Ljósvakinn - 01.02.1924, Blaðsíða 7

LJÓSVAKINN
15
Hentugur nærfatnaður.
Ef vcr viljum viðhalda aesku-einkcnnum
vorum, ef vér viljum vera liraustir og stæll-
ir, hugdjarfir og lifsglaðir, skjótir í hrej'fing-
um og skjólir að hugsa, pá verðum vcr að
anda frá oss öllu gömlu, skcmdn, skaðlcgu,
já, ónauðsynlegu! anda því frá oss, ckki ein-
ungis gegnum lungun, heldur lika gegnum
húðina, gegnum þær miljónir af smá svita-
holum, sem þar eru. Þelta er eitt af þeim
skilyrðum, er úlheimlasl til þess að geta
verndað heilsuna, verið í góðu skapi og not-
ið lifsins.
Útgufunin um húðina eF daglega s/i 1, og
við erfiða vinnu helmingi meira. í þessari
útgufun eða svita eru ýmiskonar uppleyst
efni. Það er þvi mjög nauðsynlegt að nær-
fötin séu þannig, að þau laki fljólt við svit-
anum og séu íljót að losa sig við hann aft-
ur; því haldist hann kyr í fötunum, verður
hann, eins og valnið, góður hitaleiðari, og
tekur alt of mikinn hita frá líkamanum,
húðin veiklast og manninum verður mjög
hætt við ofkælingu.
Séu fötin of þétt, eða haldi of lcngi i sér
svitanum, eins og ullarföt vcnjulega gera,
vcrður liúðin að sitja með hin skaðlcgu
efni, og það sem vcrra er, við hitann og
hinn sífclda raka kemur gcrð, sem myndar
önnur enn skaðlcgri efni, sem lama vinnu-
þrekið og spilla heilsunni. Af þessari gerð
kcmur hin vonda lykt, er svitanum oft fylgir;
eftir þessu getum vér tekið, ef vér göngum
lengi með skóhlífar utan yfir stigvélunum,
svo útgufunin frá fótunum slöðvast.
Margir, sem gjarnir eru á að svitna og of-
kælast, hafa unnið hug á því með því að
nota hæfilega gisinn nærfatnað, svo húðin
geti starfað cðlilcga. Með því hafa þeir einn-
ig varið sig bæði gegn hráðum og langvar-
andi sjúkdómum, scm einungis geta bugað
líkamann þegar mótstöðuafl hans er lamað,
cn það er einmitt mjög oft lamað af ýmsum
eiturcfnum, scm eltki er hugsað nægilega
um að losa húðina við. Það er afar áríðandi
að fatnaðurinn, einkum nærfatnaðurinn, sé
ekki of þéltur.
lEkkert efni, er vér þckkjum, er cins hent-
ugt i nærfatnað eins og egyftsk hómull (Ma-
kosan), það sem unnið cr úr henni er hæfi-
lcga þélt og heldur ckki i sér rakanum, það
er þægilega hlýtt bæði sumar og vetur, sterkl
en ódýit, og þvæst belur cn flest annað.
Johanne Ottesen.
Hleyptu lii'íiltiimm inu. Guðs
orð er ræktunarafl. Það þrengir sér inn i af-
kima sálarinnar, það aðskilur og sameinar,
það dæmir og hreinsar og reisir við. Efna-
fræðingarnir tala um að sundra og aðskilja
og sefja saman aftur það, scm saman á af
frumefnum náttúrunnar. Slíkt hið sama gerir
Guðs orð í sálunni. Það ryður brautina
fyrir hið eilífa sæði, sem er Jesús Kristur.
í oss hýr starfsamur andi, það er sam-
vizka vor. Fyrst vekur Guðs andi hana, og
svo knýr hann hana til starfa.
Samvizkan tekur við orðinu og flytur sál-
unni það, það er eins og tvíeggjað sverð,
sem þrengir sér milli sálar og anda, liða-
móta og mergjar. Samvizkan og orðið ryðja
brautina, en lífssæðið, Jesús, fer með, og þar
sem samvizkan klýfur sundur, hreinsar, jafn-
ar og sléttar jarðveginn, þar tekur lífssæðið
sér hólfestu og byrjar að þroskast.
Lát Guðs orð fá mjúkan, ræktaðan jarð-
veg í sálu þinni. Lát þér framar öllu öðru
umhugað um, að hlúa að því. Upp af því
vaxa eilifðarblóm. Akur sálarinnar er það
dýrmælasta sáðlendi, sem lil er. Það er i
slikum ökrum, sem Drottinn segir að ávöxt-
urinn geli orðið þrítug-, sextug- eða hundr-
að-faldur. Það er hann, sem tclur; en vér
hleypum frjófgunaraflinu inn. Hleyptu þcss-
um lífgandi krafti orðsins inn i sálu þina á
hverjum degi.
Hvað liuiiii lærði al isí jöi-mui-
uiii. I.úter átti marga mótstöðumenn, sem
reyndu að hindra starf lians. Stundum ótt-
uðusl vinir hans, að hann mundi verða líf-
látinn og verk hans yrði þannig stöðvað. —
En sjálfur var hann glaður og hughraustur;
hann ótlaðist aldrei.
Dag einn var hann spurður að því af vini
sínum, scm bar hann mjög fyrir brjósti,
hvernig liann gæli verið svona öruggur og
rólegur. Hann svaraði: