Esajasar spá-
manns: »Fyrir sakir míns nafns sefa
eg reiði mina og vegna lofs míns hefti
eg hana þér í vil, svo að eg uppræti
þig eigi. Sjá, eg hefi hreinsað þig, þó
eigi sem silfur, eg hefi reynt þig í
bræðsluofni hörmunganna. Mín vegna,
sjálfs mín vegna geri eg það — því að
hversu mjög er nafn mitt vanhelgað —
og dýrð mína gef eg eigi öðrum«. Es.
48, 9—11. Dýrð Drottins getur ekki
opinber orðið á neinum öðrum en þeim,
sem fyrir þrautir og móllæti hafa öðl-
ast það hugarfar, sem honum er þókn-
anlegt.
Brátt mun síðasta óveðrið skella á í
algleynringi, og þá munu þeir einir fá
staðist, sem hafa lært að hvíla í Guði.
Horfurnar voru dapurlegar fyrir Abra-
ham, þegar hann var að fara meö ís-
ak son sinn til Mórea, en bak við
raunamyrkrið beið hans margföld bless-
un. Guð hefir ákveðinn tilgang með því
mótlæti, sem hann sendir oss. Það, sem
heimurinn kann að telja hina mestu
óhamingju er mjög oft mesta hamingja.
Þegar hjörlu vor þjást af hrygð og óró-
semi, eigum vér að þrá gleðina og frið-
inn i Guði, þenna frið, sem yfirgengur
allan skilning.
Sérhver raunastund ætli að knýja oss
lil að leita athvarfs og hvíldar hjá
Guði, lijá honum er ekkert, sem kall-
ast tilviljun, á öllum stöðum getum vér
verið jafn öruggir og óhultir, sérhvert
tjón getur orðið oss að ábata. »Alt
verður þeim til góðs, sem Guð elska«.
0. B. Nic.