Ljósvakinn - 01.11.1926, Side 15

LJÓSVAKINN
59
„Sjá éggevialla hlutinýja“.
Drollinn myndaði á sínum líma synd-
lausan heim handa manninum. Um þenn-
an heim sagði hann að hann væri »harla
góður«. Þar naut hinn nýskapaði maður
hinnar óviðjafnanlegu Paradísar-gleði í
nærveru Guðs, og þetta ástand varaði svo
lengi, sem maðurinn breylti eftir lögum
Guðs, eða réttara sagl svo lengi sem mað-
uiinn fullnægði skilyrðunum fyrir hamingju-
sömu ástandi. Pegar svo maðurinn hirti ekki
lengur um að uppfylla skilyrðin, þá fór fyrir
honum eins og þegar einhver skeytirekki um
lög hins mikla nátlúruríkis; slíkt skeytingar-
leysi gelur, eins og allir vita, enginn sýnt,
án þess að verða sjálfur að taka á móti af-
leiðingunum. Setji maöur sig upp á móti
hinum ófrávíkjanlegu reglum fyrir nolkun
rafmagnsins, getur maður fengið svo sterk-
an »straum« að hann getur hæglega orðið
manni að bana. Brjóti maður á móti hita-
lögmálinu, og slingi hendinni ofan f eilt-
hvað sem er mikið heitara en maður er
sjálfur, þá verður afleiðingin sú að vér fá-
um brunasár, sem vér getum ef til vill
ekki fengið grælt aftur, án þess að fá oss
viðeigandi smyrsl. (Hversu oft á það sér þá
ekki stað, að menn grípa til skaðlegra
meðala til þess aö lina sárustu þrautirnar).
Allir vita, að til þess að geta hagnýlt sér
náltúruöflin, verður að fylgja vissum regl-
um v.ið notkun þeirra, og það er líka þekt-
ur sannleikur, að brot á
þessum reglum hefir ein-
göngu og ávalt skaðlegar
afleiðingar fyrir þann sein
brýtur þær. Sama er og að
segja um hið andlega og
siðfeiðislega lögmál; hagi maður breytni
sinni samkvæml því, þá er afleiðingin gleði,
friður og hamingjusamt líf, en brjóti maður
á móti þvi, þá kemur ófriður og sorg. Pví
kemst sálmaskáldið hebreska svo heppilega
að orði: »Gnólt friðar hafa þeir, er elska
lögmál þitt, og þeim er við engri hrösun
hælt«. (Sálm. 119, 165.). Eða Jesaja þegar
hann segir: »Æ, að þú vildir gefa gaum
að boðorðum mínum, þá mundi heill þín
verða sem fljót, og réttlæti þilt sem bylgjur
sjávarins«. (Jes. 48, 18.) Til allrar óham-
ingju skeylti maðurinn ekki þeim ráðum
hins eilífa Föður, er voru sldlyrði fyrir
varanlegum friði, hamingju og lífi, og í
vanvisku sinni og sjálfvilja kaus hann að
óhlýðnast og sú óhlýðni innleiddi ófrið,
óhamingju og dauða. Þelta er sannleikur,
sem ekki verður mótmælt.
Eins og góður læknir getur benl á lækn-
islyf handa þeim, sem hefir beðið tjón á
heilsu sinni fyrir brot á einhverju alriði í
lögum náttúrunnar, þannig gelur rinnig
og hefir vor mikli læknir, vor Meistari og
frelsari, gefið oss lyfjaseðil upp á einlilýt
meðul við sjúkdómi sálar vorrar — sjúk-
dómi syndarinnar. Hversu oft stríðir ekki
barnið af öllum kröftum á móli þegar
pabbi eða mamma vilja binda um sár
þess og bera á það græðandi smyrsl, sem
í svipinn veldur sviða. Eða hversu tregt
er barnið ekki til að taka inn það meðal
sem er vont á bragðið. Pabbi og mamma
biðja og sárbæna, og loksins beita þau
valdi. Hvers vegna? Af einskærum kærleika
til barnsins síns. Barninu skal bjargað frá
sjúkdómi og dauða, sé það mögulegt. Heim-
færum svo þessa táknmynd upp á mann-
inn í mótþróa hans gegn Guði og gæsku
hans, og athugum jafnframt ákafa mannsins í