Ljósvakinn - 01.03.1924, Side 7

LJÓ SVJAKINN
23
að ég mundi, et til vill, ekki segja neitt
er gæti stygt yður«.
»Hvað' getur það verið«, spurði frú
Lawrence aftur og varð skelkuð.
»Og það er nú einmitt þetta: þegar
eftir dagverð í gær, þá kom hingað
hermaður, til að fínna yður, og sagði
að hann hefði yður nokkrar fregnir að
færa af manni yðar«.
»Ó, hvað sagði hann?« hrópaði frú
Lawrence, öll uppvæg á augabragði.
»Segið þér mér það fljóttl Og hvert fór
hann? Kemur hann aftur? Var hann í
herdeild mannsins mins?
»Nú, þér megið nú ekki sleppa yður
um of«, sagði frú Brooks með hægð.
»Hermaðurinn hafði nú i rauninni mjög
fátt að segja. Hann er i sömu herdeild-
inni og maðurinn yðar var i og hann
var viðstaddur, þegar maðurinn yðar
týndist. En þar fyrir utan hafði hann
fatt að segja. Hann sagði bara undan
og ofan af að sinni, en kvaðst koma
til yðar klukkan hálf nfu í kvöld«.
Frú LawreDce fanst næsta stund enda-
laus. Ætlaði hermaðurinn nú aldrei að
koma aftur? Henni var jafn órótt, eins
og maðurinn bennar væri að koma.
Þegar klukkan var kortér i níu, þá
var barið að framdyrunum og var auð-
heyrt, að hermaður var að koma. Hon-
um var vísað inn í dagstofu frú Brooks.
Og er hann hafði sagt til nafns sins,
Dennis O. Bryan, þá fór hann aö segja
sögu sfna. Frú Lawrence virti hann
grant fyrir sér, og sá, að hann var þrek-
legur og vel vaxinn, og á að giska hálf-
fertugur að aldri, svipurinn ráðvandleg-
ur og hispurslaus, eins og á lrlendingi,
og eitt var einkennilegt — hann var
nær hvitur á hár.
»Vænt þótti mér um að eg hitti yður
þó að lokum, frú Lawrence«, sagði hanu,
og tók hjartanlega i hendina á báðum
frúnum, »af því að eg lofaði manni
yðar að ef eitthvað kæmi fyrir hann
þá mundi eg reyna, að fínna yður við
fyrsta tækifæri og segja yður upp alla
söguna. Ég hefi aldrei fengið orlof fyr
úr þjónustunni sfðan; en eg mundi bafa
komið miklu fyr til yðar, en það tók
nokkurn tfma fyrir mér að finna utaná-
skriftina til yðar, sem hann fékk mér.
En ég er nú samt kominn h>ngað og
ég bygg, að yður langi til að vita, hvað
ég hefi að segja.
»Jæja, ég og maðurinn yðar, komum
báðir í sama mund til hersins og svo
vildi til, að við urðum félagar og urð-
um góðir vinir. Hann var, auðvitað
miklu betur að sér en ég, en hann tók
ástfóstri við mig, og þar sem annar
okkar sást æ, var hinn að lfta.
En svo var oss sagt eitt kvöldið, að
daginn eftir mætti búast við hörðu á-
hlaupi. Ég man það svo vel. Maðurinn
yðar varð næsta alvarlegur í bragði og
sagði að það legðist i sig, að eitthvað
mundi henda sig daginn eflir. Hann bað
og las talsvert i bibliunni. Og þetta gaf
mér áminningu. Seint um kvöldið, reif
bann upp bfað úr biblíunni sinni, með
merktum texta á, og fékk mér það blað
til að fá yður, ef eitlhvað ilt skyldi að
hendi bera. Ég hefi það hérna«.
Að svo mæltu lauk hann upp vasa-
bókinni, tók út blaðið, og sömuleiðis
mynd af hr. Lawrence, sem tekin var
á Frakklandi og fékk þelta nú frú
Lawrense. Þegar hún var lengi búin að
virða fyrir sér myndina, þá leit hún á
blaðið. Á því var partur af Jesaja 42. og
43. kapitula og er hún leit á merkta
textann, þá varð hún fuli geðshræring-