Ljósvakinn - 01.11.1926, Síða 13

LJÖSVAKINN
57
máttug í allri einfeldninni, svo einföld í
öllum sínum mætti, svo auðskilin, svo vel
fallin til að gera lífið friðsamlegt, farsælt
og heilagt, að menn, sem ekki aðkyllast
kristindóminn, viðurkenna, að orð hans
séu hin viturlegustu orð, sem nokkru sinni
hafi töluð verið.
Mestu hugvitsmenn heimsins í skáldskap,
sönglist, málaralist og myndhögglist, hafa
varið öllu sínu hugviti til að boða dýrð
hans. Og þó var hásæti hans ekki annað
en krossinn.
Hugsjón mannliynsins.
Kristur er sú persóna, sem er fremst
allra í bókmentunum, mestur allra manna
í heimspekinni,
frumkennari í
guðfræðinni,
nauðsynin mikla
í trúarbrögðun-
um, og hjartan-
legasti vinur
hverjum einstök-
um manni, hon-
um er alt segj-
andi.
Krislur bygði
enga kirkju, ritaði enga bók, lét enga fé-
muni eftir sig, slofnaöi engan her, fór engar
herferðir til landvinninga, réö ekki fyrir
neinu landi, reisti engan minnisvarða, efndi
ekki til neinnar kaupsýslu, samt er jörðin
full af kirkjum honum til vegsemdar. og
þúsundir bóka á öllum tungumálum segja
frá honum. —
Kristur er sem insti kjarni eða miðdep-
ill veraldarsögunnar. Alt í sögunni bendir
fram og aftur til hans. Allar línur koma
saman í honum og ganga út frá lionum.
Þegar Jesús kom í heiminn, þá voru
Rómverjar hróðugir af hervaldi sínu og
Grikkir af sinni yfirburða speki. Gyðingar
skiftust í andstæða flokka og hötuðu kúg-
ara sína og allar aðrar þjóðir. Hver ofsa-
maðurinn hefði þar þótt líklegur til höfð-
ingja eða flokksforingja, hver svikarinn hefði
getað smjaðrað fyrir hvaða trúarflokki sem
var, með því að fletta ofan af göllum hinna
flokkanna eða þeir hefðu getað áunnið sér hylli
flokkanna með því að fyrirdæma kúgarana.
Kristur kemur þar á móti fram, sem
sjálfstæður kennari, vítti alla galla þeirra,
fyrirdæmdi alla flokkana, og gerði ekkert
til að afla sér hylli þjóðarinnar eða kúg-
ara hennar. Enginn gat gengið að þeim
kröfum hans, að þeir skyldu vera auð-
mjúkir og fúsir að fyrirgefa, elska óvini
sína og lifa svo að allar kynkvíslir, og
allir menn æltu að vera jafnir fyrir Guði; en
samt hélt hann kröfum sínum fram með
hinum mesta áhuga og þolgæði og ruddi
þeim til rúms.
En sá kraftur
sem með honum
bjó! Löggjafar-
vald Gyðinga og
rómverska keis-
aradæmið lögð-
ust á eitt á móli
honum, en gátu
ekki veitt hon-
um viðnám né
komið honum
fyrir fyr en verki hans var lokið. — En
hve hann var hreinn og syndlaus! Bók-
mentamennirnir hafa öldum, árþúsundum
saman verið að reyna að skapa fullkomnar
hugsjónir eða fyrirmyndir; en aldrei hafa
þeir getað hugsað sér neinn svo hreinan
og flekklausan, að ekkert hafi verið hægt
að finna honum til foráttu. Jesús bað:
»Faðir, (yrirgef þeim«, en hann bað aldrei
»fyrirgef mér«. Hann fullyrti, að hann
væri án syndar. En sú óskammfeilni, ef
það liefði ekki verið satt!
En hve hann var fullur kærleika! Hann
var vinur tollheimtumanna og bersyndugra.
Virðum hann fyrir oss seinast í pínunni,
húðstrýktan, hræktan, hæddan, svívirtan,
útskúfaðan, hataðan, negldan á krossinn,
sökum haturs leiðtoga Gyðinganna. En